Να αρχίσω από τα βασικά.
Με εξαίρεση ένα φεγγάρι πριν αρκετά χρόνια που για κάποιο λόγο, δε θυμάμαι καν γιατί, είδα κάποια ματς, δεν έχω ουδεμία σχέση με το τένις.
Τον Björn Borg δεν τον είχα ξαναματακούσει πριν την ανακοίνωση της συγκεκριμένης ταινίας, ενώ το όνομα του John McEnroe μου είναι για κάποιο λόγο γνωστό αλλά δεν ήξερα καν ότι είναι τενίστας!
Το Borg/McEnroe λοιπόν, είναι μια ταινία που έπρεπε να με κερδίσει κυριολεκτικά από το μηδέν αφού, καθαρά κινηματογραφικά, το σύνολο των συντελεστών του ήταν ένα μεγάλο ερωτηματικό, και δεν είχα κανένα υποκειμενικό σημείο αναφοράς που θα μπορούσε να μου προκαλέσει επιπλέον ενδιαφέρον και συναισθήματα.
Και τα κατάφερε πέραν κάθε προσδοκίας…
Ιούνιος του 1980.
Ο Σουηδός τενίστας Björn Borg, μόλις στα 24 του είναι ήδη στο #1 της παγκόσμιας κατάταξης και η τροπαιοθήκη του είναι γεμάτη.
Είναι σταρ, όλοι του αγαπούν και οι κοπέλες τρέχουν από πίσω του.
Είναι ψυχρός στο παιχνίδι του και όλοι τον φωνάζουν μηχανή.
Από την άλλη, ο Αμερικάνος John McEnroe, μόλις 3 χρόνια μικρότερος του, βρίσκεται μία θέση από κάτω στην κατάταξη, αλλά είναι το άκρως αντίθετο ως αθλητής.
Είναι εκρηκτικός, παθιασμένος, αυθάδης, αγενής και αντιπαθής, όμως το ταλέντο του είναι αναμφισβήτητο.
Σε λίγες ημέρες ξεκινάει το ξακουστό τουρνουά του Wimbledon, με τον Borg να κυνηγάει το 5ο του τρόπαιο και τον McEnroe να θέλει να ρίξει τον αντίπαλό του από τη κορυφή.
Οι ημέρες μέχρι τον μεγάλο τελικό θα αποκαλύψουν πολλά και για τους δύο, αλλάζοντας τις ζωές τους για πάντα.
Το Borg/McEnroe δεν είναι ούτε μια αθλητική ούτε μια βιογραφική ταινία, με τον τρόπο που παραδοσιακά τις ορίζουμε.
Είναι μια δραματική ταινία δύο ηρώων, κυριολεκτικά και μεταφορικά, οι ζωές των οποίων ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους, και βρισκόμενοι σε τελείως διαφορετική στιγμή της καριέρας τους, αυτοί τέμνονται με εκρηκτικά αποτελέσματα.
Ο πρώτος είναι, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται και στο φιλμ, σαν μια χύτρα, που έχει ανεβάσει τόσο πίεση που είναι έτοιμη να εκραγεί.
Το lifestyle ενός σταρ, η απαιτήσεις των αγώνων, ο αυστηρός προπονητής, η αρραβωνιαστικιά, όλα μαζί έχουν φέρει τον Borg, σε μια τόσο νεαρή ηλικία να έχει “αδειάσει”, να έχει γίνει τόσο η μηχανή που του λένε ότι είναι που δεν αντέχει άλλο.
Ο δεύτερος είναι ένα αλητάκι από το Queens της Νέας Υόρκης, δεν σέβεται τίποτα και κανέναν, δεν τον ενδιαφέρει κανενός η γνώμη.
Θέλει μόνο να νικάει και το ταλέντο ξεχειλίζει για να το καταφέρει.
