O Αλμοδοβαρικός κόσμος δεν θα μπορούσε να ήταν πιο τέλειος και πολύπλευρος από ποτέ, αν η αντισυμβατικότητα των ηρώων του μεγάλου σκηνοθέτη, δεν συμπληρωνόταν από τις πιο επίγειες αλλά εξίσου συναισθηματικές ιστορίες του.
Ο καλλιτέχνης της «αγάπης, του κόκκινου και του πάθους», όπως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, συμπληρώνει το έργο του με μια από τις πιο επίγειες ιστορίες του, παρουσιάζοντας με πιο ανοιχτό τρόπο τα συναισθήματα των χαρακτήρων του και προσδίδοντάς τους απλούστερες διαστάσεις.
Ξεκινώντας από έναν χαρακτήρα με «άλλο όνομα» και «άλλη ζωή», ο Pedro Almodóvar χτίζει σιγά-σιγά την μυθοπλασία του, μεταφέροντας την ως μια εικονογραφημένη εξομολόγηση ενός τυφλού συγγραφέα στον γιο της βοηθού του.
Η βάση του εγχειρήματος του κρύβεται σε μια ταινία που δεν έγινε ποτέ όπως έπρεπε να γίνει, προσδίδοντας στο φιλμ μια αιωρούμενη αίσθηση του ανολοκλήρωτου, που βασανίζει τους ήρωες.
Το love story που εκτυλίσσεται ως μέρος της αφήγησης συνιστά ένα μεγάλο κομμάτι της κεντρικής ιδέας του φιλμ, προωθώντας την εξέλιξη και κατασκευάζοντας τους χαρακτήρες με άξονα αυτό.
Το αποτέλεσμά του ωστόσο, δεν είναι τίποτ’ άλλο από τον συνδυασμό δύο πολύ οικείων ανθρώπινων συναισθημάτων· τον έρωτα και την εκδίκηση από έρωτα.
Παρά την αντικρουόμενη φύση των δύο αυτών συναισθημάτων, οι χαρακτήρες δεν εισάγονται ποτέ στη διαδικασία να κριθούν ως «καλοί» ή «κακοί» από τον ίδιο το σκηνοθέτη, ούτε αφήνονται στα χέρια της μοίρας να τούς τιμωρήσει ή επιβραβεύσει, όπως συχνά δρα ο Almodóvar στις ταινίες του.
Οι ήρωες βρίσκονται όλοι κάτω από πλήρως επεξηγημένα κίνητρα, με τις δράσεις τους να αποτελούν απόρροια των εκάστοτε συναισθημάτων τους.
Η δύναμη του συναισθήματος, είναι και αυτή που θα καταστήσει αργότερα την απώλειά του απόλυτα αισθητή, αλλάζοντας την ζωή των χαρακτήρων από τη μια στιγμή στην άλλη.
Με την αλλαγή αυτή, επέρχεται και μια νέα ταυτότητα, όχι εξωτερικής υπόστασης προφανώς, αλλά εσωτερικής, προσδίδοντας στον μεταλλαγμένο ήρωα ένα καινούριο όνομα. Ίσως γιατί το παλιό, είναι υπερβολικά φορτισμένο συναισθηματικά για να μπορέσει να υποστηριχθεί από το παροντικό «κενό».
Η χαρά, η λύπη, η συγκίνηση καθώς και τα κομβικά τους σημεία, διέθεταν πάντα τεράστια αξία για τον Ισπανό σκηνοθέτη, παίζοντας σε όλα του τα πλάνα με διαφορετικές χρωματικές αποχρώσεις, άλλοτε πιο παλ κι άλλοτε πιο έντονες, με ιδιαίτερη έμφαση στο φορτισμένο και παθιασμένο κόκκινο.
Φυσικά, μεγάλο ρόλο διαδραματίζουν και τα πρόσωπα, με έντονες εστιάσεις σε διάφορα χαρακτηριστικά τους (μάτια, χείλη) αλλά και τα λεπτομερειακά πλάνα στις κινήσεις των χαρακτήρων (χέρια, πόδια, λαιμό, κλπ).
Το τέλος του έργου, επέρχεται με τη λύτρωση ή μη των χαρακτήρων, χωρίς όμως αυτό να γίνεται κραυγαλέα, βροντοφωνάζοντας happy ή sad end.
Ενδεχομένως γιατί μετά από όλες αυτές τις κλιμακώσεις που έχουν προηγηθεί, σε μια απλή κατά τ’ άλλα ιστορία για τα δεδομένα του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, η επίγευση του γλυκόπικρου πάντα θα αφήνεται κατά την λήξη.
Νικόλ Φιλιπποπούλου.
1.jpg)
