Ύστερα από δύο μικρού μήκους ταινίες, ένα ντοκιμαντέρ και τη συμμετοχή του στην ανθολογία ‘Skopje Remixed’ (2012), ο σκηνοθέτης Gjorce Stavreski επανέρχεται με μια αξιόλογη ταινία που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία.
Ο ίδιος φαίνεται να έχει απασχοληθεί σε μεγάλο βαθμό στο έργο αυτό καθώς εκτός από σκηνοθεσία ανέλαβε το σενάριο, την παραγωγή, δούλεψε ως sound editor και σχεδίασε τους τίτλους αρχής της ταινίας.
Στο ‘Μυστικό Συστατικό’ – ή με τον αυθεντικό τίτλο της ταινίας ‘Iscelitel’ – βρισκόμαστε στη σημερινή Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας όπου ο νεαρός Vele, μηχανικός στα τρένα, μένει με τον άρρωστο πατέρα του Sazdo.
Η τιμή του φάρμακου για τον καρκίνο έχει ανέβει και ο Vele ανησυχεί όλο και περισσότερο για τον πατέρα του.
Μια μέρα σε ένα βαγόνι ανακαλύπτει ένα δέμα που έχει μια ποσότητα ναρκωτικών και αποφασίζει να το πάρει σπίτι του κρυφά παρά τους εντατικούς ελέγχους στο σταθμό.
Διαβάζοντας στο διαδίκτυο μια συνταγή, φτιάχνει αργά στο σπίτι του κέικ με λίγη μαριχουάνα και ελπίζοντας πως θα φέρει αποτελέσματα το δίνει στον πατέρα του.
Ο πατέρας του γίνεται καλύτερα και στη γειτονιά όλοι αναζητούν τη μαγική συνταγή από τον ‘θεραπευτή’.
Ο Vele θα έχει πιο πολλούς μπελάδες όταν οι διακινητές αρχίζουν να τον υποψιάζονται πως αυτός έκλεψε το δέμα με τα ναρκωτικά…
Όσο σοβαρό άλλο τόσο αστείο θεματικά είναι το εγχείρημα του Gjorce Stavreski που κάνει μια δυνατή και ενδιαφέρουσα ταινία.
Μπορεί η απουσία θεματικής μουσικής να κάνει την ταινία λίγο αργή σε ρυθμό αλλά καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή στην προσπάθεια του Vele να ξεφύγει από τους εγκληματίες και να αναθεωρήσει τη σχέση του με τον πατέρα του.
Ωμή και άγρια σε μερικές στιγμές, ανθρώπινη και συγκινητική σε άλλες, η ταινία παρουσιάζει τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν στην εργατική τάξη της χώρας, την μάστιγα των ναρκωτικών που υπάρχει σε κάθε γωνιά αλλά και μια εναλλακτική άποψη που σατιρίζει όλο αυτό το απεχθές προσκήνιο.
Δύσκολη θεματικά με καλές ερμηνείες από τους βασικούς πρωταγωνιστές της Blagoj Veselinov και Anastas Tanovski στους ρόλους του γιου και πατέρα αντίστοιχα με ένα άκρως ενδιαφέρον σενάριο που στηρίζεται αρκετά στην πραγματικότητα.
Ευχάριστη παρουσία έχει και ο Aksel Mehmet στο ρόλο του ατίθασου Dzhem.
Χώροι απόλυτα ρεαλιστικοί, χωρίς κάποια εξεζητημένη διεύθυνση φωτογραφίας, ο σκηνοθέτης πετυχαίνει το σκοπό του με απλά μέσα χάρη στην θεματική ικανότητα της ιστορίας που βρήκε.
Ο συνδυασμός αυτός του σοβαρού ύφους με το κωμικό στοιχείο είναι πράγματι ιδιοφυής και η τελική έκβαση της ταινίας σου αφήνει ευχάριστη εντύπωση.
Μία αξιόλογη δημιουργία.
Στους κινηματογράφους από 19 Ιουλίου.
Πάνος Μουζάκης.
1.jpg)
