Αρκετά χρόνια πριν τo Braindead, τα Scream και τα The Ring κάνουν την εμφάνιση τους στη μεγάλη οθόνη, υπήρχε η λεγόμενη ιταλική σχολή splatter των 80's.
Η σχολή αυτή είχε ως στόχο να γυρίσει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, όσο πιο πολλές ταινίες τρόμου ήταν εφικτό.
Με λίγα μέσα αλλά πολύ μεράκι και λατρεία γι' αυτό που έκαναν.
Και με απώτερο σκοπό βεβαίως, την εμπορική επιτυχία.
Ένα χαρακτηριστικό δείγμα της περιόδου εκείνης είναι και το Demons.
Οι περισσότεροι horror fans προφανώς να το γνωρίζουν.
Για τους υπόλοιπους εδώ είμαστε εμείς.
Στην ταινία αυτή συνεργάστηκαν μερικές από τις πλέον εξέχουσες προσωπικότητες του ιταλικού τρόμου, όπως ο Lamberto Bava (γιος του εξπέρ στο είδος του γοτθικού τρόμου Mario Bava) o oποίος ανέλαβε τη σκηνοθεσία, ο τρισμέγιστος Dario Argento που ασχολήθηκε με την παραγωγή και το σενάριο, τη στιγμή μάλιστα που διένυε τη "χρυσή" εποχή του, και ο Dardano Saccehtti, εμβληματική φυσιογνωμία της εποχής, γνωστός γιατί έγραφε σενάρια με ταχύτατους ρυθμούς, συχνά αντιγράφοντας τις αμερικάνικες παραγωγές που έκαναν επιτυχία στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Βλέποντας τη σημερινή εποχή το Demons, 26 χρόνια μετά, προκαλεί εντύπωση, το πόσο φρέσκο και απολαυστικό διατηρείται παρά την ταχύτητα με την οποία γυρίστηκε και την ξεπερασμένη αισθητική που επέβαλλε το styling των 80's.
Το βασικό στόρι, σαφώς επηρρεασμένο από τα προγενέστερα The Evil Dead και τις ζόμπι ταινίες του Romero, χρησιμοποιεί το εύρημα " ταινία μέσα σε ταινία " και έχει ως εξής :
Στον υπόγειο σιδηρόδρομο του Δυτικού Βερολίνου ένας μηστυριώδης τύπος, φορώντας μία περίεργη, μισή μεταλλική μάσκα, μοιράζει δωρεάν προσκλήσεις για μια μυστική κινηματογραφική προβολή σε τυχαίους περαστικούς.
Μια τέτοια πρόσκληση βάζει σε πειρασμό τη νεαρή Chery (Natasha Hovey) και την καλύτερη της φίλη (Paola Cozzo) να κάνουν κοπάνα από το μάθημα τους για να την παρακολουθήσουν.
Όταν φτάνουν στον νεοσύστατο κινηματογράφο Metropol, αντικρύζουν τους υπόλοιπους, το ίδιο περίεργους με αυτές, προσκεκλημένους, που περιλαμβάνει από νταβατζήδες και ιερόδουλες, μέχρι τυφλούς ηλικιωμένους με τις γοητευτικες συζύγους τους.
Και η προβολή ξεκινά!
Παρά την απογοήτευση της Cathy η ταινία είναι τρόμου και αφορά μια παρέα από κολεγιόπαιδα που παίζοντας με την τύχη τους, ψάχνουν σε ένα παλιό νεκροταφείο, για τον περιβόητο τάφο του Νοστράδαμου.
Ξαφνικά ανακαλύπτουν ένα βιβλίο και μια σκονισμένη μεταλική μάσκα, ίδια με αυτή που λίγο πριν την προβολή είχε φορέσει και κοπεί μία εκ των θεατών.
Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται και μέσα στην ταινία.
Το τραύμα όμως της κοπέλας που βρίσκεται στην αίθουσα φαίνεται να την ενοχλεί και γι' αυτό πηγαίνει μια βόλτα στην τουαλέτα να το τσεκάρει.
