Η Glenn Close αποτελεί σίγουρα μια σπάνια περίπτωση ηθοποιού, με αναμφισβήτητο ταλέντο, εκφραστικό πρόσωπο, διαπεραστικό βλέμμα και μια ανεξίτηλη γοητεία που έλκει τους θεατές εδώ και πολλά χρόνια στο μεγάλο ταξίδι που έχει διαγράψει στον χώρο της υποκριτικής.
Ένα ταξίδι που δεν ξεκίνησε με τον πλέον αναμενόμενο τρόπο, αφού η ίδια ξεκίνησε την ενασχόληση της με την υποκριτική σε ηλικία 27 ετών με την μεγάλη της αγάπη το θέατρο, στο οποίο παραμένει πίστη έως και σήμερα.
Η κινηματογραφική της καριέρα ξεκίνησε σε ηλικία 35 ετών, κάτι που δεν προμήνυε αισιοδοξία για μια λαμπρή πορεία, αν αναλογιστούμε την εμμονή του χώρου με την νεότητα.
Και όμως η Close απέδειξε πολύ γρήγορα την αξία της, καθιερώθηκε και έχει προσφέρει μεγάλες ερμηνείες στις δεκαετίες της πορείας της.
Με πιο πρόσφατη την ερμηνεία της στο The Wife, όπου εκείνη είχε την δυνατότητα να ενσαρκώσει έναν σύνθετο ρόλο και να προσφέρει μία από τις καλύτερες της ερμηνείες στη μεγάλη οθόνη.
Οι κριτικές για την ταινία στο σύνολο ήταν μέτριες, όμως η ηθοποιός έλαβε εγκωμιαστικές κριτικές που κάνουν λόγο ακόμα και για μια πιθανή βράβευση στα Οσκαρ.
Η Close έδωσε σίγουρα μια καθηλωτική ερμηνεία οσκαρικών προδιαγραφών, οπότε απόλυτα αιτιολογημένα ένα Οσκαρ θα μπορούσε κάλλιστα να επισφραγίσει αυτή την σπουδαία στιγμή της.
Ένα Όσκαρ που κατά τη γνώμη μου έπρεπε να έχει έρθει πολύ καιρό πριν και συγκεκριμένα ακριβώς 30 χρόνια νωρίτερα με την υποψηφιότητά της για τις Επικίνδυνες Σχέσεις του 1988.
Το Όσκαρ όμως πήγε στην Jodie Foster για το The Accused.
Καταπληκτική η Foster στον ρόλο του θύματος βιασμού, αλλά η ερμηνεία της Close ως Μarquise de Merteuil δεν ήταν απλά μία από τις καλύτερες εκείνης της χρονιάς, αλλά μία από τις καλύτερες στην ιστορία του κινηματογράφου.
Το δικαστικό δράμα του Jonathan Kaplan έχει πλέον ξεχαστεί, ενώ το Dangerous Liaisons του Stephen Frears αποτελεί ένα διαμαντάκι του cinema που παραμένει αναλλοίωτο μέχρι σήμερα.
Σημαντικές πιθανότητες νίκης είχε και με την ερμηνεία της στην Ολέθρια Σχέση ένα χρόνο νωρίτερα.
Και όμως τότε ήταν που η Cher ψηφίστηκε περισσότερο από τα μέλη της Ακαδημίας για την συγκινητική ερμηνεία της στο γλυκόπικρο Moonstruck παίρνοντας έτσι το χρυσό αγαλματίδιο κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια της Close.
Όσο υπέροχη και να ήταν η ερμηνεία της Cher (που όντως ήταν) και πάλι θεωρώ ως «εγκληματική» ενέργεια την νίκη της έναντι στην Close.
Και αυτό γιατί η δεύτερη ως ψυχικά ασταθής Alex θεωρώ υπερτερούσε.
