Ο σκηνοθέτης Riccardo Milani και οι ηθοποιοί Antonio Albanese και Paola Cortellesi συνεργάζονται μια ακόμα φορά μετά την κωμωδία ‘Mamma o papà?’ του 2017 σε μια διασκεδαστική ιστορία με τα συν αλλά και τα πλην της.
Ο φιλήσυχος Giovanni ταράζεται όταν μαθαίνει από την 13χρονη κόρη του Agnese πως έχει σχέση με τον συνομήλικο της Alessio.
Το αγόρι της κόρης του δεν του γεμίζει πολύ το μάτι και δεν εγκρίνει αυτή τη σχέση.
Την σχέση αυτή δεν εγκρίνει ιδιαίτερα και η μητέρα του Alessio, η Monica.
Οι δύο γονείς, που προέρχονται από διαφορετικές πλευρές της πόλης με διαφορετικό κοινωνικό υπόβαθρο, θα συναντιούνται για χάρη των παιδιών τους και θα ανακαλύψουν ο ένας τον άλλον σιγά σιγά με τον καιρό μέσα από τις περιπέτειες τους.
Η ιστορία δεν κάνει την έκπληξη σε αυτή τη νέα ιταλική κωμωδία, είναι πάντως συμπαθητική στο σύνολο της και αστεία χάρη στις γκριμάτσες του Giovanni που υποδύεται ο ηθοποιός Antonio Albanese, οι συναντήσεις του με τη Monica που υποδύεται η Paola Cortellesi και για τα περιστατικά που κάνουν ορατές τις διαφορές ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του έργου.
Γυρισμένο σε τοποθεσίες που προσδίδουν στην ατμόσφαιρα της ταινίας, το ‘Like a Cat on a Highway’ – ο τίτλος είναι κάπως άκομψος – θα μπορούσε να έχει ένα καλύτερο αποτέλεσμα άμα ήταν πιο προσεγμένη η σεναριακή του δομή και είχε βελτιωμένη σκηνοθεσία, η οποία σε ορισμένα σημεία θυμίζει τηλεοπτική παραγωγή.
Το καστ βρίσκεται σε φυσιολογικό επίπεδο χαρίζοντας μερικές καλές σκηνές γέλιου διάσπαρτα στην ταινία.
Δίχως να αποφεύγει κλισέ του είδους που, δυστυχώς, βλέπουμε συνέχεια τα τελευταία χρόνια από την πλειοψηφία του ευρωπαϊκού σινεμά της κωμωδίας, ο θεατής θα φύγει ικανοποιημένος από την αίθουσα.
Η ταινία έχει ένα αίσιο χαρακτήρα που διαπερνά το έργο συνολικά και μέσα από τους χαρακτήρες τους μεγάλους αλλά και από τους μικρούς.
Για την ακρίβεια, περισσότερο φαίνεται να έχει για τους γονείς.
Βέβαια οι γονείς, σαν μεγαλύτεροι που είναι, είναι πιο ώριμοι και ξέρουν σχετικά τι ζητούν από τη ζωή τους σε αντίθεση με τα παιδιά τους που φαίνεται να έχουν μηδαμινού τύπου ανησυχίες και κανένα σοβαρό προγραμματισμό σχεδίων για το μέλλον το προσωπικό αλλά και το κοινό τους (άμα έχουν).
Η ταινία θα λέγαμε πως περισσότερο θέλει να φτιάξει τις σχέσεις των μεγάλων και όχι τόσο της νέας γενιάς.
Τέλος πάντων, παρακολουθείται ευχάριστα και με διάθεση.
Όμως, αναμένουμε σε καλύτερο επόμενο αποτέλεσμα από τους δημιουργούς.
Στους κινηματογράφους από 23 Αυγούστου.
Πάνος Μουζάκης
1.jpg)