Δεν είναι όμως κάτι τόσο αθώο μιας και απο τη μια στιγμή στην άλλη μολύνεται και μεταμορφώνεται σε έναν φρικιαστικό δαίμονα που διψάει για σάρκα και αίμα.
Ακολουθεί μια σκηνή που μου θύμισε έντονα την υπέροχη εναρκτήρια σκηνή του Scream 2 όπου η επίσης έγχρωμη Jada Pinkett Smith σκίζει αιμόφυρτη το κινηματογραφικό πανί και εμφανίζεται μπροστά στους έντρομους θεατές.
Μόνο που εδώ, η δικιά μας πρωταγωνίστρια δεν έχει σκοπό να πεθανει ήρεμα κι ωραία(!) αλλά θέλει να ξεσκίσει τις σάρκες των παρευρισκόμενων, προτού τους μετατρέψει κι αυτούς σε δαίμονες.
Το κακό όμως είναι πως το σινεμά είναι καλά σφραγισμένο και οι πιθανότητες διαφυγής τους μηδαμινές.
Στη συνέχεια τα όσα θα διαδραματιστούν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, θα μας χαρίσουν ένα αξεπέραστο λουτρό αίματος γεμάτο εκπληκτικά χειροποιήτα εφέ από τον Sergio Stivaletti.
Oύτε λόγος για CGI εκείνη την εποχή!
Συγκεκριμένα, θα γίνουμε μάρτυρες αμέτρητων ακρωτηριασμών και δαγκωμάτων, θα πεταχτούν αμέτρητα γαλόνια αηδιαστικών υγρών, όλων των χρωμάτων, θα δούμε εντυπωσιακές μεταμορφώσεις απλών θνητών σε τερατόμορφους δαίμονες και θα συμμετάσχουν στο μακελειό από σπαθιά σαμουράι μέχρι έλικες ελικοπτέρων!
Όλα αυτά διαδραματίζονται με μουσική υπόκρουση κλασικών κομματιών hard rock και heavy metal.
Την ώρα δηλαδή, που κεφάλια κόβονται και υγρά πετάγονται ακούμε Motley Crue, Scorpions αλλά και Billy Idol!
Με άλλα λόγια η χαρά του τρομολάγνου μεταλλά!
Προσωπικά το Demons αποτελεί μία απο τις αγαπημένες μου ταινίες τρόμου β΄διαλογής και νοσταλγώ κάθε φορά που τη συναντώ μπροστά μου, γιατί μου θυμίζει τις εποχές που οι θεατές ήταν ανυποψίαστοι και αθώοι μπροστά στον αγνό τρόμο των ταινιών αυτής της περιόδου και οι δημιουργοί δεν είχαν αυτοσκοπό το χρήμα αλλά τη διασκέδαση και την ικανοποιήση του κοινού, προσφέροντας γενναίες δόσεις όλων των συστατικών που μετατρέπουν μια απλή ταινία τρόμου σε ανεπανάληπτη,απολαυστική εμπειρία.
Ακόμα θυμάμαι τις συνεχείς ενοικιάσεις του Demons, που έκανα ως παιδί στο τοπικό βιντεοκλάμπ, τις επαναλαμβανόμενες προβολές που ακολουθούσαν και την ευχαρίστηση που ένιωθα όταν τρόμαζε και αηδίαζε γνωστούς,φίλους και συγγενείς που τύχαινε να βρεθούν στο διάβα της (ή αν θέλετε διάβα μου).
Το σενάριο στο Demons δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο από ένα σημείο και μετά, δεν έχει ιδιαίτερη λογική και πολλές σκηνές φαίνεται να τις σκαρφίστηκαν σκηνοθέτης και σεναριογράφος τη στιγμή του γυρίσματος.
Όμως από την άλλη, οι χαρακτήρες, αν και τόσο ετερόκλητοι μεταξύ τους, είναι ενδιαφέροντες, καταφέρνουν να γίνουν συμπαθείς και να αποτελέσουν τελικά, ένα από τα θετικά στοιχεία του φιλμ.
