Στην 40η επέτειο από την κυκλοφορία του πρώτου “Halloween”, o παρανοϊκός δολοφόνος Michael Myers επιστρέφει για να κλείσει τους λογαριασμούς του με την άσπονδη «φίλη» του, Jamie Lee Curtis.
Μετά από δέκα χλιαρές απόπειρες και τέσσερις δεκαετίες, το κλασσικότατο “Halloween” του 1978 αποκτάει το sequel που του αξίζει.
Το 1978 ο John Carpenter δημιούργησε τον Michael Myers, έναν ψυχοπαθή σήριαλ κίλερ που δραπέτευσε από το άσυλο την παραμονή του All Hallows’ και μέσα στη δολοφονική του μανία σκότωνε έφηβες baby-sitters.
Ο Myers πέρασε στην ιστορία ως ένας από τους σπουδαιότερους φονιάδες του σινεμά και το πρώτο “Halloween” έγινε σημείο αναφοράς για τα slasher films που ακολούθησαν.
Πριν χαθεί τραυματισμένος μέσα στην νύχτα εκείνο το Halloween του ‘78, o Myers άφησε ζωντανή μια γυναίκα, την Laurie Strode.
Σαράντα ακριβώς χρόνια μετά ο Michael θα δραπετεύσει εκ νέου από το άσυλο και μεταξύ άλλων δολοφονιών, θα θελήσει να ολοκληρώσει μια ακόμα από το παρελθόν του.
Αγνοώντας όλα τα sequel, το “Halloween” του David Gordon Green γίνεται φυσική συνέχεια του πρώτου και επαναφέρει μεταξύ άλλων τον τρόμο του κλασσικού slasher.
Από τους τίτλους αρχής και την διαλυμένη κολοκύθα που αναγεννιέται θα νιώσεις την σύνδεση του παλιού με το νέο όσο το μυθικό theme παίζει απειλητικά από πίσω.
Σαράντα χρόνια μετά, η Laurie Strode, η μόνη επιζήσασα του μακελειού που προξένησε ο Myers, ζει ακόμα στο φόβο και πάσχει από μετα-τραυματικό στρες.
Κατέστρεψε τους γάμους της, έγινε αλκοολική και αποξενώθηκε από την κόρη της την οποία μεγάλωσε εκπαιδεύοντας την σε ακραίες τεχνικές άμυνας.
Όλα αυτά γιατί περίμενε την επιστροφή του.
Η Laurie της Jamie Lee Curtis έχει πλέον χάσει όλη την αφέλεια και την αθωότητα της νιότης της και έχει μετατραπεί σε μια άλλη Ellen Ripley (βλέπε “Alien”), μια θυμωμένη, δυναμική γυναίκα που αποζητάει εκδίκηση.
Από την άλλη ο Michael Myers, με τον ίδιο ηθοποιό πίσω από την τρομακτική μάσκα, επαναφέρει όλα τα καλά στοιχεία του «μπαμπούλα» που τον έκαναν τόσο εμβληματικό πίσω στα 70’s.
Είναι ο ίδιος βραδυκίνητος φονιάς με το κουζινομάχαιρο, τρομακτικά αμίλητος, εξωφρενικά βίαιος και πάντα ένα βήμα μπροστά.
Αυτό που κάνει το “Halloween” του David Gordon Green αξιόλογο και καλύτερο από τις «πατάτες» που μας σέρβιρε το franchise εδώ και τόσα χρόνια είναι πολύ απλό.
Με νοσταλγία και ευρηματικότητα συνεχίζει την πρωτότυπη ταινία του Carpenter.
Δεν είναι απλά η ιστορία της κοπέλας που επιβίωσε από το μαχαίρι του παράφρονα, είναι μια συνέχεια που βγαίνει με πίστη και αφοσίωση τόσο στο αρχικό υλικό, όσο και στον τρόμο που θέλει να δημιουργήσει.
Δεν είναι η καλύτερη ταινία τρόμου που κυκλοφορεί, είναι όμως –για πρώτη φορά– μια αξιόλογη προσπάθεια αναζωογόνησης μιας από τις κλασσικότερες ιστορίες τρόμου.
Το σενάριο του McBride ταιριάζει το τότε με το τώρα και το εμπλουτίζει εύστοχα.
Αν μη τι άλλο αυτό το “Halloween” είναι εύπεπτα ικανοποιητικό και τρομακτικό.
Μέσα στα αρκετά, παραδόξως, θετικά στοιχεία της ταινίας είναι και η φανταστική ματιά του σκηνοθέτη.
Ο Green, σε αντίθεση με τους προκατόχους του, πλην του Carpenter, καταφέρνει να αναβαθμίσει την αισθητική του slasher, να την εκσυγχρονίσει και ταυτόχρονα να κρατήσει από το παρελθόν ότι πρέπει να σωθεί.
Δεν είναι απλά η ατμόσφαιρα του Halloween που θα εκμεταλλευτεί.
Ο δολοφόνος του πετάγεται από την ντουλάπα, το δάσος γίνεται ξανά το τέλειο μέρος για φόνο και παράλληλα οι λήψεις του στο άσυλο ή το αναποδογυρισμένο λεωφορείο στον σκοτεινό δρόμο διαμορφώνουν την συνολική ατμόσφαιρα που οραματίστηκε.
Ο τρόπος που αποθανατίζει την ήρεμη μανία του Myers στο τέλειο μονοπλάνο που τρυπώνει από αυλή σε αυλή και γεμίζει την γειτονιά με πτώματα είναι η καλύτερη στιγμή του “Halloween”.
Τέσσερις δεκαετίες αργότερα και 20 χρόνια από την τελευταία της εμφάνιση στο franchise, η Curtis φαίνεται πως επιτέλους αγαπάει αυτό που κατέληξε να είναι ο χαρακτήρας της.
Η ανάμειξη της κόρης και της εγγονής κάνουν το νέο εγχείρημα ένα ακόμα φεμινιστικό μανιφέστο στο σινεμά του σήμερα όσο όλοι οι άλλοι είναι αναλώσιμοι σαν πρόβατα που πάνε για σφαγή.
Αν το “Halloween” του Carpenter είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται όλα τα «παιδιά» του, τότε η ταινία του Green είναι το «κέρασμα» ανάμεσα στις απανωτές «φάρσες» που κυκλοφορούσαν ανά τις δεκαετίες.
Σε κάποια σημείο προβλέψιμο, σε άλλα άτονο, αλλά σε γενικές γραμμές ικανοποιητικό το νέο “Halloween” είναι όλα όσα έπρεπε να είναι το “Halloween II” του 1981.
Εν έτη 2018 ο Michael Myers εξακολουθεί να διδάσκει του υποδεέστερους πως πρέπει να είναι ένα slasher.
Στους κινηματογράφους από 25 Οκτωβρίου.
Πέτρος Μάκας.
