Δέκα χρόνια μετά τη γνωστότερη, πολυβραβευμένη αλλά και υπερτιμημένη κατ’ εμέ ταινία του, Entre les Murs, και με τις δύο επόμενες Foxfire και Retour à Ithaque να περνούν απαρατήρητες, ο Laurent Cantet επιστρέφει φέτος με ένα κοινωνικό θρίλερ που έχει να πει πολλά αλλά για μια ακόμη φορά αστοχεί.
Η ταινία μας ταξιδεύει στη μικρή παραθαλάσσια κοινότητα La Ciotat της Κυανής Ακτής.
Εκεί, η Olivia, μια επιτυχημένη Παριζιάνα συγγραφέας, ηγείται ενός εργαστηρίου δημιουργικής γραφής για άνεργους νέους.
Μεταξύ των μαθητών είναι και ο Antoine, ένας λιγομίλητος νέος που όμως ξεχωρίζει από τη πρώτη στιγμή λόγω των ανησυχητικά βίαιων αναφορών στα γραπτά του.
Ο Antoine μοιάζει με έναν φυσιολογικό νέο, ακούει τη μουσική του, γυμνάζεται για να φτιάξει κοιλιακούς, διασκεδάζει με τους φίλους του στα πάρτι, παίζει βιντεοπαιχνίδια, έχει μια καλή σχέση με την οικογένειά του και αγαπάει τη μικρή του αδερφή.
Όμως από πίσω κρύβεται μια προβληματισμένη ψυχολογία, ένας νέος Γάλλος που ζει σε μια χώρα που δε νοιώθει πια δική του, που οι “ξένοι” μοιάζουν απειλητικοί ειδικά μετά τα πρόσφατα τρομοκρατικά γεγονότα, και μια “κακή παρέα” αρκεί για να τον στρέψει προς επικίνδυνα μονοπάτια.
Η συμμετοχή του στο εργαστήριο τον φέρνει αντιμέτωπο ταυτόχρονα με την υψηλή κοινωνία, εκείνη που ευθύνεται για το προ 25ετίας κλείσιμο του ναυπηγείου στη περιοχή που οδήγησε και στον οικονομικό μαρασμό της, αλλά και τον έξωθεν εχθρό μιας και οι “συμμαθητές” του είναι κατά κύριο λόγο Άραβες ή Αφρικανοί.
Η γοητευτική δασκάλα που τον εξιτάρει γίνεται σύμβολο μιας εσωτερικής αντιπαράθεσης, με αθώα θύματα τους συμμαθητές του και πεδίο της μάχης την ειδυλλιακή Ριβιέρα.
Δυστυχώς όμως, το σενάριο, στο οποίο συμμετέχει και ο Robin Campillo, που μας έδωσε πέρσι το εξαιρετικό 120BMP, δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις, και αδυνατώντας να διαχειριστεί ικανοποιητικά το θέμα, βρίσκει ως μέσο παρουσίασης μία ανέμπνευστη λούπα μεταξύ μαθημάτων στο εργαστήριο που συνήθως οδηγούν σε έντονες αντιπαραθέσεις, και περιορισμένων στιγμιότυπων από τη ζωή του Antoine που δεν καταφέρνουν να αναπτύξουν και να μας παρουσιάσουν τη ζωή του νεαρού σε ικανοποιητικό σημείο, με αποτέλεσμα το όλο εγχείρημα να μοιάζει ρηχό και άστοχο.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος Matthieu Lucci και η έμπειρη Marina Foïs (Με Το Μπαμπά ή τη Μαμά 2) προσφέρουν ένα βραδυφλεγές αλλά εκρηκτικό δίδυμο χάρη στις δυναμικές ερμηνείες τους, όμως και εδώ το σενάριο δεν τους δίνει αρκετό χώρο ώστε να διαπρέψουν.
Στη τελική, το L'Atelier μπορεί να καταφέρνει να πει αυτό που θέλει, να μας παρουσιάζει το πόσο εύκολο είναι για έναν εύπλαστο νέο να μπλέξει την απελπισία, τον φόβο, με την άγνοια κινδύνου και τον εξτρεμισμό, όμως ο τρόπος που το επιτυγχάνει απέχει πολύ από το ιδανικό, με πολλές και αχρείαστες επαναλήψεις, ατελή παρουσίαση των ηρώων και των καταστάσεων που πυροδοτούν τις εκάστοτε αντιλήψεις και μια υπερβολική διάρκεια με αρκετές κοιλιές που ευτυχώς μας αποζημιώνει με ένα δυνατό φινάλε.
Στους κινηματογράφους από 27 Σεπτεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
