Τον Pablo Berger τον γνωρίσαμε πριν περίπου 15 χρόνια με το Torremolinos 73, όμως οι περισσότεροι μάλλον τον ξεχάσαμε και το comeback του, μια δεκαετία αργότερα, με το πολλά υποσχόμενο αλλά εν τέλει απογοητευτικό Blancanieves, μάλλον πέρασε και δεν ακούμπησε.
Φέτος, ο Βάσκος δημιουργός επέστρεψε μια την κομεντί Abracadabra και αν ο τίτλος της σας ακούγεται ξεπερασμένος και άχαρος, που να δείτε και τη ταινία…
Η Carmen είναι μια συνηθισμένη νοικοκυρά, μητέρα της έφηβης Toñi (ναι, αυτό προφέρεται όπως φαντάζεστε!) και σύζυγος του Carlos.
Εκείνος είναι αγροίκος, brutal, που ενδιαφέρεται περισσότερο για την αγαπημένη του ομάδα παρά για την οικογένειά του.
Ώσπου ξαφνικά όλα αλλάζουν, όταν η οικογένεια βρίσκεται στη δεξίωση ενός γάμου, και ο Carlos, για πλάκα, δέχεται να υπνωτιστεί από τον κουνιάδο του, Pepe.
Παρότι η ύπνωση δεν πετυχαίνει, ένα πνεύμα βρίσκει θέση στο σώμα του Carlos, αλλάζοντας τελείως τη συμπεριφορά του.
Ξαφνικά γίνεται ευγενικός, ρομαντικός, ο τέλειος οικογενειάρχης, και παρότι αυτή η αλλαγή είναι καλοδεχούμενη, η Carmen καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά και με τη βοήθεια του Pepe αρχίζουν να ψάχνουν ποιανού πνεύμα φώλιασε στο σώμα του άντρα της… και δε θα της αρέσει καθόλου αυτό που θα ανακαλύψει.
Παρά τη συμπαθητική κεντρική ιδέα, το Abracadabra μοιάζει με βάρκα στον ωκεανό, με τη πλοκή να αλλάζει ύφος συνεχώς, και ως αποτέλεσμα το φιλμ να είναι αδύνατο να ενταχθεί σε ένα είδος.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό· το κακό είναι ότι δε κάνει καλή δουλειά σε κανένα από τα είδη στα οποία βουτάει το δαχτυλάκι του.
Η κωμωδία δεν είναι ποτέ πραγματικά κωμωδία, θυμίζοντάς μας κάτι από τις άχαρες κομεντί της ελληνικής τηλεόρασης που επειδή το σενάριο πετάει μερικές χαζομαρούλες, νομίζει ότι μας διασκεδάζει ή ότι μας κάνει να γελάμε.
Δεν είναι δυσάρεστο, αλλά μπορείς απλά να ανοίξεις τη tv και να χαζέψεις αντίστοιχα θεάματα, συχνά και καλύτερης ποιότητας.
Για να μη σας λέω μισόλογα, με μια μικρή διασκευή, η ταινία, στο μεγαλύτερο μέρος της, θυμίζει μέτριο επεισόδιο από τις Επτά Θανάσιμες Πεθερές!
Ενδιαμέσως αυτής της κωμωδίας που δεν είναι κωμωδία, μπλέκεται με εξαιρετικά άχαρο τρόπο η φαντασία, αλλά και το μυστήριο, για να μη πω το θρίλερ.
Εδώ εντοπίζεται και το μοναδικό σχετικά ενδιαφέρον κομμάτι του φιλμ, με το πνεύμα που έχει καταλάβει τον Carlos να έχει σκοτεινό παρελθόν, το οποίο ερευνά η Carmen με αποτέλεσμα κάποιες σκηνές που δεν είναι κάτι εξαιρετικό αλλά σίγουρα μας ξυπνούν από το λήθαργο.
Το τρίτο act είναι σχεδόν αποκλειστικά αφιερωμένο στη λύση του μυστηρίου και κατ’ επέκταση το πιο ενδιαφέρον, με το Λιντσ-εϊκό φινάλε να μη βγάζει το νόημα που θέλει αλλά να έχει μια καλλιτεχνική αξία.
Τη ταινία βοηθούν να μείνει στα όρια της μετριότητας -και να μη πέσει παρακάτω- οι ερμηνείες των γνωστών μας Maribel Verdú (Χωρίς Παιδιά) και Antonio de la Torre (Κανείς δε μπορεί να μας σώσει), με το ταλέντο της πρώτης να μένει μάλλον ανεκμετάλλευτο, όμως ο δεύτερος είναι πραγματικά πολύ καλός.
Δυστυχώς, το Abracadabra είναι ακόμα μια ταινία που δύσκολα θα έβρισκε θέση στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας αν τα θερινά σινεμά δεν είχαν συνυφανθεί τα τελευταία χρόνια με την ευρωπαϊκή σκαρταδούρα.
Μπορεί αυτό να μην πέφτει τόσο χαμηλά, αλλά μάλλον κανείς δε θα γκρίνιαζε αν την έβλεπε σε μερικούς μήνες σε κάποια vod υπηρεσία στο σπιτάκι του, αντί να σκάσει 7€ για να τη δει κάτω απ’ τ’ αστέρια…
Στους κινηματογράφους από 12 Ιουλίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
