Στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, ο Γάλλος ηθοποιός και κωμικός Franck Dubosc παραδίδει μια άξια προσοχής κωμωδία με χαρακτήρα και σκηνοθετική σφραγίδα, ένα πραγματικά αξιοσημείωτο σκηνοθετικό ντεμπούτο που αξίζει την προσοχή του κοινού.
Ο Franck Dubosc (Πάμε για Επανάσταση;) σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε αυτή την έξυπνη ταινία που επίσης έγραψε.
Υποδύεται τον Jocelyn, τον επιχειρηματικά πετυχημένο διευθυντή μιας μεγάλης εταιρείας αθλητικών παπουτσιών που όμως είναι τρομερά εγωιστής και μισογύνης.
Οδηγάει μια ακριβή Porsche, διαθέτει ένα πανάκριβο σπίτι και αρέσκεται σε περιστασιακά ψέματα για να εντυπωσιάζει.
Μετά την κηδεία της μητέρας του, πίσω στο διαμέρισμα όπου έμενε συναντά τυχαία μια γειτόνισσα, την όμορφη Julie.
Ύστερα από μια παρεξήγηση και νιώθοντας μια έλξη για αυτήν, ο Jocelyn παρουσιάζει τον εαυτό του ως ανάπηρο σε καροτσάκι για να της τραβήξει την προσοχή.
Εκείνη τον καλεί μια μέρα να γευματίσει με την υπόλοιπη οικογένεια της στο εξοχικό της σπίτι.
Εκεί γνωρίζει την αδερφή της, την Florence, που είναι καθηλωμένη σε αμαξίδιο και την ερωτεύεται κεραυνοβόλα.
Ξαφνικά, ένα ειδύλλιο κάνει την εμφάνιση του.
Όμως, ο Jocelyn δεν τολμάει να της πει την αλήθεια και έρχεται σε σύγκρουση με τον εαυτό του.
Μια έξυπνη ταινία με έναν ήρωα που παθαίνει και μαθαίνει και λειτουργεί καταπληκτικά στη δραματουργία του έργου συνδυάζοντας την κωμωδία ιδανικά με το ρομάντζο με κάποια δραματικά στοιχεία που είναι καταληκτικά για το κρίσιμο αποτέλεσμα.
Ξεκινώντας με έναν ήρωα που φαίνεται πως δεν θα αλλάξει ποτέ στη ζωή του και καταλήγοντας στην άλλη άκρη της κατανόησης και του πεπρωμένου των ηρώων, η ταινία παρουσιάζει ένα ολοκληρωμένο χαρακτήρα που προσφέρει όλα τα συναισθήματα στον θεατή μέσα στη διάρκεια της.
Και αυτό δείχνει μια δουλειά που έγινε με κόπο και δεν αποτελεί μια πρόχειρη δουλειά της στιγμής.
Μια κωμωδία που φαίνεται να πείθει και από τους ρόλους και από την ατμόσφαιρα για την αυθεντικότητα της.
Ο Franck Dubosc χειρίζεται το θέμα της αναπηρίας ενός ατόμου όχι με προσβλητικό αλλά με ενθαρρυντικό τρόπο και δίνει απάντηση στο ερώτημα του ‘Πώς είναι να αγαπήσεις ένα άτομο με ειδικές ανάγκες;’ με μια ειλικρινή σκηνοθετική προσέγγιση.
Ακόμα, η Alexandra Lamy (Μαμά Γύρισα!) ως Florence είναι πολύ καλή και πείθει με την ερμηνεία της.
Ευδιάθετη, με ωραίες σκηνές και με καλές ερμηνείες από όλο το καστ γενικά, η ταινία διαφέρει από άλλες ταινίες του είδους που γυρίζονται σε τόνους στη σημερινή Γαλλία και είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτες.
Διαθέτει μερικά κλισέ αλλά τα παρακάμπτεις για χάρη της ουσίας.
Μια ειλικρινής ταινία που λειτουργεί και ως παράδειγμα για το χαμένο ανθρωπισμό που κρύβουμε βαθιά μέσα μας.
Μια πολύ καλή δημιουργία από το χώρο της κωμωδίας.
Στους κινηματογράφους από 2 Αυγούστου.
Πάνος Μουζάκης
1.jpg)
