Ο Bradley Cooper είναι και σκηνοθέτης;
Η Lady Gaga κάνει για ηθοποιός;
Ένα remake το οποίο έχει να προσφέρει κάτι στον σύγχρονο κινηματογράφο;
Οι απαντήσεις είναι θετικές, και κυμαίνονται από την απλή κατάφαση μέχρι και τον (σχεδόν) ενθουσιασμό.
Η ταινία η οποία αποτελεί όπως προείπαμε remake (τρίτο κατά σειρά με πιο γνωστό το τελευταίο που έγινε το 1976 με πρωταγωνιστές τους Kris Kristofferson και Barbra Streisand) αφορά τη γνωριμία και τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν αλκοολικό τραγουδιστή της country (Bradley Cooper, War Dogs) και μια άγνωστη στο μουσικό στερέωμα νεαρή γυναίκα (Lady Gaga, Sin City: A Dame To Kill For).
Ο Cooper αναλαμβάνει τα σκηνοθετικά ηνία και έχοντας σαν σύμμαχο την έμπειρη πένα του Eric Roth (Forrest Gump, Insider, Benjamin Button) στήνει ένα μουσικό δράμα το οποίο επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό του.
Η μουσική βρίσκεται στο προσκήνιο από το πρώτο λεπτό και συνεχίζει να μας κρατάει συντροφιά σε όλη τη διάρκεια, με τις στιγμές συνεργασίας των δύο πρωταγωνιστών να ξεχωρίζουν.
Και είναι αυτές οι στιγμές που φέρνουν στην επιφάνεια τη μεγάλη έκπληξη της ταινίας.
Τη Lady Gaga.
Με εξαιρετικές ερμηνευτικές ικανότητες και στο μουσικό κομμάτι αλλά και σε αυτό της ηθοποιού, καταφέρνει να γίνει η απόλυτη Star της ταινίας.
Σε αυτό συμβάλλει και ο καλογραμμένος ρόλος της ο οποίος μοιάζει να έχει και πολλά προσωπικά στοιχεία, λειτουργώντας σαν μια απάντηση-εξομολόγηση της δικής της πορείας στο χώρο της μουσικής, όπου τελικά έγινε περισσότερο γνωστή για τις κραυγαλέες μεταμορφώσεις και λιγότερο για την εντυπωσιακή φωνή την οποία αποδεικνύει εδώ πανηγυρικά.
Δίπλα της όμως και ο Bradley Cooper στέκεται πολύ καλά.
Έχει το στυλ, τραγουδάει καλά, βραχνιάζει λίγο περισσότερο απ’ ότι συνήθως, και δίνει μια ερμηνεία η οποία συγκαταλέγεται στις καλύτερες, αλλά όχι ανάμεσα στις δικές του κορυφαίες.
Πέρα από τα πολλά θετικά, τα λίγα αρνητικά μας συγκρατούν ως προς τα επίπεδα ενθουσιασμού.
Η διάρκεια είναι λίγο τσιμπημένη, το δεύτερο μέρος της ταινίας ελαφρώς πλατειάζει, ενώ και η σκηνοθετική οπτική σε ορισμένα πλάνα δείχνει λίγο παραπάνω χαοτική απ’ όσο θα ταίριαζε.
Τα παραπάνω όμως δεν υπερβαίνουν το θετικότατο πρόσημο όλου του υπόλοιπου εγχειρήματος.
Στους κινηματογράφους από 4 Οκτωβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
