Το Mamma Mia γίνεται Mamma… 2, και επιστρέφει με μια ταινία η οποία λειτουργεί ταυτόχρονα ως sequel αλλά και ως prequel, κινούμενη σε δύο χρόνους.
Στο παρόν μας παρουσιάζει τη Sophie (Amanda Seyfried, First Reformed) η οποία χωρίς τη μητέρα της πλέον (Meryl Streep, The Post) προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή της, ενώ στο παρελθόν μαθαίνουμε περισσότερα για τη νεαρή Donna (Lily James, Darkest Hour) και το πώς γνωρίστηκε με τους τρεις πιθανούς πατέρες της Sophie (τους οποίους μάθαμε μέσω των Pierce Brosnan, Colin Firth και Stellan Skarsgard).
Ο σκηνοθέτης Ol Parker θέλει να ισορροπήσει ανάμεσα στις δύο χρονικές περιόδους, αλλά παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του το σενάριο δεν βοηθάει, κυρίως λόγω της υποτυπώδους δομής που έχει η ιστορία στο παρόν, με μικρή μάλιστα παρουσία των γνώριμων σταρ.
Η ουσιαστική ιστορία αφορά το παρελθόν και τον τρόπο γνωριμίας των πρωταγωνιστών, αλλά και εκεί λόγω του μοιράσματος που αναφέραμε συχνά γίνεται βιαστικά, χωρίς ιδιαίτερο ρεαλισμό, και με μια απεικόνιση που δεν «μυρίζει» τόσο έντονα Ελλάδα.
(Να θυμίσουμε ότι τα γυρίσματα αυτή τη φορά έγιναν στην Κροατία για λόγους που ξεφεύγουν από τα πλαίσια αυτής της κριτικής).
Βέβαια στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μιούζικαλ, έτσι το σενάριο περνάει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο τραγουδιστικό κομμάτι.
Εδώ ευτυχώς έχουμε τους Abba οι οποίοι αποτελούν εγγύηση για να ανέβει η διάθεση.
Το soundtrack μπορεί να υστερεί σε σχέση με το πρώτο καθώς εκεί είχαμε συνωστισμό γνωστών επιτυχιών, αλλά και εδώ τα περισσότερα τραγούδια αποδίδονται πολύ καλά, ενώ ξανακούμε (αναγκαστικά αλλά ευπρόσδεκτα) ορισμένα και από το πρώτο για επιπλέον διασκέδαση.
Όσον αφορά τους ηθοποιούς, όπως προείπαμε οι πρωταγωνιστές της πρώτης ταινίας έχουν αρκετά περιορισμένο χρόνο, παρουσιάζοντας παράλληλα μια διάθεση διεκπεραίωσης με λίγες αυτοσαρκαστικές στιγμές αλλά χωρίς ιδιαίτερο κέφι.
Αυτή που σώζει την κατάσταση είναι η Lily James η οποία ως νεαρή Donna διαθέτει μπόλικη ενέργεια και βγάζει την απαραίτητη ζωντάνια για να μας κρατήσει.
Δυστυχώς μοιάζει πολύ μόνη με τους νεαρούς υποψήφιους γαμπρούς να δείχνουν συχνά… διακοσμητικοί, ενώ και η παρουσία του Πάνου Μουζουράκη ο οποίος θέλει να δώσει μια ελληνική πινελιά χαρακτηρίζεται από μια αχρείαστη υπερβολή.
Τουλάχιστον έχουμε τη Cher η οποία δεν χάνει ποτέ την ξεχωριστή φωνή της, καλύπτοντας ακόμα και την ασθενική συμπαράσταση του Andy Garcia στο ντουέτο τους.
Συνολικά ένα ανάλαφρα καλοκαιρινό μιούζικαλ το οποίο μερικές φορές μπορεί να ακούγεται καλύτερα απ’ ότι βλέπεται, καταφέρνει όμως να παραμείνει σε όλη τη διάρκεια ευχάριστα εύπεπτο.
Στους κινηματογράφους από 19 Ιουλίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
