Αντίθετα με άλλες εποχές που οι ηλικιωμένοι ηθοποιοί καθόταν σπίτι τους και πίνανε το τσαγάκι τους, οι παππούδες πια είναι… cooool!
Πολλές παραγωγές αξιοποιούν το ταλέντο και τη δημοφιλία τους, βάζοντάς τους σε πρωταγωνιστικούς ρόλους με τις O.A.P. ensemble ταινίες να έχουν γίνει σχεδόν συνηθισμένες.
Πριν περίπου ένα χρόνο είδαμε τον Michael Caine και τη παρέα του να κλέβουν μια τράπεζα στο Going in Style.
Στο King of Thieves με μια νέα γηραιά made-in-UK συμμορία, βάζει στο μάτι τις θυρίδες ασφαλείας των κοσμηματοπωλείων του Hatton Garden.
Ο 77χρονος Brian Reader (Michael Caine, Going in Style) μόλις έχει χάσει τη πολυαγαπημένη του σύζυγο, και χωρίς να έχει τίποτα καλύτερο να κάνει στο άδειο του σπίτι, αποφασίζει να επιστρέψει στην ενεργό δράση ως ληστής.
Έχοντας ως συνεργάτη έναν νεαρό άνδρα που μπορεί να αποσυνδέσει τα συστήματα ασφαλείας, επανενώνει τη παλιά του συμμορία και βάζουν στο στόχαστρο το Hatton Garden Safe Deposit, ένα θησαυροφυλάκιο με θυρίδες γεμάτες κυρίως με κοσμήματα από τα γειτονικά κοσμηματοπωλεία.
Παρά τα παρατράγουδα, η ληστεία ολοκληρώνεται επιτυχημένα με τη συμμορία να φεύγει με λεία που αγγίζει τα 200 εκατομμύρια λίρες!
Όταν όμως έρχεται η ώρα της μοιρασιάς, τα πράγματα δυσκολεύουν…
Αυτό που κάνει το King of Thieves να (θέλει να) ξεχωρίζει είναι ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και μάλιστα ιδιαίτερα πρόσφατα, με την αληθινή ληστεία να λαμβάνει χώρα το 2015 και να χαρακτηρίζεται ως η μεγαλύτερη στην ιστορία της Αγγλίας!
Με τη βασική ιστορία να έχει ιστορικό ενδιαφέρον αλλά κινηματογραφικά να μην έχει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία, το σενάριο του Joe Penhall (The Road) προσπαθεί να ξεχωρίσει βάζοντας πλάτη το χιούμορ και τη γλωσσική χυδαιότητα.
Tα fuck και τα παράγωγά του που ακούγονται ξεπερνούν σε αριθμό και πυκνότητα εκείνα που ακούμε σε ταινίες του Kevin Smith ή του Quentin Tarantino, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, και όταν τα ακούς να βγαίνουν κατά ριπάς από στόματα όπως του Michael Caine, του Jim Broadbent (Paddington 2) και του Tom Courtenay (The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society) το αποτέλεσμα είναι απλά κακόγουστο.
Όσο για το χιούμορ, εδώ τα πράγματα είναι πιο υποκειμενικά, μιας και προσωπικά με το ζόρι χαμογέλασα σε 1-2 ατάκες ενώ υπήρχαν άλλοι συνθεατές (λίγοι είναι οι αλήθεια) που ξεκαρδιζόταν συχνά-πυκνά.
Εν πάση περιπτώσει, λίγο το χιούμορ, λίγο η ληστεία, η ταινία μέχρι τη μέση βλέπεται σχετικά ευχάριστα.
Στη συνέχεια όμως, η ιστορία βαλτώνει, με τα μέλη της συμμορίας να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου, χωρίς το σενάριο να μπορεί να δικαιολογήσει αυτή τη στάση με ρεαλισμό.
Το μόνο που σώζει το θεατή από την απόλυτη στατικότητα είναι οι εμβόλιμες σκηνές της αστυνομικής έρευνας, που όλο και πλησιάζει στα ίχνη τους.
Δεν είναι ευγενικό να μιλάς άσχημα για ηλικιωμένους, όμως είναι πια ξεκάθαρο ότι ο αξιαγάπητος κατά τ’ άλλα Michael Caine δε μπορεί πια να κρατήσει μια ταινία στις πλάτες του.
Στο πρώτο μισό του φιλμ που είναι το επίκεντρο της πλοκής, τον παρακολουθούμε με θλίψη να αγκομαχά να βγάλει μια αρκετά μακρά σκηνή διαλόγου, με κάποιους από τους συμπρωταγωνιστές του να μοιάζουν σε αντίστοιχα άχαρη κατάσταση.
Με μεγάλη ευκολία, ο Charlie Cox στέκεται απέναντί τους, όμως κάποιος πρέπει να του υπενθυμίσει ότι εδώ δεν υποδύεται τον Daredevil με το “τυφλό βλέμμα” για κάποιο λόγο να μεταφέρεται και εδώ.
Για να μη τα πολυλογώ, το King of Thieves θα δυσκολευτεί πολύ να σας κρατήσει και για τα 110 λεπτά του με τα μάτια ανοιχτά.
Είχε μια ενδιαφέρουσα ιστορία η οποία όμως δε διασκευάστηκε σωστά, με το σκηνοθέτη James Marsh (The Mercy) να αδυνατεί να μας παρουσιάσει κάτι έστω ελάχιστα διασκεδαστικό.
Στους κινηματογράφους από 25 Οκτωβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