Ο χρόνος όμως είναι αυτός που τελικά δίνει την πραγματική αξία και υπόσταση στα πράγματα.
Ακόμη και η ενδυματολογική επιλογή της Cher κατά την βράβευση στην τελετή του 1989 έδειξε μάλλον ότι η ίδια έφερε το τσίρκο στην απονομή και το Moonstruck θεωρείται πλέον απλά μια καλή ταινία για την τότε εποχή.
Αντίθετα το Fatal Attraction έχει μείνει στην ιστορία του cinema, παρουσιάζοντας μία από τις πιο θυελλώδεις σχέσεις που έχουν προβληθεί στην μεγάλη οθόνη.
Δυστυχώς φέτος ίσως να έχουμε μια επανάληψη εκείνης της ημέρας, πλέον με μια άλλη εκκεντρική τραγουδίστρια να έρχεται για να κλέψει τη δόξα.
Οι προβλέψεις θέλουν την Lady Gaga για το A Star Is Born να ζει την μεγάλη στιγμή της, αν και προσωπικά δυσκολεύομαι να την δω καν μέσα στην πεντάδα.
Και όχι γιατί δεν της αξίζει.
Γιατί πράγματι είναι εξαιρετική η ερμηνεία της.
Τα κοινά χαρακτηριστικά όμως που έχει η ίδια με τον ρόλο είναι πολλά και αυτό μάλλον δεν συντελεί υπέρ της.
Δεν έχει καλύψει μεγάλη διαφορά στο να υποδυθεί κάτι διαφορετικό.
Που φυσικά δεν είναι κάτι αρνητικό γιατί δεν αναιρεί το γεγονός ότι τα κατάφερε περίφημα.
Εκτός από την Gaga όμως, η Close είχε την ατυχία φέτος να ανταγωνίζεται ανάμεσα σε πολλές δυνατές γυναικείες ερμηνείες που πρέπει εκ των πραγμάτων να μειωθούν και να μείνουν μόνο πέντε.
Η Sony Pictures Classics καθυστέρησε την προβολή της ταινίας έναν ολόκληρο χρόνο, αφού το The Wife είναι ταινία παραγωγής 2017 και συμμετείχε για πρώτη φορά στο περσινό φεστιβάλ του Τορόντο.
Επέλεξαν λοιπόν να καθυστερήσουν την προβολή της ταινίας για να ανοίξουν έναν πιο εύκολο δρόμο στην Close για την πεντάδα των υποψηφιοτήτων, προφανώς για να αποφύγουν την περσινή επίσης ανταγωνιστική χρονιά και φυσικά την σαρωτική πορεία της Frances McDormand στις βραβεύσεις με το Three Billboards Outside Ebbing, Missouri.
Έτσι το The Wife κυκλοφόρησε τον Αύγουστο με την Close να ηγείται στην κούρσα των καλύτερων γυναικείων ερμηνειών.
Όμως και πάλι η υποψηφιότητα, πόσο μάλλον η νίκη, δεν είναι δεδομένη, αφού ένα πλήθος από εντυπωσιακούς γυναικείους ρόλους έχουν έρθει ένα δίμηνο πριν το τέλος της χρονιάς.
Με ή χωρίς το Όσκαρ τελικά, η Close δεν παύει να είναι μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, έχοντας δώσει μεγάλες ερμηνείες σε όλη την διάρκεια της καριέρας της και δικαίως θεωρείται ένα από τα χρυσά ονόματα στην ιστορία του κινηματογράφου.
Θα θυμηθούμε λοιπόν 10+1 από τις καλύτερες ερμηνείες της αγαπημένης ηθοποιού.
The World According to Gap (1982)
Κινηματογραφικό ντεμπούτο για την ηθοποιό με έναν ρόλο αρκετά απαιτητικό.
Υποδύεται την Jenny Fields, μια γυναίκα με ιδιόρρυθμο τρόπο σκέψης και ιδιαίτερο τρόπο αντιμετώπισης απέναντι στα πράγματα.
