Χωρίς τον Denis Villeneuve στην καρέκλα του σκηνοθέτη, ο σεναριογράφος Taylor Sheridan - των Hell Or High Water (2016) και Wind River (2017) – επιστρέφει παρέα με τον Stefano Sollima (Suburra) στην σκηνοθεσία για το sequel του ‘Sicario’ (2015).
Από το καστ της πρώτης ταινίας επανέρχονται οι Benicio Del Toro και Josh Brolin.
Στην ταινία, λοιπόν, βλέπουμε τον πόλεμο των καρτέλ ναρκωτικών στα σύνορα ΗΠΑ - Μεξικού να παίρνει διαστάσεις όταν οι μυστικές υπηρεσίες ανακαλύπτουν πως περνούν λαθραία τρομοκράτες σε αμερικανικά εδάφη.
Ο πράκτορας της CIA Matt Graver ενώνει τις δυνάμεις του με τον πρώην μυστικό Alejandro με σκοπό να πολεμήσουν το πρόβλημα και οργανώνουν την απαγωγή της κόρης του μεγάλου βαρόνου των ναρκωτικών Carlos Reyes.
Όμως, η μεξικάνικη κυβέρνηση ανακαλύπτει τα σχέδια των μυστικών υπηρεσιών και έτσι ο Graver υποχρεώνεται και δίνει εντολές στον Alejandro να σκοτώσει τη μικρή Isabel.
Αυτός όμως αρνείται και την προστατεύει…
Οι σφαίρες δίνουν και παίρνουν σε αυτή την καταιγιστική ταινία δράσης που οφείλει σίγουρα πολλά στο ταλέντο του Stefano Sollima να δημιουργεί εντάσεις ανάμεσα σε σκοτεινά πρόσωπα του υπόκοσμου, που έκανε εξίσου καλά και στο ‘Suburra’ (ελλ. τίτλος ‘Υπόγεια Πόλη’) τρία χρόνια πριν.
Ο ίδιος είναι γιος του μεγάλου cult σκηνοθέτη Sergio Sollima – έχει κάνει μεταξύ άλλων τα ‘Faccia A Faccia’ (1967) και ‘Citta Violenta’ (1970) – και σίγουρα είναι γνώστης του θρίλερ και των crime films αλλά και σκηνών αγωνίας και έντασης.
Οι ερμηνείες, κυρίως των δύο πρωταγωνιστών, είναι καλές και υπάρχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις στην ιστορία.
Η διάρκεια των δύο ωρών ίσως θα έπρεπε να μειωθεί ελάχιστα.
Ο χαρακτήρας του Benicio Del Toro είναι ασταμάτητος και άτρωτος, κάτι που φαίνεται μη αληθοφανές ιδιαίτερα προς το τέλος.
Ωστόσο, δείχνει μια ανθρώπινη πλευρά κόντρα στον υπόλοιπο βάρβαρο κόσμο των μυστικών υπηρεσιών και των ανθρώπων των συνόρων θέλοντας να σώσει την Isabel.
Από την άλλη πλευρά, η ταινία μοιάζει – πολύ μάλιστα – με ταινία προπαγάνδας και ιδιαίτερα επίκαιρης.
Το setting της ταινίας στα σύνορα Μεξικού-ΗΠΑ αφενός λειτουργεί, αφετέρου σε προβληματίζει για ποιο λόγο να υποστηρίζεις τη δημιουργία ενός τέτοιου εγχειρήματος που δείχνει για μια ακόμα φορά πως μυστικές υπηρεσίες, κυβέρνηση, αστυνομία, στρατός και καρτέλ ναρκωτικών αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία που εκτελούν διαταγές με απώτερο σκοπό το οικονομικό συμφέρον.
Τελικά, το έργο σου αφήνει την εντύπωση πως το έγκλημα και η διαφθορά δεν τελειώνουν ποτέ.
Στους κινηματογράφους από 28 Ιουνίου.
Πάνος Μουζάκης.
1.jpg)