Η αγωνία είναι κλιμακούμενη και ο ρυθμός δεν χάνεται λεπτό, με την ευρηματικότητα των συντελεστών συνεχώς να μεγαλουργεί, μην αφήνοντας το θεατή να παρει ανάσα στα 90 λεπτά της διάρκειας της.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το Demons ακολουθήθηκε ένα χρόνο μετά από ένα εξίσου επιτυχημένο και φαντασμαγορικό σίκουελ με τίτλο Demons 2, επίσης σκηνοθετημένο απο τον Bava και ένα άτυπο σίκουελ με τίτλο The Church, 4 χρόνια αργότερα.
Μάλιστα το Demons 2 φέρνει στο νου πολύ έντονα το μεταγενέστερο υπερεπιτυχημένο αλλά διαφορετικού ύφους The Ring μιας και πρωτοπαρουσιάζει την ιδέα της καταραμένης βιντεοπροβολής κατά τη διάρκεια της οποίας οι θεατές έχουν άσχημα ξεμπερδέματα με τις δυνάμεις του σκότους.
Αξιοσημείωτο είναι πως σε μια συγκεκριμένη σκηνή, ο δαίμονας βγαίνει απο την τηλεόραση με τον τρόπο που το έκανε η "γλυκειά" Sadako (ή Samara για τους fans του αμερικάνικου) στο Ring.
Όπως καταλάβατε στον κινηματογράφο παρθενογέννεση δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά.
Τέλος, είναι προφανές πως ενώ οι δημιουργοί όταν έφτιαχναν αυτήν την ταινία δεν είχαν στο μυαλό τους να κάνουν ποιότητα αλλά να ψυχαγωγήσουν το Ευρωπαϊκό κυρίως κοινό με μια ταινία παρόμοιου ύφους με το Evil Dead, κατάφεραν τόσα χρόνια μετά το Demons να αποτελεί ένα κλασικό δείγμα ταινίας τρόμου των 80's και μια μεγάλη στιγμή για τους λάτρεις του splatter.
Horrorant.
Με λίγα μέσα αλλά πολύ μεράκι και λατρεία γι' αυτό που έκαναν.
Και με απώτερο σκοπό βεβαίως, την εμπορική επιτυχία.
Ένα χαρακτηριστικό δείγμα της περιόδου εκείνης είναι και το Demons.
Οι περισσότεροι horror fans προφανώς να το γνωρίζουν.
Για τους υπόλοιπους εδώ είμαστε εμείς.
Στην ταινία αυτή συνεργάστηκαν μερικές από τις πλέον εξέχουσες προσωπικότητες του ιταλικού τρόμου, όπως ο Lamberto Bava (γιος του εξπέρ στο είδος του γοτθικού τρόμου Mario Bava) o oποίος ανέλαβε τη σκηνοθεσία, ο τρισμέγιστος Dario Argento που ασχολήθηκε με την παραγωγή και το σενάριο, τη στιγμή μάλιστα που διένυε τη "χρυσή" εποχή του, και ο Dardano Saccehtti, εμβληματική φυσιογνωμία της εποχής, γνωστός γιατί έγραφε σενάρια με ταχύτατους ρυθμούς, συχνά αντιγράφοντας τις αμερικάνικες παραγωγές που έκαναν επιτυχία στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Βλέποντας τη σημερινή εποχή το Demons, 26 χρόνια μετά, προκαλεί εντύπωση, το πόσο φρέσκο και απολαυστικό διατηρείται παρά την ταχύτητα με την οποία γυρίστηκε και την ξεπερασμένη αισθητική που επέβαλλε το styling των 80's.