Είναι μια νοσοκόμα με ανεπτυγμένο το αίσθημα της αλληλεγγύης και της προσφοράς, η οποία αφού μένει έγκυος με έναν ασθενή μέσα από μια περίεργη συνθήκη, αποφασίζει να κρατήσει το παιδί και να το μεγαλώσει μόνη της.
Η επίδραση που έχει στον γιο της, τον Garp (Robin Williams) είναι καταλυτική και η ανατροφή που του προσφέρει σίγουρα μη αναμενόμενη, αφού δεν εφαρμόζει κλασικές μεθόδους διαπαιδαγώγησης.
Γίνεται συγγραφέας βιβλίου, το οποίο γίνεται φεμινιστικό μανιφέστο και αποκτά δράση όσον αφορά την στήριξη γυναικών που αντιμετωπίζουν προβλήματα.
Η ηθοποιός είναι απόλυτα πιστευτή στον ρόλο σε όλες της ηλικίες που τον υποδύεται, αν και στην πραγματικότητα ήταν μόνο 4 χρόνια μεγαλύτερη από τον Williams.
Προσδίδει ανθρώπινη υπόσταση σε έναν ρόλο που εύκολα θα μπορούσε να γίνει καρικατούρα και καταφέρνει να κάνει την ηρωίδα της συμπαθή, παρά τις αλλόκοτες μεθόδους της.
Ο χαρακτήρας της και οι πράξεις της ως Jenny δεν είναι πάντα κατανοητές, αλλά η ηθοποιός καταφέρνει να προκαλέσει το ενδιαφέρον και μαγνητίζει τα βλέμματα χάρη στην εμπνευσμένη ερμηνεία της.
Με τον πρώτη της κινηματογραφικό ρόλο προβάλει την εσωτερική δύναμη της ηρωίδας της, χωρίς εξάρσεις και με ερμηνευτική ωριμότητα βετεράνου ηθοποιού.
Με αυτό τον τρόπο απέκτησε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ, μεταξύ άλλων διακρίσεων.
The Big Chill (1983)
Η επόμενη χρονιά ήρθε με μια σημαντική εμπορική επιτυχία που συνοδευόταν επίσης με καλλιτεχνική αναγνώριση.
Η «Μεγάλη Ανατριχίλα» ακολουθεί την ιστορία 7 πρώην συμφοιτητών, οι οποίοι συγκεντρώνονται 15 χρόνια μετά λόγω του αιφνίδιου θανάτου ενός από την τότε παρέα.
Μετά την αυτοκτονία του φίλου της, η παρέα συγκεντρώνεται σε ένα σπίτι και περνούν μαζί ένα Σαββατοκύριακο.
Η Glenn Close υποδύεται την Sarah που ζει έναν ευτυχισμένο γάμο με τον Harold (Kevin Kline) και φιλοξενεί τους υπόλοιπους στην εξοχική τους κατοικία.
Η αφορμή της συνάντησης τους δεν είναι το θέμα που κυριαρχεί πάρα τις συζητήσεις που γίνονται για τον εκλιπόντα φίλο τους.
Αντίθετα είναι οι μεταξύ τους σχέσεις και οι προσωπικές επιλογές τους, αυτές που έρχονται την επιφάνεια.
Άνθρωποι μπερδεμένοι στις επιλογές τους, δυσαρεστημένοι με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες που έχουν αφήσει πίσω.
Ευχάριστη διάθεση, γλυκόπικρες αναμνήσεις και παιχνίδια συνθέτουν μια όμορφη ατμόσφαιρα, η οποία καλύπτει την γκρι απόχρωση της ζωής όλων τους.
Η Clenn Close υποδύεται μια μοντέρνα γυναίκα της εποχής που κάνει τον απολογισμό της και αποτυπώνει εξαιρετικά τα συναισθήματα της ηρωίδας της.
