Η απόπειρα του Hirokazu Koreeda να απομακρυνθεί από τις διάφορες εκδοχές του οικογενειακού δράματος, που κυριαρχούσαν στην φιλμογραφία του τα τελευταία χρόνια, στέφθηκε με επιτυχία, κερδίζοντας τα περισσότερα από τα κύρια βραβεία της Ιαπωνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Σενάριο και Mοντάζ), μαζί με αυτά για Β' Ανδρικό και Γυναικείο ρόλο.
Ο Shigemori και η νομική του εταιρεία έχουν αναλάβει να υπερασπίσουν τον Misumi, έναν απολυμένο εργάτη ο οποίος έχει ομολογήσει πως δολοφόνησε το πρώην αφεντικό του.
Λόγω της ομολογίας και των προηγούμενων καταδικαστικών αποφάσεων που έχουν εκδοθεί εις βάρος του Misumi, η δουλειά της υπεράσπισης είναι ουσιαστικά εύκολη, έχοντας στόχο απλά να μειώσει την ποινή και να αποφευχθεί η θανατική καταδίκη.
Κάποια στιγμή όμως, ο Shigemori ανακαλύπτει κενά στις δηλώσεις του Misumi, τα οποία υπονομεύουν την αξιοπιστία του κατηγορουμένου και παράλληλα δημιουργούν αμφιβολίες για την ενοχή του στον δικηγόρο του.
Τώρα ο Shigemori πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στον πραγματισμό και την «ορθή» νομική στρατηγική, και την αναζήτηση της αλήθειας και της πραγματικής δικαιοσύνης.
Όταν η κόρη και η σύζυγος του θύματος έρχονται επίσης στο προσκήνιο, μια σειρά μυστικών αποκαλύπτονται και η υπόθεση γίνεται ακόμα πιο περίπλοκη.
Ο Koreeda, αν και ουσιαστικά έχει τελειοποιήσει το στυλ του ιαπωνικού οικογενειακού δράματος, στις τελευταίες του δουλειές, είχε αρχίσει να επαναλαμβάνεται έντονα.
Για αυτό το λόγο, θεωρώ πως η στροφή του σε διαφορετική θεματολογία, είδος, ακόμα και format (η ταινία γυρίστηκε σε Cinemascope, που δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ ο Ιάπωνας) ήταν άκρως καλοδεχούμενη.
Όσο αναφορά την ιστορία και την παρουσίασή της, ο Koreeda χρησιμοποιεί μία τακτική αρκετά συχνή στον κινηματογράφο της Κορέας και της Ιαπωνίας, αλλά όχι στον υπόλοιπο κόσμο, όπου ο ένοχος είναι γνωστός από την αρχή, και οι πρωταγωνιστές αγωνίζονται να βρουν το «γιατί» και το «πως».
Μέσω αυτής της προσέγγισης, αποτυπώνει τις σκέψεις του για μία σειρά από θέματα, με το κεντρικό να αφορά την διαφορά τις δικαιοσύνης ως θεωρία (ο τρόπος με τον οποίο την αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι) και της εφαρμογής της στο δικαστήριο, το οποίο είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό.
Ο Shigemori αντιπροσωπεύει την δεύτερη εκδοχή με γλαφυρότητα, καθώς ο σκοπός του έχει να κάνει αποκλειστικά με τον πελάτη του και το πως θα μειώσει την ποινή του, χωρίς να δίνει ιδιαίτερη σημασία στην «πραγματική» δικαιοσύνη.
Ο Misumi, από την άλλη, αντιπροσωπεύει της πρώτη εκδοχή, καθώς δείχνει να μην ενδιαφέρεται καθόλου για την ενδοδικαστική δικαιοσύνη, ενώ παράλληλα, είναι διατεθειμένος να φτάσει στα άκρα για να εφαρμόσει την δική του εκδοχή.
Σε ένα δευτερεύον επίπεδο, η εκδοχή του Misumi παρουσιάζεται και από τον Kawashima, έναν νεαρό ασκούμενο στο γραφείο του Shigemori, ο οποίος δυσκολεύεται να συμβαδίσει με τον κυνισμό (πραγματισμό αν προτιμάτε) του εργοδότη του, κυρίως λόγω του προσωπικού ιδεαλισμού του.
