Παρά τα 72 του χρόνια, ο Αυστραλο-Πολωνός Ben Lewin μπήκε δυναμικά στα ραντάρ μας μόλις έξι χρόνια με τη δραμεντί The Sessions που έφτασε μέχρι και τα Όσκαρ.
Παρά τη πολυετή έκτοτε απουσία, δεν αποσύρθηκε και επέστρεψε με διπλό χτύπημα, το περσινό Please Stand By που δεν είδαμε ποτέ, και φέτος με το πολεμικό βιογραφικό δράμα The Catcher Was a Spy που χάρη στο εκλεκτό cast του, κατάφερε και βρήκε μια θέση στο ελληνικό κινηματογραφικό καλεντάρι.
Την άξιζε όμως;
Η ταινία μας διηγείται την αληθινή ιστορία του Moe Berg (Paul Rudd, Ant-Man and the Wasp), ενός παίκτη του μπέιζμπολ, όχι ιδιαίτερα επιτυχημένου, που στα τελειώματα της καριέρας του ζει την έναρξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Όντας πολυσπούδαστος και γλωσσομαθής, αποφασίζει να βοηθήσει τη πατρίδα του, θέτοντας εαυτόν στην υπηρεσία του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών.
Η πρώτη του αποστολή τον στέλνει στη καρδιά της Ευρώπης, για να βρει και να δολοφονήσει τον ιδιοφυή επιστήμονα Werner Heisenberg (Mark Strong, Kingsman: The Golden Circle), που πιστεύεται από τους συμμάχους ότι κατασκευάζει για λογαριασμό των Ναζί μια ατομική βόμβα.
Η ταινία στα χαρτιά ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, και με τον Robert Rodat (Saving Private Ryan) στο σενάριο όλα έμοιαζαν ιδανικά.
Πως κατέληξε έτσι όμως;
Το The Catcher Was a Spy έχει λιγότερο βάθος από ταινία υπερηρώων, με μηδενική ανάπτυξη χαρακτήρων και παντελή αδυναμία ρεαλιστικής αναπαράστασης των γεγονότων.
Το φιλμ τρέχει χωρίς φρένα και δείχνει πλήρη αδιαφορία για το πως ή το γιατί, δίνοντας απαντήσεις μόνο στο τι.
Με μοναδικό ψήγμα βάθους μια ακατανόητα επίμονη ματιά στη φημολογούμενη (και ποτέ αποδεδειγμένη στη πραγματικότητα) ομοφυλοφιλία του Berg, δε μπαίνει στο κόπο να μας πει ποιος είναι αυτός ο κύριος και γιατί του φύσηξε να πάει στα καλά καθούμενα να γίνει κατάσκοπος!
Απλά τρέχει δίπλα του, από τα γήπεδα του μπέιζμπολ, στα γραφεία της OSS, από εκεί στην Ιταλία, στην Ελβετία και…τέλος!
Έτσι απλά…
Είναι κατόρθωμα για μια ταινία να κάνει το θεατή να νοιώσει τόσο “θεατής”, τόσο αποκομμένος από αυτά που παρακολουθεί.
Στον αντίποδα, το φιλμ έχει ένα τόσο πλούσιο cast - μια ντουζίνα πρωτοκλασάτα ονόματα, όχι αστεία - που μπορεί να μη καταφέρνει να κρύψει τα προβλήματά του, αλλά τουλάχιστον μας κάνει να απορούμε πως όλοι αυτοί δέχτηκαν να λάβουν μέρος στο φιλμ για δυο ή τρεις ατάκες, και να ξεχνάμε ότι το σενάριο δε μας λέει απολύτως τίποτα για τους ρόλους που υποδύονται.
Όσο για τον πρωταγωνιστή Paul Rudd, η ερμηνεία του δεν εντυπωσιάζει και μας υπενθυμίζει ότι μπορεί να είναι ένας εξαιρετικά συμπαθής ηθοποιός, αλλά το ταλέντο δεν τρέχει και από τα μπατζάκια του.
Τα 90 λεπτά του The Catcher Was a Spy πέρασαν τόσο εύκολα και στρωτά, που ειλικρινά δε μου πάει η καρδιά να το “τιμωρήσω” με αρνητική βαθμολογία, παρότι ως βιογραφική ταινία έχει μηδενική αξία.
Αν ζητάτε το κάτι παραπάνω, θα απογοητευτείτε οικτρά.
Αν πάλι μπήκατε στη τύχη γιατί είδατε τον Ant-Man στην αφίσα, μπορεί να μην ενθουσιαστείτε αλλά τουλάχιστον δε θα βαρεθείτε.
Στους κινηματογράφους από 20 Σεπτεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
