Το όνομα του έχει ταυτιστεί με έναν ακραίο σύγχρονο κινηματογράφο που χρησιμοποιεί την υπερβολή για shock value.
Ένας από τους προκλητικότερους σκηνοθέτες του σήμερα, ο Gaspar Noe, επιστρέφει θριαμβευτικά με το παράτολμο “Climax”, ένα ηδονιστικό, φλούο horror film πολλών ντεσιμπέλ και κινηματογραφεί την πτώση μιας ομάδας χορευτών σε έναν μαζικό νευρικό κλονισμό.
Η rave κόλαση του Noe είναι πραγματικός χείμαρρος.
Τοποθετημένοι σε μια πνιγμένη στα neon φώτα σχολή χορού και αποκλεισμένοι από τη χιονοθύελλα, οι χορευτές κάνουν ένα μικρό πάρτι γιορτάζοντας την επερχόμενη περιοδεία τους στην Αμερική.
Τα πράγματα αρχίζουν και παρεκτρέπονται όταν κάποιο άγνωστο χέρι ποτίσει την σανγκρία με LSD και όλοι στο πάρτι τριπάρουν άσχημα.
Ένας χορός μέχρι τελικής πτώσης θα ξεκινήσει όσο τα ηχεία παίζουν στην διαπασών Daft Punk και Giorgio Moroder και η ετερόκλιτη ομάδα χορευτών χαθεί στην παράνοια.
Αντικομφορμιστής και εριστικός, ο Gaspar Noe αγαπάει την σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου.
Λίγα χρόνια μετά το υπερσεξουαλικό “Love” των ménage-a-trois, o Noe επανέρχεται με το “Climax” για να κινηματογραφήσει τον χειρότερο εαυτό κάθε χαρακτήρα στο χειρότερο τριπάρισμα που θα δεις στο σινεμά.
Ξεκινάει από τους τίτλους τέλους και ένα ματωμένο performance στο χιόνι για να μεταβεί σε ένα μεθυστικό χορευτικό νούμερο.
Τίποτα λιγότερο από θεαματικό, το μονοκόμματο οκτάλεπτο του ζαλισμένου χορού δεν χάνει ποτέ ρυθμό και ορμή.
Η κάμερα του διαρκώς σε κίνηση, χοροπηδάει από χαρακτήρα σε χαρακτήρα, παρασύρεται από την εθιστική powerhouse ηλεκτρονική μουσική, αφήνει τα λαστιχένια σώματα να δονούνται στον μανιασμένο ρυθμό και χάνεται στην παράνοια που την φαντάζεται με day-glo red-lights, γραφική βία και μακρόσυρτες περιστροφικές λήψεις από κάθε γωνία του δωματίου.
Ο Noe κυριαρχεί στον χώρο και στις αισθήσεις σε ένα απόλυτο tour de force.
Χορευτές διάφορων εθνικοτήτων, χρωμάτων και σεξουαλικών προτιμήσεων παρελαύνουν στην οθόνη μιας 90’s box τηλεόρασης.
Μια πρώτη γνωριμία με 20 περίπου urban χορευτές σε συνεντεύξεις λίγο πιο προσωπικές.
Στοιβαγμένα δίπλα από την τιβί ο Noe βάζει βιβλία και VHS κασέτες από τις επιρροές του.
Το πολύχρωμο horror “Suspiria”, το “Possession” και το “Schizophrenia” είναι μόνο μερικοί από τους τίτλους που διαμορφώνουν το ύφος του “Climax”.
Σε αυτούς του χορευτές ο Noe θα κεράσει την καχύποπτα νόστιμη σανγκρία του.
Όσο η σανγκρία θα μπαίνει στα ποτήρια τους, τόσο η αβρότητα θα βγαίνει από τα σώματα τους και θα δίνει χώρο σε αταβιστικά ένστικτα.
Η ομάδα εκπίπτει σε μια χαώδη τρέλα, ένας κύκλος βίας ανοίγει και μέσα στον παροξυσμό ο κύριος Gaspar εισβάλλει στη θολωμένη σκέψη, την εξερευνά και εκμεταλλεύεται την αχρεία, ζωώδη πλευρά του ανθρώπου.
Στο καλά γεωγραφημένο σύμπαν του “Climax” ο εφιάλτης συναντάει τον εστετισμό όσο μηνύματα του σκηνοθέτη για την ζωή και τον θάνατο ξεπηδούν απρόσμενα στην οθόνη.
Φιγούρα που ξεχωρίζει ο χαρακτήρας της Sofia Boutella (Hotel Artemis) με highlight το πανέμορφα χορογραφημένο και σκηνοθετημένο meltdown της στους κακοφωτισμένους διαδρόμους της σχολής χορού.
Αφόρητα ενοχλητικό και ένοχη απόλαυση μαζί, το “Climax” είναι μια εμπειρία που επιτίθεται στις αισθήσεις.
Λεπτό με το λεπτό γίνεται πιο σφοδρό, πιο αρρωστημένο, πιο απρόβλεπτο.
Ο Gaspar Noe ξέρει την συνταγή του σικέ εντυπωσιασμού καλά.
Δεν ανακάτεψε απλά αλκοόλ με ναρκωτικά, αυτό που έκανε ήταν να ανακατέψει τον χορό, το σεξ και την παραφορά, να φτιάξει ένα ομοιογενές μείγμα και να βυθίσει σε αυτό την κάμερα του.
Κάθε γωνιά του κόσμου του έγινε ένα εξωφρενικό dancefloor.
Στους κινηματογράφους από 4 Οκτωβρίου.
Πέτρος Μάκας.
1.jpg)
