Το Kodachrome δεν έφτασε στα μέρη μας με τις καλύτερες των προδιαγραφών.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα το Σεπτέμβρη στο φεστιβάλ του Toronto όπου δεν πήρε ιδιαίτερα καλές κριτικές, με αποτέλεσμα η διανομή του να καταλήξει στο Netflix.
Εκεί έγινε διαθέσιμη τον Απρίλιο, όχι όμως και για την ελληνική έκδοση, μιας και η Tanweer θεώρησε ότι η ταινία αξίζει μια κινηματογραφική έξοδο, και κάπως έτσι, αρχές Αυγούστου, φτάνει στα θερινά μας διεκδικώντας μια θέση ανάμεσα στο σωρό ευρωπαϊκών κομεντί.
Την αξίζει τελικά;
Και βέβαια την αξίζει!
Ο Matt (Jason Sudeikis, Downsizing) είναι στέλεχος δισκογραφικής, που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια αδυνατεί να κλείσει κάποιο μεγάλο όνομα για την εταιρία του, με αποτέλεσμα η καρέκλα του να κινδυνεύει.
Ενώ δεν είναι στα καλύτερά του, μαθαίνει ότι ο πατέρας του, Ben (Ed Harris, Geostorm), ένας βετεράνος επαγγελματίας φωτογράφος με τον οποίον δεν είχε ποτέ του καλές σχέσεις, πεθαίνει.
Τελευταία του επιθυμία είναι να εμφανίσει 4 ρολά φιλμ Kodachrome που βρήκε καταχωνιασμένα στο συρτάρι του, όσο προλαβαίνει μιας και το τελευταίο εμφανιστήριο, που παρεμπιπτόντως βρίσκεται 2000 μίλια μακριά, είναι έτοιμο να κλείσει.
Έτσι οι Ben, μέσω της νεαρής βοηθού/νοσοκόμας του, Zoe (Elizabeth Olsen, Wind River), του ζητάει να κάνουν μαζί αυτό το ταξίδι μέχρι το Kansas.
Όταν ακούμε τον όρο american indie, όλοι έχουμε στο μυαλό μας μια συγκεκριμένη φόρμα ταινίας, πάνω στην οποία οι -συνήθως νέοι- δημιουργοί πατούν ελπίζοντας να κάνουν τη διαφορά.
Στη προσπάθεια εξέλιξής του, το είδος, να μου επιτρέψετε τον όρο, μπασταρδεύτηκε, χάνοντας τη ταυτότητά του.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που αυτή η φόρμα επιλέγεται να ακολουθηθεί κατά γράμμα.
Παλιομοδίτικο ίσως, σε καμιά περίπτωση όμως απαραίτητα κακό.
Αυτό ακριβώς κάνει το Kodachrome, μια ταινία που εκ φύσεως τιμάει το παλιό, το ρετρό, έχοντας ως έναυσμα της ιστορίας της τη χαμένη τέχνη της αναλογική φωτογραφίας, ενώ ταυτόχρονα και η ίδια είναι γυρισμένη σε 35άρι φιλμ.
Το σενάριο του Jonathan Tropper (This Is Where I Leave You) ακολουθεί βήμα προς βήμα τους άγραφους κανόνες μιας δραμεντί, έχοντας ως σύμμαχο τους καλογραμμένους ρεαλιστικούς διαλόγους, την ισορροπία μεταξύ κωμωδίας και δράματος, και φυσικά τις ερμηνείες τριών εξαιρετικών ηθοποιών.
Χωρίς ουσιαστικά καμία έκπληξη, με εξαίρεση ένα δυσάρεστο διάλειμμα πάνω στη πρώτη ώρα που ευτυχώς είναι μόνο ένα διάλειμμα, και γρήγορα ξαναβρίσκει το δρόμο της, η ταινία του Mark Raso (Copenhagen) δεν έχει κανένα σκοπό να μας εντυπωσιάσει, αλλά στο τομέα της ψυχαγωγίας, με την ετυμολογικής της έννοια, παίρνει άριστα, δίνοντας μας μπόλικη τροφή για σκέψη, ενώ ταυτόχρονα η σκηνοθεσία του δε χάνει ούτε χτύπο, κρατώντας το θεατή άνετα στη θέση του.
Προσποιηθείτε ότι είστε στα 90s και απολαύστε ένα από τα πιο αυθεντικά δείγματα αμερικάνικου indie cinema των τελευταίων ετών.
Μέσα σε ένα καλοκαίρι πνιγμένο στη σαχλαμάρα, είναι μια όαση δροσιάς και ανθρωπιάς.
Στους κινηματογράφους από 9 Αυγούστου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
