Η καριέρα του Gerard Butler μετά τους 300 έμοιαζε με τρενάκι του τρόμου, με τον Σκοτσέζο ηθοποιό να κάνει κάποιες πολύ λανθασμένες επιλογές, με αποτέλεσμα πολύ γρήγορα να βρεθεί στο πάτο του βαρελιού, να παίζει σε ρομαντικές κομεντί δίπλα στη Jennifer Aniston και την Katherine Heigl.
Τα τελευταία χρόνια ωστόσο έχει κάνει ένα μικρό comeback σε ταινίες του… βεληνεκούς του, μετρίου budget και σε ρόλους στους οποίος μπορεί να ανταπεξέλθει.
Το Hunter Killer είναι ένα ακόμη βήμα σε αυτή ακριβώς τη κατηγορία.
Η βασισμένη στη νουβέλα Firing Point ταινία, είναι μια μοντέρνα στρατιωτική περιπέτεια δράσης που μας βάζει στο επίκεντρο μιας (φανταστικής) κρίσης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας.
Η ιστορία μας πηγαίνει στη Θάλασσα του Μπάρεντς (ανοιχτά μεταξύ Νορβηγίας και Ρωσίας).
Ένα Αμερικάνικο κατασκοπικό υποβρύχιο ακολουθεί κατά πόδας ένα Ρωσικό, μέχρι που και τα δύο χάνονται μυστηριωδώς από τα σόναρ.
Ο ναύαρχος Fisk της Αμερικάνικης Ναυτικής Βάσης αποφασίζει να στείλει ένα υποβρύχιο για να ερευνήσει, δίνοντας το πηδάλιο του στον νεοφώτιστο Joe Glass.
Οι πρώτες έρευνες βρίσκουν και τα δύο υποβρύχια κατεστραμμένα, και η κατάσταση γίνεται γρήγορα πολύ επικίνδυνη όταν ανακαλύπτουν ότι για αυτό ευθύνεται ένας Ρώσος υπουργός και μόνος τρόπος να τον σταματήσουν είναι να σώσουν τον Ρώσο πρόεδρο από τα χέρια του!
Όλοι μας έχουμε δει μπόλικες από δαύτες και ξέρουμε τι να περιμένουμε από μιας υποβρύχια περιπέτεια και δη αμερικάνικη.
Οι προσδοκίες μου από το Hunter Killer, και ειδικά μετά το πολύ μέτριο trailer περιοριζόταν στην ελπίδα το 2ωρο να περάσει απλά ανώδυνα.
Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως, αυτό τις ξεπέρασε!
Κατ’ αρχάς, η ιστορία, παρότι καταπιάνεται με τις γνωστές κοκορομαχίες Αμερικάνων και Ρώσων, το κάνει με ιδιαίτερο ζήλο και αναπάντεχο… πλάτος.
Μη περιμένετε ανάπτυξη χαρακτήρων αλλά η πλοκή ακολουθεί τη δράση σε πολλαπλά ταμπλό, με το υποβρύχιο να είναι μόνο ένα από αυτά.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια ολοκληρωμένη οπτική, μια ολοκληρωμένη στρατιωτική αποστολή, με όλους τους εμπλεκόμενους να παίζουν το δικό τους ρόλο, χωρίς να υπάρχει ο ένας Ήρωας.
Παρότι οι λεγόμενες αμερικανιές είναι πανταχού παρούσες, αυτές περιορίζονται κυρίως σε κάποιες σκηνές έλλειψης ρεαλισμού, οι οποίες είναι ούτως ή άλλως αναμενόμενες και ακροβατούν στο “τόσο-όσο”.
Το μεγαλύτερο προσόν του Hunter Killer (Den of Thieves) είναι ότι δεν κατεβάζει στιγμή τη ταχύτητα.
Υπάρχει συνεχώς δράση και αντίδραση, με το θεατή να παρακολουθεί τις ένθεν κι ένθεν ομάδες επιχειρήσεων να αλληλεπιδρούν και το στόρι, που μη γελιόμαστε, δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, να ξεδιπλώνεται πολύ σωστά, κάνοντας το θεατή να μη βαριέται δευτερόλεπτο.
Ένα ακόμη θετικό είναι το cast, με τον Butler να πρωταγωνιστεί μεν αλλά όπως είπα και πριν, να μην είναι ο απόλυτος ήρωας, με τους Common (John Wick 2), Toby Stephens (13 Hours), Zane Holtz (The Perks of Being a Wallflower) και Michael Nyqvist (I.T.) να αποτελούν εξίσου δυνατά πιόνια στη σκακιέρα.
Όσο για τον Gary Oldman (Darkest Hour), καλύτερα αφήστε τα, μη τα συζητάτε, γλάστρα, σε έναν από τους χειρότερους ρόλους της ταινίας.
Αν θες να βρεις αρνητικά, το Hunter Killer έχει μπόλικα, αλλά από μια τέτοια ταινία θες συγκεκριμένα πράγματα, θες να σε διασκεδάσει με τη δράση της, να έχει ήρωες για τους οποίους να γνοιαστείς, θες να σε κρατάει σε εγρήγορση, να περάσεις καλά βρε αδερφέ, και σε αυτά τα καταφέρνει πολύ καλά.
Αν μου επιτρέπετε μια σύγκριση, κάποιος θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει ως το νέο Behind Enemy Lines, μια ένοχη απόλαυση που δε χρειάζεται ούτε σηκώνει πολύ ανάλυση, απλά σβήνεις τις μηχανές και το απολαμβάνεις.
Στους κινηματογράφους από 25 Οκτωβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