Το βασικό στόρι, σαφώς επηρρεασμένο από τα προγενέστερα The Evil Dead και τις ζόμπι ταινίες του Romero, χρησιμοποιεί το εύρημα " ταινία μέσα σε ταινία " και έχει ως εξής :
Στον υπόγειο σιδηρόδρομο του Δυτικού Βερολίνου ένας μηστυριώδης τύπος, φορώντας μία περίεργη, μισή μεταλλική μάσκα, μοιράζει δωρεάν προσκλήσεις για μια μυστική κινηματογραφική προβολή σε τυχαίους περαστικούς.
Μια τέτοια πρόσκληση βάζει σε πειρασμό τη νεαρή Chery (Natasha Hovey) και την καλύτερη της φίλη (Paola Cozzo) να κάνουν κοπάνα από το μάθημα τους για να την παρακολουθήσουν.
Όταν φτάνουν στον νεοσύστατο κινηματογράφο Metropol, αντικρύζουν τους υπόλοιπους, το ίδιο περίεργους με αυτές, προσκεκλημένους, που περιλαμβάνει από νταβατζήδες και ιερόδουλες, μέχρι τυφλούς ηλικιωμένους με τις γοητευτικες συζύγους τους.
Και η προβολή ξεκινά!
Παρά την απογοήτευση της Cathy η ταινία είναι τρόμου και αφορά μια παρέα από κολεγιόπαιδα που παίζοντας με την τύχη τους, ψάχνουν σε ένα παλιό νεκροταφείο, για τον περιβόητο τάφο του Νοστράδαμου.
Ξαφνικά ανακαλύπτουν ένα βιβλίο και μια σκονισμένη μεταλική μάσκα, ίδια με αυτή που λίγο πριν την προβολή είχε φορέσει και κοπεί μία εκ των θεατών.
Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται και μέσα στην ταινία.
Το τραύμα όμως της κοπέλας που βρίσκεται στην αίθουσα φαίνεται να την ενοχλεί και γι' αυτό πηγαίνει μια βόλτα στην τουαλέτα να το τσεκάρει.
Δεν είναι όμως κάτι τόσο αθώο μιας και απο τη μια στιγμή στην άλλη μολύνεται και μεταμορφώνεται σε έναν φρικιαστικό δαίμονα που διψάει για σάρκα και αίμα.
Ακολουθεί μια σκηνή που μου θύμισε έντονα την υπέροχη εναρκτήρια σκηνή του Scream 2 όπου η επίσης έγχρωμη Jada Pinkett Smith σκίζει αιμόφυρτη το κινηματογραφικό πανί και εμφανίζεται μπροστά στους έντρομους θεατές.
Μόνο που εδώ, η δικιά μας πρωταγωνίστρια δεν έχει σκοπό να πεθανει ήρεμα κι ωραία(!) αλλά θέλει να ξεσκίσει τις σάρκες των παρευρισκόμενων, προτού τους μετατρέψει κι αυτούς σε δαίμονες.
Το κακό όμως είναι πως το σινεμά είναι καλά σφραγισμένο και οι πιθανότητες διαφυγής τους μηδαμινές.
Στη συνέχεια τα όσα θα διαδραματιστούν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, θα μας χαρίσουν ένα αξεπέραστο λουτρό αίματος γεμάτο εκπληκτικά χειροποιήτα εφέ από τον Sergio Stivaletti.
Oύτε λόγος για CGI εκείνη την εποχή!
Συγκεκριμένα, θα γίνουμε μάρτυρες αμέτρητων ακρωτηριασμών και δαγκωμάτων, θα πεταχτούν αμέτρητα γαλόνια αηδιαστικών υγρών, όλων των χρωμάτων, θα δούμε εντυπωσιακές μεταμορφώσεις απλών θνητών σε τερατόμορφους δαίμονες και θα συμμετάσχουν στο μακελειό από σπαθιά σαμουράι μέχρι έλικες ελικοπτέρων!
Όλα αυτά διαδραματίζονται με μουσική υπόκρουση κλασικών κομματιών hard rock και heavy metal.
Την ώρα δηλαδή, που κεφάλια κόβονται και υγρά πετάγονται ακούμε Motley Crue, Scorpions αλλά και Billy Idol!
