Όπως διαβάσατε κάποτε στο Ηorrorant, το θρυλικό Battle Royale του Kinji Fukasaku κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Αμερική σε DVD, στις 20 Μαρτίου του 2012, 12 χρόνια από τη κυκλοφορία του στις Ασιατικές αίθουσες..
Ο λόγος της καθυστερημένης αυτής κυκλοφορίας είχε να κάνει κυρίως με το θέμα- taboo που πραγματεύεται αλλά και λόγω των αντιδράσεων που προκλήθηκαν από μεγάλη μερίδα της συντηρητικής Αμερικανικής κοινωνίας.
Μια περίοδο μάλιστα που η εφηβική βία είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις και είχε προκαλέσει απίστευτες αναταραχές στα έγκατα της μεσοαστικής οικογένειας.
Έτσι λοιπόν με μια πανέξυπνη και καλά μελετημένη κίνηση marketing, η Αnchor Bay αποφάσισε να κυκλοφορήσει και επίσημα το πολύπαθο φιλμ λίγες μέρες πριν την τότε πολυαναμενόμενη κυκλοφορία του φιλόδοξου blockbuster - λέγε με νέο Twillight, The Hunger Games.
Η παραπάνω ταινία όπως προφανώς γνωρίζετε, βασίζεται στο πρώτο βιβλίο της πετυχημένης τριλογίας της Suzanne Collins και έχει αρκετά κοινά στοιχεία με την ιαπωνική ταινία.
Μπορεί η συγγραφέας να διαρρηγνύει τα ιμάτιά της πως δεν γνώριζε το φιλμ αλλά ως αναγνώστης της τριλογίας έχω να δηλώσω πως μου φαίνεται αδύνατο να μην είχε ακούσει κάτι γι’ αυτήν ή να μην την επηρέασε έστω υποσυνείδητα.
Η βασική κεντρική ιδέα αλλά και πολλές λεπτομέρειες των βιβλίων παραπέμπουν άμεσα στον ζοφερό κόσμο του Battle Royale.
Πάμε όμως να δούμε για όσους δεν γνωρίζουν ποια είναι η ιδιαίτερη υπόθεση αυτού του αναγνωρισμένου από κοινό και κριτικούς αριστουργήματος που μας πρωτοσόκαρε λίγο μετά την είσοδο της νέας χιλιετίας...
Πάμε όμως να δούμε για όσους δεν γνωρίζουν ποια είναι η ιδιαίτερη υπόθεση αυτού του αναγνωρισμένου από κοινό και κριτικούς αριστουργήματος που μας πρωτοσόκαρε λίγο μετά την είσοδο της νέας χιλιετίας...
Στην Ιαπωνία του μέλλοντος η κατάσταση που επικρατεί είναι απαισιόδοξη και δυσοίωνη.
Η χώρα που αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις σε παγκόσμιο επίπεδο πλέον βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Πρέπει να αντιμετωπίσει την αυξημένη εγκληματικότητα, την ανεργία που έχει φτάσει σε απειλητικά ποσοστά και την οικονομική ύφεση που έχει επέλθει ως φυσικό επακόλουθο.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πρέπει να αντιμετωπίσει τους αγανακτισμένους εφήβους και τη σχολική βία που έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο.
Η νεολαία της χώρας επιδεικνύει παντελή απειθαρχία και συμπεριφέρεται με το χειρότερο τρόπο σε καθηγητές και δασκάλους.
Κατά συνέπεια η κυβέρνηση, φτάνοντας σε απόγνωση από αυτήν την ανάρμοστη συμπεριφορά, εκδικείται με ένα μεταρρυθμιστικό εκπαιδευτικό σχέδιο με το όνομα “Battle Royale”.
Σύμφωνα με αυτό πρέπει κάθε χρόνο, μια τάξη που επιλέγεται τυχαία, να μεταφέρεται σε ένα απομονωμένο νησί για έναν ανελέητο αγώνα επιβίωσης.
Έτσι λοιπόν 42 μαθητές Λυκείου θα επιλεγούν και νομίζοντας ότι πηγαίνουν σχολική εκδρομή, θα ναρκωθούν από τους υπεύθυνους του προγράμματος και θα ξυπνήσουν σε ένα σκηνικό τρόμου που θα τους κάνει να συνειδητοποιήσουν πως είναι οι εκλεκτοί της συγκεκριμένης χρονιάς.
