Με το τέλος του τρισκατάρατου καλοκαιριού και της θερινής
κινηματογραφικής σεζόν να βρίσκεται επιτέλους σε προσπελάσιμη απόσταση, ακόμα
μία γαλλική ταινία έρχεται να προστεθεί στο φετινό σωρό. Το Ôtez-moi d`un Doute όμως, δεν είναι μια ακόμα
χαζοκωμωδία, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι και κάτι πολύ καλύτερο…
Ο Erwan είναι ένας 45άρης χήρος που βρίσκεται σε πανικό
βλέποντας τη νεαρή κόρη του σε προχωρημένη εγκυμοσύνη να αρνείται να αποκαλύψει
το όνομα του πατέρα, όντας αποφασισμένη να μεγαλώσει το παιδί μόνη της. Μια
τυπική εξέταση για ένα κληρονομική νόσημα όμως, του φέρνει νέες φουρτούνες,
αφού αποδεικνύει ότι αυτός που πίστευε μια ζωή ως πατέρα του, δεν είναι!
Μέσω μιας ντετέκτιβ, ανακαλύπτει το βιολογικό του πατέρα,
και ενώ τον έχει εντοπίσει αμφιταλαντεύεται για το αν και πως θα τον πλησιάσει.
Εν τω μεταξύ όμως, γνωρίζει και την όμορφη γιατρό Anna, την οποία ερωτεύεται,
όμως προς μεγάλη του έκπληξη δεν αργεί να ανακαλύψει ότι είναι κόρη του
βιολογικού του πατέρα!
Κουλουβάχατα! Μόνο έτσι θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη
πλοκή του σεναρίου, με τους χαρακτήρες να παίζουν το “χάνει η μάνα το παιδί και
το παιδί τη μάνα”, ενώ σχοινοβατούν στα όρια της σαπουνόπερας.
Το Ôtez-moi d`un Doute είναι μια δραματική ταινία σε συσκευασία κωμωδίας και
τούμπαλιν. Έχει δυνατές ίσως όχι δραματικές αλλά σίγουρα συγκινητικές στιγμές,
οι οποίες εναλλάσσονται με τη γνωστή ελαφριά γαλλική κωμωδία, δυστυχώς όχι με
μεγάλη επιτυχία. Με τους σεναριογράφους να έχουν συναίσθηση ότι η πλοκή
φλερτάρει με το σαπούνι, προσπάθησαν να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα μα χαζά
σκετσάκια που μοιάζουν όμως τόσο, μα τόσο παράωρα.
Η ταινία ωστόσο καταπιάνεται με πολύ ενδιαφέροντας θέματα
και κυρίως τη σχέση γονιού και παιδιού σε διάφορες μορφές της, με τις
μικροιστορίες μεταξύ των ηρώων να έχουν αρκετό ενδιαφέρον… ή μάλλον θα
μπορούσαν να έχουν ενδιαφέρον αν είχαν αναπτυχθεί, γιατί δυστυχώς, η ταινία
πηδάει από τη μία στην άλλη, μπλέκει μέσα και τη κωμωδία, και φτάνουμε στο
σημείο καμία απ’ αυτές να μην είναι σωστά δομημένη και απλά να δίνεται ένα
φινάλε μόνο για το γαμώτο.
Το στοιχείο που δίνει στο φιλμ ένα boost και το
βγάζει από τη μετριότητα είναι οι ηθοποιοί του, με τους αξιαγάπητους François Damiens (Les Cowboys) και Cécile de France (La Belle Saison)
να κάνουν ένα απολαυστικό, αν και όχι απόλυτα ταιριαστό ντουέτο, ενώ δίπλα τους
οι βετεράνοι Guy Marchand και André Wilms προσφέρουν κάτι από τα
καντάρια εμπειρίας τους.
Η ταινία της Carine
Tardieu, όπως ανέφερα στην αρχή, μπορεί σε καμιά περίπτωση να μην είναι
ακόμα μία γαλλική χαζοκωμωδία, όμως έχει τόσα προβλήματα που δεν καταφέρνει να
είναι και κάτι αξιοσημείωτα καλύτερο.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
