Με τη Barbra Streisand να αντιπροσωπεύει την άνοδο ενός ταλέντου στην άκρως επιδεικτικά δοσμένη δεκαετία του ’70, ο Frank Pierson αποδίδει μια μουσική ιστορία «κομμένη και ραμμένη» για το ροκ, μουσικόφιλο κοινό της εποχής που δημιουργήθηκε.
Συνδυάζοντας τα στοιχεία που θα καθιστούσαν ένα μουσικό concept προσιτό στο κοινό του, αλλά χωρίς να συλλογιστεί ιδιαίτερα την κινηματογραφική βάση της ιδέας του, ο Pierson δημιουργεί μια δική του επανάσταση, αποκτώντας βιωματική αξία για τους εφήβους του «τότε» κι ενήλικες του «σήμερα».
Οι χαρακτήρες του δένονται εξαιρετικά εύκολα, εκδηλώνουν τους σκοπούς τους πολύ σύντομα και δεν συνοδεύονται ποτέ από κίνητρα, παρά μόνο πράξεις, γεγονός που προσδίδει στο A Star Is Born μια επιφανειακή χροιά, χωρίς ιδιαίτερα καλοδομημένο σενάριο, βασισμένο κυρίως σε ιδέες που «πουλάνε» και «ήταν της μόδας» για την νεανική πραγματικότητα του ’70.
Η εξέλιξη των ηρώων ακολουθεί την κλασική ιδεαλιστική ανάπτυξη δύο προσώπων «δημιουργημένων για την εικόνα», αποτελώντας μέρος μιας «ακατάστατης» και αψυχολόγητης πορείας ως προσπάθεια αποφυγής της εξιδανίκευσης.
Πράγματι, οι ήρωες δρουν εντελώς ακαθόριστα, υπό μια οπτική, αλλά τόσο στυλιζαρισμένα και με κλισέ εκβάσεις από την άλλη.
Η σκηνοθεσία του Pierson συντελεί σε μεγάλο βαθμό στην κάκιστη αυτή εικόνα της σεναριακής ιδέας, αποδίδοντας το κλισέ γραπτό με κλισέ εικόνα αλλά και προωθώντας επιδεικτικά μια μουσική κυριαρχία ως διαφυγή για τις αδυναμίες του έργου.
Παρότι ο σκηνοθέτης είχε στη διάθεσή του μια Barbra Streisand, οι ικανότητες της υπήρξαν περιττές, καθώς ο χαρακτήρας που κλήθηκε να ενσαρκώσει αλλά και η απόδοσή του στη μεγάλη οθόνη δεν έκρυβαν καμία ερμηνευτική δυσκολία ή καλλιτεχνική αξία.
Τι είναι, όμως, αυτό που κατέστησε το A Star Is Born πετυχημένο για την γενιά του μέσα στην καθολική αποτυχία του;
Όπως και το Α Twilight saga της δεκαετίας του 2000 που κατάφερε να πλησιάσει με έναν εντελώς αντικινηματογραφικό τρόπο τις σκέψεις και συναισθήματα χιλιάδων εφήβων που μεγάλωσαν με την ταινία και τα sequels, έτσι και το A Star Is Born προσέφερε ένα άρωμα νεανικότητας μέσω μιας καρικατουρίστικης ιστορίας, συνδυάζοντας την επανάσταση με το συναίσθημα, το «κακό» σινεμά με το «αποδοτικό».
Χωρίς να υπόσχεται κάτι σπουδαίο, το A Star Is Born δεν προσφέρει τίποτα καινούριο στο σύγχρονο κοινό του 2018, διατηρώντας στο background του μόνο την δεδομένη νοσταλγία από το κοινό της εποχής που εκπροσωπεί.
Νικόλ Φιλλιποπούλου.
1.jpg)