Εφοδιασμένοι με χάρτες, τρόφιμα και θανάσιμα (ή μη) όπλα, είναι υποχρεωμένοι να πολεμήσουν μεταξύ τους για τρεις μέρες, ώσπου να μην μείνει παρά μόνο ένας ζωντανός!
Οι ανήλικοι πολεμιστές φορώντας ένα φονικό περιλαίμιο, έτοιμο να εκραγεί σε περίπτωση που παραβούν κάποιον από τους κανόνες ή σε περίπτωση που δεν προκύψει τελικός νικητής, θα πρέπει να ξεχάσουν τους όποιους συναισθηματισμούς και να αγωνιστούν για τη ζωή τους ενάντια στους συμμαθητές τους.
Με μεγάλη σκληρότητα θα πρέπει να αλληλοεξοντωθούν αφήνοντας στην άκρη δυνατές φιλίες, μικρές ή μεγάλες συμπάθειες, και ανομολόγητους έρωτες.
Όλα αυτά θα γίνουν υπό την παρακολούθηση και την ενεργή συμμετοχή του σκληροτράχηλου Beat Kitano (Takeshi Kitano) ο οποίος αποτελεί τον επικεφαλή συντονιστή του ιδιόμορφου αυτού παιχνιδιού.
Στο σημείο αυτό το μακελειό θα ξεκινήσει και 42 αθώοι μαθητές, λίγο πριν βγουν στη ζωή, καλούνται όχι μόνο να σταματήσουν να κάνουν όνειρα για το μέλλον, αλλά και να μετατραπούν σε φονικές μηχανές, με στόχο την επιβίωση του ισχυρότερου.
Ίσως δεν είναι αρκετά γνωστό αλλά βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του συγγραφέα Takami Kaushun το οποίο δέχτηκε διακρίσεις στο διαγωνισμό λογοτεχνίας μυστηρίου Kadokawa το 1999 και μεταφέρθηκε και σε manga από τον σχεδιαστή Taguchi Masayuki.
Μέσα από αυτό ο συγγραφέας κατάφερε με μεγάλη επιτυχία να σατιρίσει φλέγοντα ζητήμα : από την σκληρή σχολική πραγματικότητα μέχρι την τότε άνθηση των ριάλιτι προγραμμάτων, κάνοντας στην ουσία ένα καυστικό κοινωνικό σχόλιο που παραμένει επίκαιρο μέχρι σήμερα.
Με τη σειρά του ο ικανότατος Fukasaku πάτησε πάνω στο ευφυές βιβλίο και με τη βοήθεια του σεναρίου που έγραψε ο γιος του, δημιούργησε ένα σαρκαστικό και αιχμηρό ψυχαγωγικό δίωρο που σόκαρε παγκοσμίως και προκάλεσε εντονότατες διαμαρτυρίες.
Με τη σειρά του ο ικανότατος Fukasaku πάτησε πάνω στο ευφυές βιβλίο και με τη βοήθεια του σεναρίου που έγραψε ο γιος του, δημιούργησε ένα σαρκαστικό και αιχμηρό ψυχαγωγικό δίωρο που σόκαρε παγκοσμίως και προκάλεσε εντονότατες διαμαρτυρίες.
Μάλιστα στην πρώτη του προβολή προκάλεσε αλλεπάλληλες αντιδράσεις οργής στην Ιαπωνία όπου η σχολική βία αποτελεί μεγάλο πρόβλημα και αποτέλεσε αντικείμενο εκμετάλλευσης από αρκετούς πολιτικούς που ήθελαν να δουν τη δημοτικότητα τους να ανεβαίνει.
Αποτέλεσμα αυτής της αναταραχής ήταν να κινδυνεύσει η ταινία με απαγόρευση προβολής - σε μια χώρα μάλιστα που η λογοκρισία δείχνει μεγάλη επιείκεια.
Παρά όμως τα προβλήματα και μετά από πολύ αγώνα η ταινία κατάφερε τελικά να πάρει τον χαρακτηρισμό: ακατάλληλη για άτομα κάτω των 15.
Ο θόρυβος όμως γύρω από το όνομα της άργησε να κοπάσει και είναι λογικό αν αναλογιστούμε πως το θέμα της πραγματεύεται μαθητές - δολοφόνους σε μια ιαπωνική κοινωνία που διαθέτει στην πραγματικότητα ένα από τα σκληρότερα σχολικά συστήματα.