Με άλλα λόγια η χαρά του τρομολάγνου μεταλλά!
Προσωπικά το Demons αποτελεί μία απο τις αγαπημένες μου ταινίες τρόμου β΄διαλογής και νοσταλγώ κάθε φορά που τη συναντώ μπροστά μου, γιατί μου θυμίζει τις εποχές που οι θεατές ήταν ανυποψίαστοι και αθώοι μπροστά στον αγνό τρόμο των ταινιών αυτής της περιόδου και οι δημιουργοί δεν είχαν αυτοσκοπό το χρήμα αλλά τη διασκέδαση και την ικανοποιήση του κοινού, προσφέροντας γενναίες δόσεις όλων των συστατικών που μετατρέπουν μια απλή ταινία τρόμου σε ανεπανάληπτη,απολαυστική εμπειρία.
Ακόμα θυμάμαι τις συνεχείς ενοικιάσεις του Demons, που έκανα ως παιδί στο τοπικό βιντεοκλάμπ, τις επαναλαμβανόμενες προβολές που ακολουθούσαν και την ευχαρίστηση που ένιωθα όταν τρόμαζε και αηδίαζε γνωστούς,φίλους και συγγενείς που τύχαινε να βρεθούν στο διάβα της (ή αν θέλετε διάβα μου).
Το σενάριο στο Demons δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο από ένα σημείο και μετά, δεν έχει ιδιαίτερη λογική και πολλές σκηνές φαίνεται να τις σκαρφίστηκαν σκηνοθέτης και σεναριογράφος τη στιγμή του γυρίσματος.
Όμως από την άλλη, οι χαρακτήρες, αν και τόσο ετερόκλητοι μεταξύ τους, είναι ενδιαφέροντες, καταφέρνουν να γίνουν συμπαθείς και να αποτελέσουν τελικά, ένα από τα θετικά στοιχεία του φιλμ.
Η αγωνία είναι κλιμακούμενη και ο ρυθμός δεν χάνεται λεπτό, με την ευρηματικότητα των συντελεστών συνεχώς να μεγαλουργεί, μην αφήνοντας το θεατή να παρει ανάσα στα 90 λεπτά της διάρκειας της.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το Demons ακολουθήθηκε ένα χρόνο μετά από ένα εξίσου επιτυχημένο και φαντασμαγορικό σίκουελ με τίτλο Demons 2, επίσης σκηνοθετημένο απο τον Bava και ένα άτυπο σίκουελ με τίτλο The Church, 4 χρόνια αργότερα.
Μάλιστα το Demons 2 φέρνει στο νου πολύ έντονα το μεταγενέστερο υπερεπιτυχημένο αλλά διαφορετικού ύφους The Ring μιας και πρωτοπαρουσιάζει την ιδέα της καταραμένης βιντεοπροβολής κατά τη διάρκεια της οποίας οι θεατές έχουν άσχημα ξεμπερδέματα με τις δυνάμεις του σκότους.
Αξιοσημείωτο είναι πως σε μια συγκεκριμένη σκηνή, ο δαίμονας βγαίνει απο την τηλεόραση με τον τρόπο που το έκανε η "γλυκειά" Sadako (ή Samara για τους fans του αμερικάνικου) στο Ring.
Όπως καταλάβατε στον κινηματογράφο παρθενογέννεση δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά.
Τέλος, είναι προφανές πως ενώ οι δημιουργοί όταν έφτιαχναν αυτήν την ταινία δεν είχαν στο μυαλό τους να κάνουν ποιότητα αλλά να ψυχαγωγήσουν το Ευρωπαϊκό κυρίως κοινό με μια ταινία παρόμοιου ύφους με το Evil Dead, κατάφεραν τόσα χρόνια μετά το Demons να αποτελεί ένα κλασικό δείγμα ταινίας τρόμου των 80's και μια μεγάλη στιγμή για τους λάτρεις του splatter.
Horrorant.
