Με μια βαλίτσα γεμάτη βραβεία από τη χώρα καταγωγής της δημιουργού του (και μόνο από εκεί), το The Bookshop της Isabel Coixet έρχεται για να δοκιμάσει τη τύχη του στα θερινά της χώρας μας, με την ελπίδα ότι το σκοροφαγωμένο στάτους της κάποτε πολλά υποσχόμενης Καταλανής auteur θα τραβήξει το ενδιαφέρον αρκετών θεατών.
Αγγλία, 1959.
Η Florence Green (Emily Mortimer, The Party) είναι μια μεσήλικη γυναίκα που πολύ νέα έχασε το σύζυγό της και από τότε, έχοντας μοναδική παρηγοριά τα βιβλία, προσπαθεί να πατήσει στα πόδια της και να κάνει το επόμενο βήμα.
Αυτό αποφασίζει να το κάνει στη μικρή παραλιακή πόλη Hardborough, όπου και αγοράζει ένα παλιό σπίτι με σκοπό να ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο.
Οι κάτοικοι την ειρωνεύονται αφού κανείς τους δε διαβάζει, όμως εκείνη τα καταφέρνει και όλο και περισσότεροι αρχίζουν να ανακαλύπτουν τη γοητεία των βιβλίων.
Όμως η ντόπια σοσιαλιτέ Violet Gamart (Patricia Clarkson, Maze Runner: The Death Cure) που είχε άλλα σχέδια για το οίκημα και δε σκοπεύει να αφήσει την Florence να χαρεί την επιτυχία της.
Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Penelope Fitzgerald η δημιουργός μας παρουσιάζει μια ταινία που από τη πρώτη στιγμή μοιάζει να αναζητά τη ταυτότητά της.
Ξεκινάει θυμίζοντάς μας κάτι από Chocolat, μια ελαφριά δραμεντί που χωρίς υποσημειώσεις και επεξηγήσεις, θέλει να μας διηγηθεί μια γλυκόπικρη ιστορία.
Πολύ γρήγορα όμως, το ύφος γίνεται ρεαλιστικό, λίγο σκληρό, και οι ρυθμοί πέφτουν.
Χωρίς να γίνεται πραγματικά δραματική, η αραχνοΰφαντη πλοκή του προχωράει σχεδόν μηχανικά, χωρίς συναίσθημα, με το θεατή να προσπαθεί να συμπονέσει την ηρωίδα αλλά αυτό να μην είναι δυνατό, τόσο γιατί το σενάριο αδιαφορεί να μας την παρουσιάσει ολοκληρωμένα, τόσο εκείνη όσο και τους άλλους ήρωες, αλλά και γιατί η Emily Mortimer, μία κατά τ’ άλλα συμπαθέστατη καρατερίστα που έχει εδώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο, θυμίζει με την ερμηνεία της κάτι αχώνευτες δασκάλες που είχαμε στο δημοτικό και όταν τις πετυχαίναμε στο δρόμο κάνα δυο χρόνια αργότερα που είχαμε φτάσει γυμνάσιο, μας έκαναν τις χαρούμενες, μας ρωτούσαν πως πάμε στα μαθήματα, κι εμείς με δυσκολία κρατιόμασταν για να μη τις πετάξουμε καμιά μπάλα στα μούτρα (true story).
Προφανώς αυτή η ανέκφραστη κρύα ερμηνεία ήταν οδηγία της σκηνοθέτιδας, αφού στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι αντίστοιχες των συμπρωταγωνιστών Patricia Clarkson και Bill Nighy (Their Finest), με τους χαρακτήρες τους να μοιάζουν σα να τους σήκωσες από τη προαναφερόμενη ταινία του Hallström και να τους σκηνοθέτησες σαν τον Trier στο Dogville!
Το γλυκό που προσπάθησε να φτιάξει η κυρία Coixet δυστυχώς δεν έδεσε.
Το The Bookshop στη τελική μοιάζει με ένα ψυχρό Chocolat (pun intended).
Δεν έχει συναίσθημα, δεν έχει ολοκληρωμένη δομή, πολλές από τις σκηνοθετικές αποφάσεις της δημιουργού είναι αμφιλεγόμενες, για να μη πω αποτυχημένες, και με εξαίρεση το φινάλε-πυροτέχνημα που προκαλεί ένα στιγμιαίο σοκ, δεν έχει να μας προσφέρει απολύτως τίποτα.
Στους κινηματογράφους από 19 Ιουλίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