Βρίσκεται ανάμεσα σε ένα γκρουπ ταλαντούχων ηθοποιών, αλλά ξεχωρίζει και αποσπά την 2η οσκαρική της υποψηφιότητα.
The Natural (1984)
Τρίτη συνεχόμενη οσκαρική υποψηφιότητα έρχεται με την ερμηνεία της στο The Natural.
Μια ταινία με θέμα το baseball και την Close σε ρόλο supportive wife.
Η υπόθεση παρουσιάζει την ζωή του Roy (Robert Redford) και την πορεία του προς την επιτυχία.
Η υπόθεση εστιάζει στο ταλέντο του και την αγάπη του για το άθλημα.
Η Close υποδύεται την Iris, τον πρώτο του έρωτα των νεανικών του χρόνων, την οποία συναντά και πάλι μετά από χρόνια στο γήπεδο.
Η ηθοποιός προσδίδει ερμηνευτική δύναμη σε κάθε φράση που έχει και κλέβει τις εντυπώσεις.
Η χημεία με τον Redford είναι σημαντική και εκείνη καθιερώνεται πλέον ως μια από τις πιο ταλαντούχες νέες ηθοποιούς.
Reversal of Fortune (1990)
O Jeremy Irons στον ρόλο του προικοθήρα Claus Von Bulow, ενός αινιγματικού και μυστηριώδη άντρα και η Glen Close στον ρόλο της βαθύπλουτης συζύγου του Sunny.
Η υπόθεση βασίζεται σε πραγματική ιστορία, αφού πρόκειται για υπαρκτά πρόσωπα.
Το 1980 ο Claus κατηγορήθηκε για την απόπειρα δολοφονίας της συζύγου όταν εκείνη βρέθηκε αναίσθητη σε κωματώδη κατάσταση ύστερα από αυξημένη χορήγηση ινσουλίνης στο αίμα της.
Η ίδια ήταν υπογλυκαιμική.
Η πρώτη δίκη τον κρίνει ένοχο ενώ στην συνέχεια ο Ron Silver με μια ομάδα φοιτητών νομικής κλήθηκε να αποδείξει την αθωότητα του.
Η Glen Close πιο λαμπερή από ποτέ στον ρόλο της συζύγου, απόλυτα αριστοκρατική και φινετσάτη.
Η παρουσία της ανεβάζει τον ρόλο και μόνο με το βλέμμα της λέει πολλά περισσότερα από όσα λέγονται στους διαλόγους.
Προσφέρει για ακόμα μια φορά μια πολύ καλή ερμηνεία, ειδικά στις σκηνές που φαίνεται η εξάρτηση της από τα φάρμακα και τις ναρκωτικές ουσίες, πριν πέσει σε κώμα.
Hamlet (1990)
O Franco Zeffirelli μεταφέρει την σαιξπιρική τραγωδία στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστή τον Mel Gibson στον ρόλο/ως του πρίγκιπα Άμλετ και την Close στο ρόλο της Gertude την βασίλισσα της Δανίας.
Επιτυχημένη απεικόνιση της ιστορίας με τον Gibson να οδηγείται στα όρια της τρέλας και της παραφροσύνης ζητώντας εκδίκηση και την Close να εντυπωσιάζει για ακόμη μία φορά, ούσα πάλι εντελώς διαφορετική.
Αναπόφευκτα ρόλος που μεταφέρει μια κάποια θεατρικότητα στο πανί και διαθέτει μια μεγάλη δυναμική.
Η ηθοποιός αφοσιώνεται πλήρως στην ψυχοσύνθεση της ηρωίδας της και όπως πάντα προσφέρει έντονο συναίσθημα.
Η χημεία της με τον Gibson είναι εμφανής και η σχέση μητέρας-γιου δείχνει πιο ουσιαστική, αλλά και πολύπλοκη.
