“To do a dull thing with style is preferable to doing a dangerous thing without style.
To do a dangerous thing with style is what I call art…” ,
ξεκίνησε ο Marco Ferreri της ρήση του, δια στόματος του ποιητή Charles Serking.
Φυσικά, τα λόγια και οι πράξεις, όπως φαίνονται και από την κινηματογραφική αλληλουχία των γεγονότων, μάλλον απέχουν έτη φωτός οδηγώντας σε ένα και μοναδικό ερώτημα: Πώς συνδέεται η έκφραση λέξεων και φράσεων από δημιουργούς δυστυχισμένους με την δύναμη που προσφέρουν στους ανθρώπους που τις διαβάζουν;
Παρότι η τέχνη για τον καθένα ορίζεται με διαφορετικό τρόπο, η απόδοσή της για έναν καλλιτέχνη, είναι φυσικό επακόλουθο της ζωής που δεν έχει ζήσει, προτρέποντας το κοινό του να αποφύγει τη δυστυχία αυτή.
Για ένα άτομο κλεισμένο στην αποτυχία των προσωπικών του επιλογών, το μόνο του όπλο σε μια εντελώς αναδομημένη ρεαλιστική πραγματικότητα, είναι η γραφομηχανή του, τα συναισθήματά του, κι ένα μελάνι να τα καταγράψει.
Το συνονθύλευμα της κόλασης της καθημερινότητας μαζί με τον παράδεισο της σκέψης, ορίζουν τελικά της τέχνη των λέξεων, η ισχύς της οποίας είναι αδύνατον να περιγραφεί με λόγια.
Ο Marco Ferreri, χρησιμοποιώντας έναν «έκπτωτο» εξ ορισμού σε κάθε είδους αμαρτία ήρωα, συνθέτει έναν πολυδιάστατο και απρόβλεπτο χαρακτήρα, που πλησιάζει τον άνθρωπο με τις αδυναμίες του αλλά απομακρύνεται από αυτόν με τον τρόπο ζωής του.
Ο Charles Serking δεν θα υπάρξει ποτέ ένας ποιητής-πρότυπο ή άνθρωπος της ταύτισης, αλλά θα μπορέσει μέσα από την αποτυχία του να στηρίξει όσους ανθρώπους ξέχασαν για μια στιγμή τον σκοπό της ύπαρξής τους.
Με μοναδική του έμπνευση το αλκοόλ και οι σαρκικές απολαύσεις, ο συνδυασμός τους παρασέρνει τον ήρωα σε έναν «ονειρικό» κόσμο έρωτα, αυτοκαταστροφής και ρίσκων, διαπιστώνοντας, εντέλει, ότι ο προσωπικός εαυτός σαν «τιμωρός» είναι γραμμένος στο DNA κάθε ανθρώπου.
Αυτό, εντούτοις, που θα αποτελέσει τροχοπέδη για την πορεία προς την ολική αυτοτιμωρία είναι το κίνητρο για έρωτα που μόνο στην πραγματική ζωή θα μπορέσει να το βρει κανείς.
Κι αν ποτέ πιστέψατε πως η σκλαβιά του νου, με αντάλλαγμα την κοινωνική καταξίωση, θα μπορούσε να αντικαταστήσει την ανεπιτυχώς σουρεαλιστική ζωή ενός αντισυμβατικού καλλιτέχνη, θα σας πρότεινα να… αναθεωρήσετε!
Με τη ιστορία ενός «χαρακτήρα της ζωής» που χαραμίζει τη δικιά του, ο Marco Ferreri ισοπεδώνει την ευτυχία για να την αναδείξει τελικά μέσα από τον ερωτισμό που δεν χάθηκε ποτέ.
Η σεναριακή απόδοση, ωστόσο, της ιδέας του μάλλον φαντάζει κάπως γενικευμένη και απλοϊκά δοσμένη, συνθέτοντας έναν πολύ δυνατό χαρακτήρα σε έναν αδύναμο και αψυχολόγητα κατασκευασμένο κόσμο.
Ενδεχομένως, γιατί ο auteurισμός, πολλές φορές, έχει τόσο μεγάλη ένταση, που ξεχνά ότι βρίσκεται στο κινηματογραφικό πανί.
Νικόλ Φιλιπποπούλου.
1.jpg)
