Η νέα ταινία του Ιταλού σκηνοθέτη Paolo Sorrentino, γνωστός για τα ‘Il Divo’, ‘Η Τέλεια Ομορφιά’ και ‘Youth’, καταπιάνεται με την πολύπαθη, αμφιλεγόμενη και προκλητικά απεχθή ζωή του πρώην Ιταλού πρωθυπουργού Silvio Berlusconi.
Για την ακρίβεια εστιάζει στους επιχειρηματίες και τους πολιτικούς που έζησαν και δρούσαν κοντά του στο διάστημα 2006 με 2009.
Το σενάριο υπογράφει ο Sorrentino με τον Umberto Contarello και τον Ιταλό πρωθυπουργό υποδύεται ο Toni Servillo (Το Κορίτσι στην Ομίχλη).
Ωστόσο, το αποτέλεσμα δεν είναι και το καλύτερο.
Οι προσδοκίες χάνονται δυστυχώς από πολύ νωρίς.
Μπορούμε να κατανοήσουμε πως η ζωή πολιτικών προσώπων – και μάλιστα επιφανών – δεν πρόκειται να κινείται σε ήπιες στροφές αλλά εδώ συγκεκριμένα η δουλειά έφυγε εκτός ελέγχου.
Δεν πρόκειται για μια τυπική βιογραφία-ανάγνωση ενός αμφιλεγόμενου προσώπου που υπήρξε και ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Ιταλία κάποια περίοδο, αλλά και ένα πορτρέτο που κατακλύζεται από κάθε είδους σκάνδαλο.
Και η ταινία ηθελημένα το παρουσιάζει με κέφι χωρίς να υπάρχει ο παραμικρός λόγος.
Η εικόνα ενός μέρους της ιταλικής κοινωνίας σε πλήρη παρακμή, εμπλουτισμένη από διαφθορά, ψεύδη και συνωμοσίες κάθε άλλο παρά ευχάριστο είναι να το βλέπεις.
Και πόσο μάλλον όταν κάτι τέτοιο φαίνεται εξωραϊσμένο.
Δεν είναι και πολύ βέβαιο από την πλευρά των δημιουργών της ταινίας αν επιθυμούσαν να ‘καταγγείλουν’ αυτόν τον τρόπο ζωής των κοντινών φίλων και συνεργατών του Ιταλού πρωθυπουργού ή απλώς να διεισδύσουν στις πολυτάραχες πλευρές του δημοσίου βίου του.
Άκρως λανθασμένη η διαχείριση της δραματουργίας των ηρώων του σκηνοθέτη.
Και ακόμα περισσότερο λάθος επιλογή συγγραφής του σεναρίου.
Το αποτέλεσμα κατέληξε να γίνει ένα ανιαρό πορνογράφημα δίχως ουσία με μια κακή σκηνοθεσία.
Ο Paolo Sorrentino μόλις έκανε τη χειρότερη ταινία του.
Μπορεί να παίζει ο ικανός Toni Servillo και ο ταλαντούχος Riccardo Scamarcio (John Wick: Chapter 2) αλλά αυτό δεν οδηγεί πουθενά.
Η ταινία φτάνει χωρίς λόγο (;) να θυμίζει το ‘Caligula’ του Tinto Brass μιας και οι ηθοποιοί περνούν περισσότερο χρόνο χωρίς τα ρούχα τους παρά με αυτά.
Και αυτό κουράζει.
Χαοτικό και θορυβώδες με στόχο να προκαλέσει, το έργο αποτυγχάνει να παρουσιάσει το πορτρέτο του Berlusconi με πιο σοβαρό χαρακτήρα και ύφος.
Αντί για αυτό, θυμίζει έντονο και ξέφρενο πάρτι.
Οπότε και εμείς δεν θα συμμεριστούμε τις ανησυχίες – αν υπάρχουν – των δημιουργών και θα προτιμήσουμε σίγουρα κάτι άλλο και ουσιαστικά καλύτερο.
Στους κινηματογράφους από 18 Οκτωβρίου.
Πάνος Μουζάκης.
1.jpg)
