Από το ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα Nick Hornby που κυκλοφόρησε το 2009 βασίζεται αυτή η γλυκόπικρη ταινία που σκηνοθέτησε με ενέργεια και όρεξη ο σκηνοθέτης Jesse Peretz.
Η ταινία αποτελεί την πέμπτη σκηνοθετική του δουλειά για τον κινηματογράφο, έχοντας ασχοληθεί παράλληλα με την σκηνοθεσία μουσικών βίντεο και επεισοδίων για σειρές της τηλεόρασης.
Το σενάριο έγραψαν οι Evgenia Peretz, Tamara Jenkins και ο Jim Taylor, γνωστός από τις συνεργασίες του με τον Alexander Payne.
Πρωταγωνιστούν οι Rose Byrne, Chris O’Dowd και ο πάντα καλός Ethan Hawke.
Η ιστορία μιλάει για την Annie (Rose Byrne, Insidious: The Last Key) και τον Duncan (Chris O'Dowd, Molly's Game), ένα ζευγάρι ανόμοιο μεταξύ τους που δεν έχει πολλά κοινά.
Το μουσικό είδωλο του Duncan, ο Tucker Crowe (Ethan Hawke, First Reformed), έχει πολλά χρόνια να κυκλοφορήσει νέο υλικό και έχει σχεδόν αποσυρθεί από την ενεργό δράση.
Όταν η Annie αναρτά στο διαδίκτυο μια κριτική για μια σπάνια έκδοση ανέκδοτου υλικού του Crowe, εκείνος της απαντάει και προθυμοποιείται να την γνωρίσει σύντομα εν αγνοία του Duncan.
Έτσι ξεκινά ένα ιδιαίτερο ειδύλλιο που φέρνει τα πάνω κάτω στις σχέσεις των πρωταγωνιστών της ιστορίας.
Ένα έξοχο παράδειγμα συνδυασμού δράματος, κωμωδίας και μουσικής ταινίας, η ταινία του Jesse Peretz είναι ζεστή και νοσταλγική σε ύφος, ένα έργο που σε κάνει να χαμογελάς προκαλώντας ευχάριστα συναισθήματα και σκέψεις.
Οι τρεις βασικοί πρωταγωνιστές δίνουν πολύ καλές ερμηνείες, το μουσικό σύμπαν του συγγραφέα Nick Hornby για μια φορά ακόμα μαγεύει και δίνει ευχάριστη νότα σε μια ιστορία για τα μουσικά είδωλα και την εμμονή των μουσικόφιλων για αυτά (με την καλή έννοια!).
Η επιλογή των χώρων ανήκει επίσης στα θετικά της ταινίας, όπως και η επιλογή ορισμένων κομματιών που συνθέτουν ωραίες και συγκινητικές στιγμές.
Η πραγματικά εύστοχη επιλογή των δημιουργών της ταινίας να παίξει ο Ethan Hawke το ρόλο του βετεράνου μουσικού είναι σωστή και του ταιριάζει απόλυτα ο ρόλος, καθώς ο ίδιος είναι ένας ηθοποιός που δείχνει να εξελίσσεται συνέχεια μέσα από τις ταινίες που παίζει.
Και εδώ καταφέρνει να παίξει και με σοβαρό αλλά και με χιουμοριστικό ύφος και πρόθεση, κάτι που πετυχαίνει το mood του έργου σε κατάλληλη αναλογία μιας και είναι ένα από τα πιο φανερά παραδείγματα της γλυκόπικρης ταινίας.
Είτε για το ρομάντζο, είτε για τις μουσικές εμμονές, στοιχεία που μοιράζονται πολλοί άνθρωποι μεταξύ μας, η ταινία κερδίζει εντυπώσεις και έχει ήδη αφήσει το στίγμα της στο είδος της αποτελώντας ένα καλό έργο σύγχρονου κινηματογράφου.
Συγκινητική και συναισθηματική, αποτελεί μια καλή και ξεχωριστή στιγμή στη φιλμογραφία όλων των συντελεστών της.
Στους κινηματογράφους από 13 Σεπτεμβρίου.
Πάνος Μουζάκης.
1.jpg)
