Έπειτα από αρκετά ντοκιμαντέρ μικρού και μεγάλου μήκους στα οποία υπήρξε διευθυντής φωτογραφίας, ο Γερμανός Jan Zabeil σκηνοθετεί την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του η οποία είναι συμπαραγωγή Γερμανίας και Ιταλίας και πρωταγωνιστούν οι Alexander Fehling (Ο Λαβύρινθος της Σιωπής) και Bérénice Bejo (Γκοντάρ, Αγάπη μου!) και μαζί τους ο μικρός Arian Montgomery.
Ο Aaron, η σύντροφος του Lea και ο γιος της Tristan παίρνουν τα βουνά για να χαλαρώσουν μερικές μέρες και να δεθούν περισσότερο μεταξύ τους.
Κατά τη διάρκεια της εκδρομής αυτής, ο Aaron θα δοκιμάσει τη σχέση του με το μικρό Tristan προσπαθώντας να τον πλησιάσει σαν να ήταν ο πατέρας του. Όμως, ο Tristan θα έρθει σε δύσκολη θέση και έτσι αυτό το παιχνίδι εξουσίας ανάμεσα τους θα πάρει επικίνδυνες τροπές και για τους δύο.
Η ιστορία είναι γνωστή και έχει επαναληφθεί αρκετές φορές στη μεγάλη οθόνη, ο πυρήνας είναι ο ίδιος και αλλάζουν μόνο τα υπόλοιπα στοιχεία που περιστρέφονται γύρω από αυτόν.
Έτσι, εδώ το απομακρυσμένο και χιονισμένο τοπίο καταφέρνει να λειτουργήσει δραματουργικά στην ταινία φέρνοντας τους ήρωες της στα όρια.
Η έλλειψη μουσικής μπορεί αφενός να δίνει το ταιριαστό στην ταινία ύφος, αφετέρου καθιστά την πλοκή και την εναλλαγή των σκηνών κάπως κουραστική και χρονοβόρα.
Από την άλλη, βέβαια, το έργο βάζει μια ‘δοκιμασία’ ανάμεσα στον Aaron και στον Tristan, κάτι που μεταφέρει και στον θεατή αρκετά εύστοχα.
Μπορεί να θεωρηθεί, βέβαια, αρκετά προβλέψιμη η εξέλιξη της υπόθεσης και αυτό δεν είναι παρά κάτι το αποσυντονιστικό.
Το σενάριο που έγραψε ο ίδιος ο Zabeil μας τοποθετεί σε ένα περιβάλλον που αρχικά μοιάζει ειδυλλιακό για διακοπές και στη συνέχεια μετατρέπεται σε εφιάλτη για τα μέλη της οικογένειας.
Αυτή η απόφαση συγκαταλέγεται στα θετικά της ταινίας.
Ωστόσο ο αργός ρυθμός της αφήγησης ενοχλεί λίγο τον θεατή και δεν καταφέρνει έτσι να τραβήξει την προσοχή μας αντίστοιχα.
Οι ερμηνείες των τριών ηθοποιών είναι καλές μέχρι ενός σημείου – με καλύτερη ίσως του Tristan που σε στιγμές είναι τόσο εκνευριστικός που σε νευριάζει – και η διεύθυνση φωτογραφίας του Axel Schneppat είναι κατατοπιστική και ακριβής στην πράξη.
Όμως, αισθανόμαστε πως κάτι μας λείπει βλέποντας αυτό το δράμα που δικαιολογημένα θα βρει το κοινό του μιας και η ιστορία που διαπραγματεύεται είναι παντός καιρού.
Η προσπάθεια του σκηνοθέτη υπήρξε πάντως ενδιαφέρουσα με τον τρόπο της.
Στους κινηματογράφους από 13 Σεπτεμβρίου.
Πάνος Μουζάκης.
1.jpg)