101 Dalmatians (1996)
Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους της ηθοποιού, αφού η ίδια έδωσε σάρκα και οστά σε μία από τις πιο αγαπημένες villain της Disney.
Έγινε η Cruella DeVil στην live action κινηματογραφική προσαρμογή της ομότιτλης σειράς κινουμένων σχεδίων.
Η Κρουέλα λοιπόν θα προσπαθήσει μανιωδώς να αιχμαλωτίσει τα μικρά κουτάβια για να τα σκοτώσει και να τα κάνει μια ακόμα γούνα για την συλλογή της.
Απολαυστική η Close στον ρόλο της κακιάς με θεαματικές εξάρσεις, δολοφονικό χαμόγελο, μάτια που βγάζουν σπίθες και ένα χαρακτηριστικό ηχηρό γέλιο που αξίζει βραβείο από μόνο του.
Για ακόμα μια φορά η αφοσίωση της στον ρόλο είναι εντυπωσιακή και η ηθοποιός δείχνει να περνάει πολύ καλά σε έναν τόσο κόντρα ρόλο.
Η εισπρακτική επιτυχία της ταινίας οδήγησε επίσης σε ένα εμπορικό sequel και η Close βρέθηκε υποψήφια για Χρυσή σφαίρα καλύτερης ηθοποιού σε κωμωδία.
Paradise Road (1997)
Στον δρόμο του παραδείσου αποδεικνύεται ότι το θάρρος πάντα νικά.
Η Close συμπράττει ερμηνευτικά με μια ομάδα εξαιρετικών ηθοποιών.
Βρίσκεται δίπλα στις Francis McDormand, Pauline Collins, Julianna Margulies και στην Cate Blanchett σε έναν από τους πρώτους της κινηματογραφικούς της ρόλους.
Η ιστορία διαδραματίζεται κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου όταν δυναμικές γυναίκες σχηματίζουν μια χορωδία παρά την αιχμαλωσία τους από Ιάπωνες πολεμιστές.
Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και ακολουθεί τις ζωές των γυναικών αυτών.
Όλες καταλήγουν στην αιχμαλωσία και υποβάλλονται σε εξουθενωτικές εργασιακές συνθήκες αλλά το πνεύμα τους δεν αποθαρρύνεται.
Η αλληλεγγύη, ο ανθρωπισμός και η τέχνη της μουσικής μπορούν να σταθούν απέναντι στην οποιαδήποτε καταπιεστική δύναμη.
Η Close στο ρόλο της Adrienne Pargiter προσφέρει βαθιά συγκίνηση, κρατά τον ρόλο σε μια λεπτή ισορροπία, αποφεύγει τους εύκολους μελοδραματισμούς και ηγείται επάξια της ομάδας αυτών των υπέροχων ηθοποιών.
Albert Nobbs (2011)
Ένας ρόλος όνειρο ζωής για την ηθοποιό, αφού τον είχε υποδυθεί αρχικά στο θέατρο το 1982 και κατάφερε να τον μεταφέρει στην κινηματογραφική του προσαρμογή σχεδόν 30 χρόνια αργότερα αναλαμβάνοντας την παραγωγή.
Συμμετείχε μάλιστα και στην συγγραφή του σεναρίου για την ταινία μαζί με τον John Banville.
Η ταινία μπήκε σε στάδιο παραγωγής 15 χρόνια με τα το αντίστοιχο θεατρικό αλλά λόγω έλλειψης χρηματοδότησης η ταινία εγκαταλείφτηκε κάπου γύρω στις αρχές 2000.
Χάρη όμως στην επιμονή της ηθοποιού και την αγάπη της για το ρόλο το 2010 πραγματοποιήθηκε η παραγωγή με την ηθοποιού να δίνει μία από τις καλύτερες και πιο ώριμες ερμηνείες της.
