Τα θρίλερ αποτελούν ίσως το είδος που έγκειται στους περισσότερους πειραματισμούς και συνδυασμούς διαφορετικών ειδών ταινιών, ακόμα και αν πολλές φορές τα αποτελέσματα τέτοιων συνενώσεων είναι αμφιλεγόμενα.
Με βάση τα παραπάνω, έναν τέτοιο συνδυασμό αποτελεί το υποείδος των horror western το οποίο δεν είναι και από τα πιο δημοφιλή στο χώρο των θρίλερ.
Το 2015 όμως ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε S.Craig Zahler με το Bone Tomahawk έφερε στο προσκήνιο αυτόν τον ασυνήθιστο συνδυασμό.
Μετά από αυτή την επιτυχία όπως είναι λογικό όλο και περισσότεροι αρχίζουν (και θα αρχίζουν) να δοκιμάζονται σε αυτό.
Μια από αυτές τις ταινίες που προέκυψαν είναι το Stop Over In Hell που μας έρχεται από την Ισπανία, όπως ίσως θα μπορούσαν να μαντέψουν οι φίλοι των θρίλερ από τη συχνότητα παραγωγής της συγκεκριμένης σχολής.
Η ταινία του σκηνοθέτη Victor Matellano (του Vampyres, που πήρε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο 3ο Horrorant Film Festival ΝΥΧΤΕΣ ΤΡΟΜΟΥ) κάνει μια μόνιμη στάση στην Κόλαση όπως φανερώνει ο τίτλος της, βάζοντάς μας άμεσα στο ανάλογο κλίμα με μια αρκετά δυνατή σκηνή.
Στη συνέχεια αρχίζει να χτίζει την ιστορία σε ένα σκηνικό το οποίο αναπαριστά με επιτυχία την εποχή μετά τον Εμφύλιο στην Αμερική, τόσο στιλιστικά όσο και κοινωνικοπολιτικά.
Αυτό το σκηνικό όμως φαίνεται να λειτουργεί κυρίως σαν background, καθώς η υπόθεση δεν ακολουθεί μια κλασική ιστορία της Άγριας Δύσης όπως έκανε σε μεγαλύτερο βαθμό το Bone Tomahawk που προαναφέραμε.
Εδώ η κατάσταση είναι απλώς Άγρια, με τη Δύση να λειτουργεί κυρίως οπτικά, και την ταινία να μετατρέπεται σε μια ιστορία ομηρίας και βασανιστηρίων με επικεφαλή έναν μυστηριώδη άντρα, ο οποίος όπως συμβαίνει και συνήθως στα western διαθέτει και την απαραίτητη μεταφυσική αύρα.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως αυτή η αύρα είναι ιδιαίτερα σκληρή και με αρκετά εκδικητική.
Το αποτέλεσμα είναι σκηνές splatter με σαδιστική διάθεση, ψυχολογική βία, και ένα εντυπωσιακό και προφανώς αιματηρό ξεκαθάρισμα στο φινάλε.
Ένα σκληροτράχηλο, κολασμένο western.
Ειδική Μνεία στο 5ο Horrorant Film Festival ΝΥΧΤΕΣ ΤΡΟΜΟΥ.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
