Εδώ στα άδυτα του Horrorant, λατρεύουμε τον υποβρύχιο τρόμο, από το Creature from the Black Lagoon (1954) μέχρι το The Abyss (1989), και από το Piranha (1978) μέχρι το Humanoids from The Deep (1980), και πάντα θα ψάχνουμε για την φρίκη στον βυθό.
Έτσι αποφασίσαμε να ρίξουμε μια σύντομη ματιά σε τέσσερις πρόσφατες υδάτινες ταινίες που έκαναν τη μακάβρια χρονιά μας καλύτερη.
The Shape of Water (2017)
Η παρούσα ταινία διαδραματίζεται τo 1962, και αφορά την βουβή Elisa Esposito [η Sally Hawkins, που του χρόνου θα δούμε στο Godzilla: King of the Monsters (2019)] και την – στα όρια του ερωτικού – σχέση που αναπτύσσει με ένα φυλακισμένο αμφίβιο [ο Doug Jones του Hellboy II: The Golden Army (2008)].
Εδώ ο ρομαντισμός είναι διάχυτος (ακόμα και στο ελάχιστο γυμνό που προσφέρεται), αφού έχουμε να κάνουμε με ένα υπέροχο παραμυθάκι (σαν αυτά που κάποτε μας διηγούταν μόνο ο Tim Burton) το οποίο φέρει αμέτρητες επιρροές από τη Σταχτοπούτα.
Μπορεί να μην είμαι φαν του σκηνοθέτη Guillermo Del Toro [Blade II (2002)] αλλά εδώ του βγάζω το καπέλο καθώς παρέδωσε την ποιο όμορφη ταινία της χρονιάς (τα πάντα, από το tone, μέχρι τη διεύθυνση φωτογραφίας είναι αυτό που λέμε cinema magic), η οποία είναι συνάμα και πολύ έξυπνη [βασικά, κάπως έτσι θα έπρεπε να γινόταν το reboot των τεράτων της Universal (οι ομοιότητες του εδώ τέρατος με τον Gill Man είναι σκανδαλώδεις), και όχι με το The Mummy (2017)], τόσο πολύ που για μια φορά επιτέλους αισθάνομαι πως η σωστή ταινία σάρωσε τα Oscar (και κάθε άλλο βραβείο).
The Shallows (2016)
Η τεξανή φοιτήτρια ιατρικής Nancy [η Blake Lively του Green Lantern (2011)] πηγαίνει για surfing στο Μεξικό, σε μια παραλία στη μέση του πουθενά, χωρίς καν να ξέρει το όνομα της.
Εκεί θα δεχθεί επίθεση από έναν τεράστιο καρχαρία, που θα την αναγκάσει να βρει καταφύγιο σε έναν βράχο.
Τώρα ο θύτης έχει κυκλώσει το θύμα.
Ποιος θα βγει νικητής;
Αν εξαιρέσουμε ένα άστοχο πρώτο δεκάλεπτο στο οποίο γίνεται αλόγιστα πολύ exposition (το οποίο δεν έχει λόγο και αιτία, και δεν βοηθά πουθενά) και παρελαύνουν ανόητα τουριστικά πλάνα (εντυπωσιακών location), όλη η υπόλοιπη ταινία είναι ένα μικρό αριστούργημα.
Το σενάριο του Anthony Jaswinski [Vanishing on 7th Street (2010)] είναι ένα από τα εξυπνότερα του είδους του δολοφονικού καρχαρία, και ένα από τα πιο καλά υπολογισμένα των τελευταίων ετών, ενώ και ο διευθυντής φωτογραφίας Flavio Martinez Labiano [Unknown (2011)] παραδίδει slick visuals δυνατού κινηματογράφου.
Πρόκειται για μια ταινία που χρωστά τη γοητεία της στις απύθμενες υποκριτικές ικανότητες της πρωταγωνίστριας της (όλη η ταινία είναι πάνω της), αλλά τη βοηθά επίσης και η μικρή της διάρκεια, αφού μέσα σε 86 λεπτά δεν γίνεται ποτέ βαρετή και είναι γεμάτη ένταση καθ ’όλη τη διάρκεια της.
Είναι επίσης πολύ συχνά τρομακτική, με μόνη της αδυναμία το ότι ο καρχαρίας φαίνεται πολύ προς το τέλος.
Αρχικά το project ήταν στα χέρια του Louis Leterrier [The Incredible Hulk (2008)], αλλά τελικά έφυγε, και τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Jaume Collet-Sera [House of Wax (2005)] και τα γυρίσματα έγιναν στην Αυστραλία.