Ο θόρυβος όμως γύρω από το όνομα της άργησε να κοπάσει και είναι λογικό αν αναλογιστούμε πως το θέμα της πραγματεύεται μαθητές - δολοφόνους σε μια ιαπωνική κοινωνία που διαθέτει στην πραγματικότητα ένα από τα σκληρότερα σχολικά συστήματα.
Είναι σαφής λοιπόν ο συσχετισμός που κάνει ο σκηνοθέτης μεταξύ του κινηματογραφικού μακελειού και του σκληρού, ανταγωνιστικού σχολικού συστήματος που λειτουργεί υποκινούμενο από την κυβέρνηση οδηγώντας συχνά τους μαθητές του μέχρι και την αυτοκτονία.
Γενικά το Battle Royale είναι (όσο κι αν ακούγεται κλισέ ) μια ταινία γροθιά στο στομάχι που και θεματικά και καλλιτεχνικά προσφέρει απίστευτες συγκινήσεις.
Γενικά το Battle Royale είναι (όσο κι αν ακούγεται κλισέ ) μια ταινία γροθιά στο στομάχι που και θεματικά και καλλιτεχνικά προσφέρει απίστευτες συγκινήσεις.
Το μοντάζ και η σκηνοθεσία δένουν άψογα μεταξύ τους και οι ηθοποιοί - ερασιτέχνες και μη – βάζουν τα δυνατά τους και δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό.
Δεν είναι τυχαίο πως θριάμβευσε διεθνώς, λατρεύτηκε από εκατομμύρια open-minded κινηματογραφόφιλους και αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης, συζήτησης και κυρίως προβληματισμού.
Επίσης λειτούργησε ως μια εύστοχη παραβολή για την πραγματικότητα στην οποία εισήλθε η κοινωνία μας με την έλευση της νέας χιλιετίας και αποτέλεσε ίσως ότι πιο προχωρημένο και τολμηρό μας έδωσε το ιαπωνικό σινεμά.
Για την ιστορία ο σκηνοθέτης του, Kinji Fukasaku είχε αναλάβει και το sequel, αλλά δυστυχώς πέθανε από καρκίνο λίγες ημέρες αφότου ξεκίνησαν τα γυρίσματα.
Για την ιστορία ο σκηνοθέτης του, Kinji Fukasaku είχε αναλάβει και το sequel, αλλά δυστυχώς πέθανε από καρκίνο λίγες ημέρες αφότου ξεκίνησαν τα γυρίσματα.
Ο γιος του, Kenta Fukasaku ανέλαβε τελικά και συνέχισε το έργο του πατέρα του με αμφίβολα όμως αποτελέσματα.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει έντονη φημολογία για αμερικάνικο remake της ταινίας, φαίνεται όμως πως τα δυτικά στομάχια ακόμα και σήμερα δεν είναι προετοιμασμένα για να δεχτούν κάτι τέτοιο.
Τέλος αν μετά το τέλος της προβολής του Battle Royale κάποιοι από εσάς νιώσετε την ανάγκη να πάρετε εκδίκηση από τους ενήλικες και τις απάνθρωπες ιδέες τους, μπορείτε να το πραγματοποιήσετε εύκολα και αναίμακτα βλέποντας κάποια από τις παρακάτω ταινίες: Village Of The Damned, Orphan, Children Of The Corn, The Omen ,The Exorcist, Who Can Kill A Child.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει έντονη φημολογία για αμερικάνικο remake της ταινίας, φαίνεται όμως πως τα δυτικά στομάχια ακόμα και σήμερα δεν είναι προετοιμασμένα για να δεχτούν κάτι τέτοιο.
Τέλος αν μετά το τέλος της προβολής του Battle Royale κάποιοι από εσάς νιώσετε την ανάγκη να πάρετε εκδίκηση από τους ενήλικες και τις απάνθρωπες ιδέες τους, μπορείτε να το πραγματοποιήσετε εύκολα και αναίμακτα βλέποντας κάποια από τις παρακάτω ταινίες: Village Of The Damned, Orphan, Children Of The Corn, The Omen ,The Exorcist, Who Can Kill A Child.
Πιστεύω πως η θέαση στο καπάκι, μιας από τις παραπάνω θα λειτουργήσει τουλάχιστον εξισορροπιστικά αν όχι λυτρωτικά!
Horrorant.