Στην Ιρλανδία του 19ου αιώνα, μια γυναίκα παριστάνει τον άνδρα, με το όνομα Albert Nobbs, για να μπορέσει να επιβιώσει.
Εργάζεται ως μπάτλερ σε ένα ξενοδοχείο του Δουβλίνου για αριστοκράτες.
Αν και βιολογικά είναι γυναίκα, ζει ως άντρας επί 30 χρόνια, διατηρώντας κρυφή την πραγματική της ταυτότητα.
Ο Albert ξαφνικά βρίσκει την αφοσίωσή της στο ρόλο να προκαλείται από την απρόσμενη άφιξη ενός ζωγράφου, ο οποίος αποδεικνύεται να καταλαβαίνει τον Albert, καλύτερα από όσο αυτός μπορούσε να φανταστεί.
Εν τω μεταξύ, ο Albert προσπαθεί να βοηθήσει την όμορφη καμαριέρα Helen, όταν αυτή θα έρθει κοντά με έναν γοητευτικό αλλά και σκληρό άντρα.
Η Close γίνεται ο χαρακτήρας, αισθάνεται πλέον φυλακισμένη μέσα στην ζωή που επέλεξε και που με τόση προσήλωση και προσοχή κατάφερε να κτίσει.
Αποτυπώνει μοναδικά την μελαγχολία και την μοναξιά που βιώνει με έναν τρόπο εσωτερικό και επώδυνο.
Τα εκφραστικά μάτια εκφράζουν καλύτερα και πιο βροντερά από τους διαλόγους την συναισθηματική κατάσταση της ηρωίδας της.
Οι στιγμές που η ίδια είναι σιωπηλή έχουν ένα συναισθηματικό πλούτο που εκδηλώνεται μέσα από αυτή την εσωτερική της ερμηνεία.
Έτσι η ίδια απέκτησε μία ακόμη υποψηφιότητα για Όσκαρ, αλλά έχασε από την φίλη της Meryl Streep που ως Σιδηρά Κυρία πήρε το τρίτο της Όσκαρ.
Fatal Attraction (1987)
Η ηθοποιός έγινε σταρ πρώτου μεγέθους με αυτό το ψυχολογικό ερωτικό θρίλερ του Adrian Lynn που έγινε μεγάλη εμπορική επιτυχία και θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες των 80s.
Όσον αφορά την υπόθεση, ο Dan (Michael Douglas) δημιουργεί μια σύντομη παράλληλη ερωτική σχέση με την Alex (Glen Close), αλλά μη θέλοντας να χαλάσει τον γάμο και την οικογένεια του, αποφασίζει να τερματίσει εσπευσμένα το παράνομο δεσμό.
Όμως η Alex δεν αποτελεί την κλασική περίπτωση ερωμένης διεκδικώντας τον ίδιο με σοκαριστικό τρόπο.
Με ακραίες συναισθηματικές διακυμάνσεις, αυτοκτονικές τάσεις, σχεδόν στα όρια της σχιζοφρένειας, θα στοιχειώσει την καθημερινότητα του Dan, καθώς θα απαιτήσει να έχει ενεργό ρόλο στην ζωή του.
Η ηθοποιός υποδύεται την ηρωίδα με σαρωτική ενέργεια, έντονη σεξουαλικότητα και οργή, μοιάζει απόλυτα επικίνδυνη και ελκυστική ταυτόχρονα.
Η ίδια δήλωσε ότι δεν έπαιξε μια καρικατούρα ούτε έναν ρόλο κλισέ, αλλά μια ψυχικά διαταραγμένη γυναίκα, έναν ευαίσθητο άνθρωπο.
Ήταν περισσότερο αυτοκαταστροφική, παρά επιθετική, μια γυναίκα με εύθραυστο ψυχισμό, που νιώθει βαθιά πληγωμένη και κυριεύεται από οργή.
Για τους θεατές η Alex Forrest η απόλυτη κακιά.