Αρχικά, ο Shigemori δείχνει γεμάτος αυτοπεποίθηση και εξαιρετικά σίγουρος για τον εαυτό του και τον ρόλο του ως δικηγόρος, αλλά, μέσω της αλληλεπίδρασης με τον Misumi, αλλάζει, και αντί να προσπαθεί απλά να κερδίσει μία υπόθεση (κάτι που είναι τόσο ωφέλιμο για αυτόν όσο και για τον πελάτη του), δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον για την υπόθεση (σε σημείο εμμονής) και την αναζήτηση της αλήθειας.
Οι αλλαγές αυτές στον χαρακτήρα του και η πληθώρα τετ-α-τετ μεταξύ των δύο ανδρών είναι τα καλύτερα σημεία της αφήγησης, με τον Masaharu Fukuyama (Like Father Like Son) ως Shigemori και τον Koji Yakusho (Hara-kiri: Death of a Samurai) ως Misumi να αναδεικνύουν τόσο τις υποκριτικές τους ικανότητες όσο και την χημεία τους.
Επιπλέον, η φωτογραφία του Mikiya Takimoto βρίσκει το απόγειό της σε αυτές τις σκηνές, κυρίως λόγω του εξαιρετικού framing.
Ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία της σκηνοθεσίας του Koreeda είναι η προσοχή του στην λεπτομέρεια και το «The Third Murder» δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς όλες οι σκηνές στο δικαστήριο και ο τρόπος που συμπεριφέρονται όλοι όσοι εργάζονται στον τομέα της δικαιοσύνης χαρακτηρίζονται από απόλυτο ρεαλισμό.
Για να πετύχει αυτόν τον βαθμό ακρίβειας, ο Ιάπωνας προσέλαβε 7 δικηγόρους για αρκετούς μήνες, ώστε να παρουσιάσουν εικονικές δίκες και εικονικές συνεντεύξεις με εγκληματίες, με τον ίδιο να κρατάει σημειώσεις τόσο για την γλώσσα που χρησιμοποιούσαν όσο και για τον τρόπο σκέψης τους.
Αναμενόμενα, λόγω του κινηματογραφικού του υποβάθρου, ο Koreeda δεν θα μπορούσε παρά να συμπεριλάβει κάποια στοιχεία οικογενειακού δράματος, τα οποία εκφράζονται κυρίως μέσω της σχέσης του Fukuyama με την κόρη του και του Misumi με την Sakie , την κόρη του αποθανόντα.
Το στοιχείο αυτό όμως βρίσκεται φανερά στο παρασκήνιο, και δεν κυριαρχεί στη ταινία αν και τελικώς λειτουργεί ως καταλύτης για την ιστορία.
Παρόλα αυτά, η Suzu Hirose (Rage) ως Sakie είναι εξαιρετική, με τα συνεχή προβλήματα στο περπάτημα και την απόκοσμη συμπεριφορά της να αποτελούν ένα από τα καλύτερα στοιχεία της παραγωγής.
Το μοντάζ του Koreeda δίνει έναν σχετικά αργό ρυθμό στην ταινία, αν και πιο γρήγορο από αυτόν που μας έχει συνηθίσει, κάτι το οποίο κάνει το φιλμ ευκολότερο στην παρακολούθηση.
Τα σκηνικά του Yohei Tanada είναι επίσης εξαιρετικά, καθώς παρουσιάζει διαφορετικά σετ (τον «μαξιμαλισμό» του γραφείου και τον «μινιμαλισμό» των διαφόρων διαμερισμάτων) με ακρίβεια και καλλιτεχνία.
Τέλος, η μουσική του Ludovico Einauid συμπληρώνει υπέροχα τις διάφορες σκηνές, με εκείνες στο χιόνι να ξεχωρίζουν.
Προφανώς, ο Koreeda δεν έχει τελειοποιήσει το δικαστικό θρίλερ όπως το οικογενειακό δράμα.
Το «The Third Murder» όμως, παραμένει ένα εξαιρετικό φιλμ και μία ευπρόσδεκτη αλλαγή «πλεύσης» για τον Ιάπωνα και παράλληλα, μία πολύ πιο προσιτή ταινία για το δυτικό κοινό, ακόμα και για τους οπαδούς του mainstream.
Στους κινηματογράφους από 18 Οκτωβρίου.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
