Ο πλανήτης είναι γεμάτος αληθινές ιστορίες μικρών ανθρώπων που έβαλαν το λιθαράκι τους σε κοσμοϊστορικές αλλαγές σε διάφορες γωνιές του πλανήτη.
Οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν είναι γνωστοί στον περισσότερο κόσμο και σίγουρα θα έπρεπε.
Ο κινηματογράφος όμως δεν είναι πάντα η κατάλληλη οδός για να επιτευχθεί αυτό.
Ο Jay Bahadur είναι ένας νεαρός Καναδός που το 2008 μόλις έχει τελειώσει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο του Τορόντο και έχει όνειρο να πάει στο Harvard για να γίνει δημοσιογράφος.
Οι περιστάσεις δεν είναι κατάλληλες, με τον Jay να έχει επιστρέψει στο υπόγειο των γονιών του, βγάζοντας χαρτζιλίκι σε ανάξιες δουλειές χωρίς μέλλον.
Μέχρι που τυχαία, στην αίθουσα αναμονής μιας κλινικής συναντάει το είδωλό του, τον βετεράνο δημοσιογράφο της Daily Mail, Seymour Tolbin, ο οποίος τον πείθει ότι δε χρειάζεται σπουδές για να γίνεις δημοσιογράφος αλλά τόλμη.
Παρασυρμένος από τα λόγια του, ο Jay αποφασίζει να κάνει κάτι που δεν τολμάει κανείς άλλος, να πάει στην Σομαλία, μια χώρα πνιγμένη στη βία από τον πρόσφατο εμφύλιο, και να κάνει ρεπορτάζ για τους διαβόητους Πειρατές που τρομοκρατούν τα νερά της ανατολικής Αφρικής.
Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο που έγραψε ο ίδιος ο Jay Bahadur, το οποίο όχι μόνο έγινε best seller αλλά έδωσε κυριολεκτικά φωνή στη χώρα, επηρεάζονται και στην εξωτερική πολιτική των δυτικών χωρών, βγάζοντας σταδιακά τη Σομαλία από τη “μαύρη λίστα”.
Πολύ ωραία όλα αυτά και μπράβο στον κύριο Bahadur, όμως τόσο το περιεχόμενο της περιπέτειάς του όσο και ο τρόπος που αυτή αποτυπώθηκε στον φιλμ από το σεναριογράφο και σκηνοθέτη Bryan Buckley (The Bronze) μας κάνουν να πιστεύουμε ότι η ιστορία του μάλλον δεν είχε θέση στη μεγάλη οθόνη.
Δε μπορούμε να γνωρίζουμε κατά πόσο πιστή είναι η μεταφορά, όμως ο Jay δε μπορούμε να πούμε ότι έζησε και καμιά τρελή περιπέτεια στη Σομαλία.
Αντίθετα με όσα περίμενε να βρει και να πάθει, η 6μηνη διαβίωσή του είχε ελάχιστες εντάσεις, ενώ έχοντας μαζί του έναν τετραπέρατο ντόπιο βοηθό/οδηγό και για σύμμαχο τον γιο του βασιλιά, οι πόρτες άνοιγαν πολύ πιο εύκολα.
Σίγουρα, χρειάστηκε να προσαρμοστεί στο τρόπο και στις συνθήκες ζωής, να ζει παρέα με κουνούπια και ποντίκια, να προσφέρει ναρκωτικά σε όποιος ήθελε να πάρει συνέντευξη, όμως οι κακουχίες του τέλειωσαν κάπου εκεί, τουλάχιστον σύμφωνα με το σενάριο.
Με εξαίρεση μια σκηνή λίγων δευτερολέπτων προς το τέλος του φιλμ που υπάρχουν κάποιες στιγμές έντασης, το The Pirates of Somalia έχει λιγότερα συμβάντα από πρωινό Δευτέρας στο περιφερειακό Θεσσαλονίκης.
Και αυτό είναι μόνο το ένας σκέλος της αιτίας που η ταινία μας άφησε αδιάφορους, με το άλλο να είναι ο ιδιαίτερος τρόπος παρουσίασης των γεγονότων.
Για κάποιο λόγο λοιπόν, το The Pirates of Somalia είναι κομεντί!
Και όχι, δεν αστειεύομαι, τουλάχιστον όχι όσο ο δημιουργός του, που έκανε τον πρωταγωνιστή να συμπεριφέρεται ως frat boy με το χιούμορ και το ελαφρύ ύφος να πλημμυρίζει τη ταινία, μη αφήνοντάς την να προκαλέσει οποιαδήποτε αγωνία στο θεατή ενώ ταυτόχρονα δε γίνεται ποτέ πραγματικά αστεία.
Αν υπάρχει κάτι που μου έμεινε από τη ταινία, αυτό είναι μόνο οι ερμηνείες, με τον Evan Peters να είναι πραγματικά πάρα πολύ καλός, όπως και ο Barkhad Abdi στο ρόλο του οδηγού.
Ευχάριστο και το πέρασμα του Al Pacino σε ένα ρόλο που τουλάχιστον δείχνει να μη βαριέται, όπως σε άλλες πρόσφατες ταινίες του.
Το The Pirates of Somalia είναι ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ… χωρίς δράμα.
Σου κάνει γνωστά κάποια ιστορικά στοιχεία αλλά δε σου προκαλεί απολύτως κανένα συναίσθημα, παρότι στο τέλος προσπαθεί να μας πείσει ότι αυτός ήταν ο σκοπός του.
Δε γίνεται τρομερά βαρετό αλλά είναι ακριβώς η ταινία που ενώ τη βλέπεις αναρωτιέσαι… γιατί τη βλέπεις!
Στους κινηματογράφους από 16 Αυγούστου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