Μια εμμονική τύπισσα που θέλει να περνάει το δικό της και φτάνει μέχρι τέλους.
Ανατριχιαστική ερμηνεία από την ηθοποιό που δεν δίστασε να εμβαθύνει στον τρομακτικό διαταραγμένο ψυχισμό της Alex.
Ο λόγος που η Close είναι τόσο τρομακτική στην ταινία είναι γιατί έπαιξε την ηρωίδα της με αλήθεια.
Αποτύπωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτή την μορφή ψυχασθένειας που έφερε ο χαρακτήρας.
Ήταν πρώτη φορά που παρουσιάστηκε στην μεγάλη οθόνη ένας χαρακτήρας με οριακή ψυχολογία.
Μια γυναίκα με διπολική διαταραχή που αυτό αιτιολογεί πλήρως τις εκ διαμέτρου εξάρσεις χαράς και λύπης που βιώνει.
Αν και η ταινία δεν προσπαθεί στο να αιτιολογήσει τον ψυχισμό της, αντίθετα χρησιμοποιεί την ηρωίδα για να εξυπηρετήσει τον σκοπό της ερωτικής εμμονής και να δημιουργήσει ένα αγωνιώδες θρίλερ λόγω αυτού του ακραίου χαρακτήρα.
Όσον αφορά την ηθοποιό δεν ήταν σύμφωνη με δυο σκηνές που τελικά κατέληξε στο να συναινέσει.
Πρόκειται για την σκηνή που βράζει το κουνέλι και την τελευταία σκηνή της αυτοκτονίας της που άλλαξε τελευταία στιγμή και αντικαταστάθηκε σε ένα πιο θεαματικό φινάλε σύμφωνα με τις απαιτήσεις των παραγωγών.
Πρόσφατα κατά την αναβίωση των 30 ετών από την προβολή της ταινίας, η ηθοποιός ανέφερε ότι επιθυμεί να γυριστεί ένα ριμέικ της ταινίας υπό την οπτική της ηρωίδας.
Που θα κάνει περισσότερο αντιληπτό τον λόγο της ακραίας συμπεριφοράς της και που θα βοηθήσει να κατανοήσουμε λίγο παραπάνω τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ψυχικά προβλήματα και οδηγούνται σε λανθασμένες επιλογές.
Αναμενόμενη η υποψηφιότητα καλύτερης ηθοποιού και εκείνη την χρονιά.
Dangerous Liaisons (1988)
Όπως αναφέραμε στην αρχή, η ερμηνεία της ως Μarquise de Merteuil ήταν αξεπέραστη και αυτός ο ρόλος είναι ενδεχομένως ο καλύτερος της καριέρας της.
Η ταινία είναι γεμάτη από έναν νοσηρό ερωτισμό, με δραματική ένταση και ειρωνεία απέναντι στην υποκριτική κοινωνία του φαίνεσθαι.
Στην προεπαναστατική Γαλλία, τα σκάνδαλα και η διαφθορά των αριστοκρατών της καλής κοινωνίας πρωτοστατούν σε αυτήν την υπέροχη ταινία εποχής του Stephen Frears σε σενάριο του Christopher Hampton.
Η ταινία αποτελεί κινηματογραφική προσαρμογή του γαλλικού μυθιστορήματος του 18ου αιώνα και έρχεται ως δεύτερη μεταφορά στην μεγάλη οθόνη μετά την ομότιτλη ταινία του 1959 με πρωταγωνίστρια την Jeanne Moreau.
Στους κύκλους της καλής κοινωνίας η Μarquise de Merteuil είναι μια δημοφιλής γυναίκα που φημίζεται για τις αξίες, τις συμβουλές και την κοινωνική της θέση.
Η ίδια απολαμβάνει την κοινωνική της δύναμη και την κοινωνική αναγνώριση.
Αντιπροσωπεύει στον απόλυτο βαθμό την υποκρισία και τον καθωσπρεπισμό της υψηλής κοινωνίας.