Η παραγωγή των Lynn Harris [Se7en (1995)] και Matti Leshem κόστισε $25 εκατομμύρια και απέφερε περισσότερα από $119 εκατομμύρια, πράγμα που σε συνδυασμό με τα αρκετά βραβεία για τα οποία προτάθηκε, καθώς και με τις καλές κριτικές, την καθιστούν ως μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς.
47 Meters Down (2017)
Δύο αδερφές (η Mandy Moore και η Claire Holt) αφήνουν πίσω τους την αμερικάνικη καθημερινότητα και επισκέπτονται το Μεξικό για να «ξεσκάσουν» λιγάκι.
Εκεί έχουν τη φαεινή ιδέα να συμμετάσχουν σε ένα τουριστικό extreme sport στο οποίο κλειδώνονται μέσα σε ένα κλουβί, το οποίο στη συνέχεια με μια αλυσίδα κατεβαίνει εντός της θάλασσας, με σκοπό οι τουρίστες να περικυκλωθούν από καρχαρίες και να βγάλουν φωτογραφίες μαζί τους.
Ναι, πράγματι η ανοησία δεν έχει όρια.
Κάτι όμως πάει στραβά, και η αλυσίδα σπάει και το κλουβί καταλήγει στο βυθό.
Το οξυγόνο τελειώνει, θα καταφέρουν να επιβιώσουν οι χαζές;
Το σενάριο των Johannes Roberts (ο οποίος σκηνοθέτησε κιόλας) Ernest Riera [The Other Side of the Door (2016)] είναι γεμάτο από αφελείς διαλόγους, και αν παραβλέψει κανείς ότι η Dimension Films ήταν μια από τις εταιρίες παραγωγής και το budget ήταν $5.5 εκατομμύρια, το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει με exploitation φιλμ της κακιάς ώρας (και αυτή είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που χρησιμοποιώ τον όρο με κακή έννοια).
Πάραυτα, τα έσοδα ανήλθαν σε $61.7 (πράγμα που σημαίνει πως υπάρχει πολύς λαός εκεί έξω που του άρεσε η παρούσα ταινία) και του χρόνου θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε για το sequel, το επονομαζόμενο 48 Meters Down (2019).
12 Feet Deep (2016)
Μια σειρά από γεγονότα βρίσκουν δύο αδερφές (η Nora-Jane Noone και η Alexandra Park) εγκλωβισμένες σε μια πισίνα την οποία έχει σκεπάσει με το προστατευτικό της κάλυμμα ο υπεύθυνος του χώρου (ο Tobin Bell, για τον οποίο μάλλον δεν χρειάζονται συστάσεις, αλλά αν ο μόνος λόγος που θέλετε να δείτε την παρούσα ταινία είναι αυτός, τότε μπορείτε να προσπεράσετε με ασφάλεια, καθώς ο ρόλος του είναι μικρός και χωρίς ιδιαίτερη σημασία).
Στο μεταξύ το κολυμβητήριο κλείνει για το σαββατοκύριακο.
Θα καταφέρουν οι εγκλωβισμένες αδερφές (ο υπότιτλος της ταινίας είναι Trapped Sisters) να αποδράσουν ή θα πεθάνουν στον υγρό τάφο;
Το σενάριο των Matt Eskandari (ο οποίος σκηνοθέτησε κιόλας) και Michael Hultquist [Victim (2010)] θυμίζει ιστορία για μικρά παιδιά, και θα λειτουργούσε ως τέτοια, αν στην πορεία δεν ακολουθούσε την προσέγγιση της εκ συντηρητισμού «τιμωρίας» που στρέφεται εναντίων της χρήσης ναρκωτικών και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο!
Είναι πράγματι (άθελα του) αστείο το ότι οι δύο πρωταγωνίστριες κινδυνεύουν να πεθάνουν, και επιλέγουν να περάσουν μεγάλο κομμάτι του χρόνου τους λύνοντας τα προβλήματα της σχέσης τους.
Είναι επίσης γελοίες οι αμέτρητες συμπτώσεις που εξυπηρετούν (πολύ βολικά, θα έλεγα) την (όποια) πορεία του σεναρίου, ενώ παρότι η διάρκεια είναι μόλις 85 λεπτά, η ώρα δεν περνά με τίποτα (έχουμε να κάνουμε με μια απίστευτα αργή ταινία)!
Horrorant.
1.jpg)
