To «Alien» συναντά τον «Ράμπο» σε ένα από τα πιο εμπορικά action movies των 80's.
«O Κυνηγός», αποτελεί ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα της χολιγουντιανής επιτυχημένης συνταγής στη δεκαετία του 80.
Ένα φιλμ που βάδισε στο δρόμο που χάραξαν οι ταινίες δράσης τύπου «Ράμπο» και τα sci - fi όπως το σπουδαίο «Alien» ή το επίσης αναγνωρισμένο «The Terminator».
Στο τελευταίο, έλαμψε ένας γιγαντόσωμος μπρατσαράς ονόματι Άρνολντ Σβαντζενέγκερ στον ρόλο ενός ανθρωπόμορφου ρομπότ.
Ένας απόλυτα επιτυχημένος, καλτ ρόλος που εκτόξευσε την καριέρα του τοποθετώντας τον ανάμεσα στους δημοφιλέστερους action heroes μιας ολόκληρης εποχής.
Η εξαργύρωση της επιτυχίας ήρθε με μια σειρά ταινιών δράσης όπου κρατούσε τον κεντρικό ρόλο ενός ατρόμητου ήρωα που τα έβαζε με θεούς και δαίμονες.
Ανάμεσα σε αυτά και ο «Κυνηγός» του Τζον ΜακΤίρναν, ο οποίος επιχείρησε να αναμίξει δύο διαφορετικά συστατικά της ίδιας συνταγής όπου η δράση και η περιπέτεια συναντά την επιστημονική φαντασία και τον τρόμο.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα απόλυτα επιτυχημένο, εμπορικό φιλμ που έφερε μεγάλες εισπράξεις με συνέπεια να γίνει κινηματογραφικό franchise με δύο sequel κι ένα remake που κυκλοφόρησε μόλις φέτος (μολονότι επίσημα το πρόσφατο The Predator αναφέρεται ως sequel, είναι περισσότερο reboot).
Στο πρώτο και εν λόγω φιλμ της σειράς, μία ομάδα επίλεκτων κομάντο καταφθάνει στα αφιλόξενα δάση του Αμαζονίου με σκοπό να εντοπίσει το πλήρωμα ενός στρατιωτικού ελικοπτέρου που έχει χαθεί από τα ραντάρ.
Αρχικά όλοι πιστεύουν ότι πρόκειται για απαγωγή από αντάρτες και προετοιμάζονται για μια υπόθεση ρουτίνας, αλλά σύντομα οι αρχικές τους υποψίες αρχίζουν να καταρρέουν καθώς η αίσθηση μιας τρομαχτικής άγνωστης απειλής γίνεται ολοένα και πιο αισθητή.
Όσα κι αν είχε καταφέρει Ο Κυνηγός 31 χρόνια πριν, μοιάζει να τα έχει χάσει σήμερα.
Το ανδρικό πρότυπο του αρματωμένου μάτσο ήρωα που αδειάζει τον έναν μετά τον άλλον τους γεμιστήρες των πολυβόλων κι όποιον πάρει ο χάρος, σηκώνει αυτοκίνητα μόνος του (η σκηνή στο στρατόπεδο) και κοιτάζει με βλέμμα μαγκιάς που ξεχειλίζει από τα μπατζάκια του, έχει πια καταρρεύσει ενώ το επίπεδο σενάριο τότε μπορεί να πέρασε απαρατήρητο λόγω της καταιγιστικής δράσης και των εντυπωσιακών για την εποχή εφέ, αλλά σήμερα αποτελεί εξόφθαλμο πρόβλημα.
Τα εφέ διατηρούνται σε σχετικά καλό επίπεδο, αλλά δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος ούτε να καλύψουν τις χτυπητές αδυναμίες ενός περιπετειώδους θρίλερ που χάνει το όποιο σασπένς χτίζει από την πλαστικότητα των απρόσωπων ηρώων και την εμφανής απουσία σεναρίου.
Προσθέστε τους κενούς - γραφικούς χαρακτήρες, την κάτω του μετρίου ερμηνευτική ικανότητα των ηθοποιών και την πομπώδη και εντελώς ξεπερασμένη δράση και τότε έχουμε ένα καθαρόαιμο 80's b - movie που μπορεί να λειτουργήσει ως καλτ ένοχη απόλαυση χωρίς όμως να θυμίζει σε τίποτα την ταινία που εντυπωσίασε το 1987, ενώ δεν δικαιολογεί την παλαιότερη μεγάλη επιτυχία του, ούτε μπορεί να σταθεί δίπλα σε αντίστοιχα διαχρονικά φιλμ της εποχής.
Γιάννης Αποστολίδης.
1.jpg)