Από την αρχή του τουρνουά είναι προφανές ότι οι δυο τους θα βρεθούν στο τελικό, με τον έναν να παρατηρεί τον άλλον, συνειδητοποιώντας ότι δεν είναι και τόσο διαφορετικοί.
Εδώ πρέπει να εκθέσω και τα δύο μεγάλα μου παράπονα για το φιλμ.
Γίνεται αντιληπτό ότι το Borg/McEnroe είναι μια σκανδιναβική παραγωγή και ως τέτοια θα ρίξει λίγο περισσότερο βάρος στον “δικό” τους.
Όμως το σενάριο του Ronnie Sandahl το παρακάνει, σε σημείο η ταινία να μπορεί να αφαιρέσει εύκολα το όνομα του McEnroe από τον τίτλο!
Ενώ παίρνουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα για τη ζωή του Σουηδού από τα παιδικά του χρόνια μέχρι και σήμερα, δεν μαθαίνουμε παρά ελάχιστα για τον John, κάτι που βλάπτει άμεσα την αντιπαραβολή των δύο χαρακτήρων, η οποία είναι αδύνατο να συμβεί όπως πρέπει.
Το δεύτερο πρόβλημα έρχεται ως τρόλεϊ του προηγούμενου, με το άνισο σενάριο να μοιράζει άνισα και το χρόνο, κάνοντας τα δύο πρώτα acts της ταινίας λίγο πιο αργά απ’ ότι θα θέλαμε.
Στο φινάλε έχουμε, όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο, τον μεγάλο αγώνα.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Janus Metz εδώ κάνει θαύματα, και παρότι είναι σχετικά εύκολο να “φορτίσεις” έναν τέτοιο αγώνα, ο Δανός ζωγραφίζει με τη κάμερα προσφέροντας έναν αγώνα που κόβει την ανάσα, ειδικά για κάποιον όπως εγώ που δεν ήξερα το τελικό αποτέλεσμα.
Στην αρχή είχα αναφέρει ότι λόγω της άγνοιάς μου γύρω από το τέννις, το Borg/McEnroe δεν είχε κάτι να με τραβήξει προκαταβολικά.
Εδώ είπα ένα μικρό ψεματάκι, με το πρωταγωνιστικό δίδυμο να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Από τη μία έχουμε τον διαβόητο Shia LaBeouf (Fury), που με τις παλαβομάρες του έχει μπει σε μια άτυπη μαύρη λίστα, όμως αυτό δε μειώνει διόλου το ταλέντο του και ως McEnroe είναι εξαιρετικός, παρότι το σενάριο δε του δίνει πολύ χρόνο.
Από την άλλη, τον κύριο Sverrir Gudnason, τον οποίον παρότι έχει αρκετές συμμετοχές σε γνωστές ταινίες (Monica Z), δεν τον έχω ξαναδεί, και είχα μεγάλη περιέργεια να μάθω τον λόγο για τον οποίον επιλέχτηκε να είναι ο νέος Mikael Blomkvist στο The Girl in the Spider's Web, και παρότι είδα έναν μια μεστή ερμηνεία, δεν έδωσε κάτι που να με εντυπωσιάσει.
Το Borg/McEnroe ξεπέρασε τις μετριοπαθείς προσδοκίες μου.
Διαθέτει μια πρωτότυπη παρουσίαση μιας ιστορίας που εύκολα θα μπορούσε να γίνει κλισέ (όπως έγινε για παράδειγμα στο πρόσφατο I, Tonya) με τη πολύ δυνατή “φίλαθλη” τρίτη πράξη να δίνει το ιδανικό φινάλε.
Αν το σενάριο είχε προσεχθεί περισσότερο ώστε να μη γέρνει τόσο προς τη μία πλευρά, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μία από τις ταινίες της χρονιάς.
Η ταινία ήταν προγραμματισμένη (μετά από πολλές αναβολές) να βγει στους κινηματογράφους την ερχόμενη Πέμπτη (5 Ιουλίου), αλλά μόλις αναβλήθηκε ξανά.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
