Πρέπει να ομολογήσω ότι πριν το Sharp Objects δεν είχα καμία εμπιστοσύνη στη κυρία Gillian Flynn, με το πολυτραγουδισμένο Gone Girl που βασίστηκε στο δικό της μυθιστόρημα να είναι ότι χειρότερο μου έχει δείξει ο David Fincher στη καριέρα του, ενώ ούτε το Dark Places κατάφερε να βελτιώσει την εντυπώσεις μου για τις ικανότητές της στο ελάχιστο.
Χωρίς να έχει τύχει να δω άλλη δημιουργία της Marti Noxon που έχει τα ηνία της σειράς, δύο ήταν τα δολώματα που με έκαναν να της δώσω μια ευκαιρία, η παρουσία του Jean-Marc Vallée (Wild) στη σκηνοθεσία και η αγαπημένη Amy Adams (Arrival) στο πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ήταν εμφανές από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, ότι έκανα πολύ καλή επιλογή, και σήμερα, λίγο μετά τη προβολή του προτελευταίου επεισοδίου, έφτασε η ώρα να προσπαθήσω να σας πείσω γιατί πρέπει να σπεύσετε να της τη δώσετε κι εσείς.
Κεντρική ηρωίδα της ιστορίας είναι η Camille Preaker, μια δημοσιογράφος που μετά από ένα ψυχιατρικά διαταραγμένο παρελθόν, έχει βρει δουλειά σε μια εφημερίδα στο Σικάγο, προσπαθώντας να κάνει μια νέα αρχή.
Μια υπόθεση όμως θα ξανανοίξει τις πληγές...
Ο αρχισυντάκτης της τη στέλνει στη μικρή πόλη Wind Gap του Missouri, εκεί όπου γεννήθηκε η Camille, εκεί που βρίσκεται η πηγή των προβλημάτων της, για να στείλει ανταπόκριση για τη δολοφονία ενός νεαρού κοριτσιού και την εξαφάνιση ενός ακόμα.
Εκεί την περιμένει η μητέρα Adora, μια αυστηρή, υπερπροστατευτική γυναίκα της υψηλής κοινωνίας που ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τη κόρη της, η 13χρονη ετεροθαλής αδερφή της, Amma που κάνει διπλή ζωή, ο κάθε άλλο παρά συνεργάσιμος σερίφης της περιοχής, και ο ντετέκτιβ Willis που στάλθηκε από το Kansas για να βοηθήσει τις τοπικές αρχές στις έρευνες.
Η επιστροφή της στο Wind Gap είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει η Camille όμως και μια ευκαιρία να αποδείξει ότι έχει αφήσει πίσω όλα εκείνα που την τραυμάτισαν…
Το Sharp Objects είναι ένα ψυχολογικό δραματικό θρίλερ χαρακτήρων, με το αστυνομικό κομμάτι της ιστορίας να είναι μεν ενεργό και πανταχού παρόν αλλά σπάνια να έρχεται στο προσκήνιο.
Απ’ αυτό, θα πρέπει να έχετε ήδη καταλάβει ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια σειρά πλοκής, με τα γεγονότα που προχωρούν την ιστορία να μη ξεπερνούν τις 1-2 σκηνές ανά επεισόδιο.
Λόγω αυτού, είναι δύσκολο να αντικρούσουμε όποια κατηγορία που μπορεί να χαρακτηρίσει τη σειρά ως αργή, όμως ταυτόχρονα, είναι σχεδόν αδύνατο να τη βρει κάποιος κουραστική ή βαρετή.
Αν και οι χαρακτήρες δεν έχουν επαρκή ανάπτυξη, με τη πλειοψηφία τους να παραμένουν στατικοί μέχρι λίγο πριν το τέλος, γίνεται καταπληκτική δουλειά στη παρουσίασή τους.
Παρότι γνωρίζουμε το πρώτο επίπεδο όλων τους από το πρώτο επεισόδιο, ο τρόπος που το σενάριο σκάβει αργά, πολύ αργά είναι η αλήθεια, για να αποκαλύψει τα κρυμμένα μυστικά τους είναι άψογος.
Η γυναικεία ψυχολογία, κατά κύριο λόγο, μπαίνει στο μικροσκόπιο, και οι απαντήσεις σοκάρουν.
Αυτό δυστυχώς δε συμβαίνει για όλους, αφού υπάρχουν ήρωες, ακόμα και βασικοί που παραμένουν επιφανειακοί μέχρι τέλους.
Βασικοί παράγοντες που ευθύνονται για την εξαιρετική οπτικοποίηση του υλικού είναι προφανώς ο σκηνοθέτης Jean-Marc Vallée, από τον οποίον, η αλήθεια είναι δεν περιμέναμε και κάτι λιγότερο, και το cast που θα πρέπει να περιμένουμε πολλούς απ’ αυτούς να βρεθούν στα EMMY.
Ο Καναδός ανέλαβε το Sharp Objects εξ ολοκλήρου και όχι μόνο κάποιο επεισόδιά του, με το τελικό αποτέλεσμα να κυλάει απαίδευτα σαν μία κινηματογραφική ταινία, με την ατμόσφαιρα να σε πιάνει από το λαιμό και να μη σε αφήνει να αποδράσεις.
Όσο για το cast, τέσσερις γυναίκες κλέβουν τη παράσταση, με τις Amy Adams (Justice League), Patricia Clarkson (Maze Runner: The Death Cure), Elizabeth Perkins (Ghostbusters) και Eliza Scanlen να είναι καταδικασμένες να φτάσουν στα μεγάλα βραβεία, χάρη στις ανατριχιαστικές ερμηνείες τους.
Για να μη τους αδικούμε, πολύ καλοί είναι και οι άντρες της παρέας Chris Messina (Live By Night), Matt Craven (White House Down) και Taylor John Smith (Martyrs), με τους ρόλους τους να είναι όμως μικρότερης σημασίας.
Λίγο πριν το φινάλε και τα κομμάτια του παζλ έχουν στρωθεί στο τραπέζι.
Οι ύποπτοι είναι στα χέρια μας, όμως το σενάριο έχει φροντίσει να μας συναρπάσει με τέτοιο τρόπο που η τελική αποκάλυψη του ενόχου να μοιάζει διαδικαστική, παρότι κανείς δε μπορεί να μαντέψει με σιγουριά το δολοφόνο.
Σε μία εβδομάδα, η αυλαία θα πέσει για ίσως τη καλύτερη σειρά του καλοκαιριού. Προλαβαίνετε…
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
