Η Lindsay και ο Frank συναντιούνται για πρώτη φορά καθώς ταξιδεύουν μαζί ως καλεσμένοι σε έναν γάμο.
Η γνωριμία τους από την αρχή δημιουργεί εντάσεις, αλλά η συνεχής συνύπαρξή τους σε συνδυασμό με το τραυματικό ρομαντικό παρελθόν τους, θα τους φέρει κοντά.
Το πόσο κοντά και πού τελικά θα καταλήξει είναι τα μόνα που λείπουν από αυτή τη κομεντί του Victor Levin.
Γιατί στην πραγματικότητα η συνταγή δείχνει αρκετά γνωστή, και μέσα στους περιορισμούς του concept δεν καταφέρνει να διαφοροποιηθεί.
Σκηνοθετικά έχουμε σίγουρα ένα όμορφο οπτικά αποτέλεσμα, στο οποίο συμβάλει από τη μία το φωτογενές πρωταγωνιστικό δίδυμο, και από την άλλη η γήινη κινηματογράφηση της επαρχιακής Καλιφόρνιας.
Με τη στατική χρήση της κάμερας και κεντράροντας στα πρόσωπα των δύο και μοναδικών ουσιαστικά χαρακτήρων, ο δημιουργός δίνει την απαραίτητη θεατρικότητα, προσπαθώντας παράλληλα να δώσει ένα ζωντανό και αληθοφανές αποτέλεσμα.
Για το τελευταίο όμως, το σενάριο δεν αποτελεί σύμμαχο.
Θυμίζει το Last Chance Harvey (με Dustin Hoffman, Emma Thompson) όπου η αφορμή της γνωριμίας είναι και εκεί ένας γάμος, και φυσικά πολύ Linklater με την τριλογία των Before, αλλά σε αντίθεση με αυτά, το σενάριο είναι πολύ πιο επιφανειακό.
Οι διάλογοι συχνά δεν καταφέρνουν να κεντρίσουν πραγματικά το ενδιαφέρον, οι φιλοσοφίες ζωής των πρωταγωνιστών δεν μοιάζουν τόσο… φιλοσοφημένες, ενώ τα στοιχεία ρομαντισμού και κωμωδίας λίγες φορές μας αγγίζουν δημιουργώντας ένα απλώς εύθυμο σύνολο.
Σε αυτό συμβάλλουν αρκετά και οι πρωταγωνιστές.
Ο Keanu Reeves και η Winona Ryder, συναντιούνται κινηματογραφικά για τέταρτη φορά (Dracula, Scanner Darkly, Private Lives of Pipa Lee οι προηγούμενες) ξυπνώντας αναμνήσεις από παλαιότερες δεκαετίες, αλλά η συνύπαρξή τους η οποία οπτικά μπορεί να δείχνει γοητευτική, ερμηνευτικά δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι ιδιαίτερα πετυχημένη.
Και αν η Ryder προσπαθεί εμφανώς να δώσει ζωντάνια στον χαρακτήρα της, ο Reeves δείχνει βολεμένος στην κυνικότητα του δικού του χωρίς να καταφέρνει σχεδόν καθόλου να σπάσει το μονότονο ερμηνευτικό στυλ το οποίο επαναλαμβάνει συνεχώς στις ταινίες του, και δείχνει πετυχημένο μόνο σε λίγες και εκλεκτές στιγμές (Matrix, John Wick).
Συνολικά μια ρομαντική κομεντί θεατρικών καταβολών, χωρίς εκπλήξεις και πρωτοτυπίες, η οποία τραβάει το βλέμμα με το γοητευτικό πρωταγωνιστικό δίδυμο χωρίς όμως να χαρίζει κάτι περισσότερο.
Στους κινηματογράφους από 6 Σεπτεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
