Οι «Αδελφικοί Εχθροί» του David Oelhoffen έρχονται από τα γκέτο του Παρισιού, κάπου τους έχεις «ξαναπετύχει» και σίγουρα δεν έχουν να προσθέσουν καμία πρωτοτυπία στο σύγχρονο Γαλλικό σινεμά.
Μια απ’τα ίδια σε ένα, κατά τα άλλα, στέρεο crime thriller.
Άκου story: Δύο άντρες, σκληραγωγημένοι κατά τα Αραβικά πρότυπα, μεγαλωμένοι στην ίδια γειτονιά και παιδικοί φίλοι, παίρνουν εντελώς διαφορετικούς δρόμους στην ζωή.
Ο ένας γίνεται αστυνόμος στη δίωξη ναρκωτικών και ο άλλος ακολουθεί την προδιαγεγραμμένη πορεία των «αλητών» της γειτονιάς και μπλέκει συνειδητά στο εμπόριο ουσιών.
Όταν μια συμφωνία πάει τελείως λάθος οι δυο τους θα συναντηθούν ξανά και για να επιβιώσουν θα πρέπει να συνεργαστούν και να αφήσουν στην άκρη όσα τους χωρίζουν.
Πρωτότυπο, ε;
Αυτό που ο Oelhoffen επιχειρεί να αποτυπώσει στην κάμερα του είναι η σύγκρουση δυο διαφορετικών ιδεών και κόσμων από δυο ανθρώπους που μεγάλωσαν με τα ίδια ερεθίσματα.
Από την μια πλευρά έχουμε έναν φιλόδοξο αστυνόμο που προσπαθεί να ζήσει κάτω από το γράμμα του νόμου και που αυτό του στέρησε φιλίες και κατέστρεψε την σχέση του με τους γονείς του.
Τακτικά αναφέρει, για να κάνει και κοινωνικό statement, ότι η μόνη θέση που θα μπορούσε να λάβει στην αστυνομία είναι αυτή στη δίωξη ναρκωτικών λόγω του background του.
Από την άλλη βλέπουμε έναν άντρα χωμένο στην παρανομία, ένα καλό παιδί που κάνει κακά πράγματα για να βγάλει καλά λεφτά και να μεγαλώσει χωρίς ελλείψεις τον γιό του.
Όταν η «μπίζνα» στραβώσει αυτός ο τύπος θα βρεθεί στην μέση ενός φονικού κινώντας υποψίες σχετικά με την αθωότητα του.
Ο Matthias Schoenaerts (Red Sparrow), ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους ηθοποιούς της γενιάς του, υιοθετεί άψογα τον χαρακτήρα του καλού αλήτη.
Η παρουσία του στην ταινία είναι τα πάντα.
Φαινομενικά σκληρός, όμως φοβερά ευάλωτος και σπασμένος από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του.
Όσο δεν φοράει φούτερ με κουκούλες ή δεν κρύβεται σε ταράτσες κτηρίων και υπόγειους διαδρόμους ανησυχεί για τον γιό του και συμμαχεί με τον αστυνόμο μπας και βρει την άκρη του νήματος και καθαρίσει το όνομα του.
Από την άλλη ο Reda Kateb (Submergence) στον ρόλο του αστυνόμου μοιάζει πιο παγωμένος και απρόσιτος όσο το σενάριο ξεχνάει να εμβαθύνει στη σχέση των δυο αντρών, ίσως το κυριότερο στοιχείο όλης της ταινίας.
Το “Close Enemies” είναι μια εύπεπτη απόπειρα απεικόνισης ενός από τα πιο κοινότυπα stories της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου.
Προσπαθεί επίσης να μιλήσει για τον αραβικό κόσμο και την περιθωριοποίηση του στην σύγχρονη Ευρώπη, μιλάει μόνο για αντρικές υποθέσεις όσο βάζεις τις αμίλητες γυναίκες του να μεγαλώνουν τα παιδιά.
Είναι μια ιστορία που την έχεις δει πολλές φορές, με ανατροπές σαπουνόπερας, αργό ρυθμό και τίποτα ενδιαφέρον να «σπάει» αυτή την μονοτονία της εικόνας και του διαλόγου.
Θα μπορούσε να παίζει και σαν τούρκικο σήριαλ στην τηλεόραση.
Στους κινηματογράφους από 11 Οκτωβρίου.
Πέτρος Μάκας