Η ίδια αρέσκεται σε ένα παιχνίδι εξουσίας που περιλαμβάνει τον έρωτα, την λαγνεία, την αποπλάνηση, την προδοσία, την εκδίκηση, τον φθόνο, και τον θάνατο από έρωτα.
Η Μarquise de Merteuil έχει μάθει να χειραγωγεί τους πάντες.
Κινεί τα νήματα με ευκολία και παίζει με τις ζωές των άλλων με ευχαρίστηση.
Δημιουργεί δολοπλοκίες, ίντριγκες και ανάγει την εξαπάτηση σε τέχνη.
Με τον πρώην εραστή και επιστήθιο φίλο της Victome (John Malkovich) μοιράζεται μια ιδιόμορφη σχέση.
Τον παρασύρει σε ένα ψυχικά εξουθενωτικό παιχνίδι με καταστροφικές προεκτάσεις και πολλά θύματα.
Η σεξουαλική και συναισθηματική εκμετάλλευση της ενάρετης και αθώας Madame de Tourvel (Michelle Pfeiffer), μέχρι την διαφθορά της αφελούς νέας Cecile (Uma Thurman) βρίσκονται μεταξύ των στοιχημάτων τους.
Η Close είναι σαγηνευτικά σατανική μέσα σε αυτό το διεστραμμένο παιχνίδι μεταξύ των δύο.
Η ηθοποιός προβάλει όλη την κομψότητα, την ομορφιά, τον ναρκισσισμό και τον κυνισμό που διαθέτει η ηρωίδα της.
Στον ρόλο της ραδιούργας Μαρκησίας είναι επιβλητική, εκρηκτική και προσφέρει μια συγκλονιστική ερμηνεία.
Στην τελευταία σκηνή της ταινίας στην όπερα είναι καθηλωτική χωρίς καν να μιλήσει.
Περηφάνια, ο ξεπεσμός, η ματαιοδοξία, ο εξευτελισμός που βιώνει, η απόγνωση, η απελπισία.
Αμέσως μετά ακολουθεί μία από τις καλύτερες ερμηνευτικές σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου στην μικρή σκηνή όπου ξεβάφεται μπροστά από τον καθρέπτη.
Είχε προγραμματιστεί να υπάρχει ένα voice over με την ηθοποιό να εκδηλώνει την συναισθηματική της κατάσταση.
Η ηθοποιός όμως ζήτησε από τον σκηνοθέτη να παραλείψουν τα λόγια, υποστηρίζοντας ότι μπορεί να μεταδώσει τα συναισθήματα μόνο μέσα από το πρόσωπό της.
Και είχε δίκιο.
Το εκφραστικό της πρόσωπο εναλλάσσει ξανά τα συναισθήματα ανά δευτερόλεπτο.
Ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων και σκέψεων.
Και με αυτό τον τρόπο παρέμεινε η σκηνή που κλείνει έτσι την ταινία.
Το φιλμ διαθέτει διαχρονική γοητεία, προτάθηκε για 7 Όσκαρ, κερδίζοντας τα 3 και δυστυχώς όχι αυτό της καλύτερης ηθοποιού για την Close.
Η Clenn Close αποτελεί μια πολυβραβευμένη ηθοποιό, αφού έχει βραβευτεί με 3 Tony (θεατρικά βραβεία), 3 Emmys για τηλεοπτικούς ρόλους, 2 Χρυσές σφαίρες και έχει συγκεντρώσει 6 υποψηφιότητες για Οσκαρ ανάμεσα στις λοιπές διακρίσεις που έχει λάβει.
Οι 6 οσκαρικές υποψηφιότητες την κάνουν μία από τους πιο αδικημένους ηθοποιούς που παρά την πληθώρα εξαιρετικών ρόλων δεν έχουν τιμηθεί ποτέ από την Ακαδημία.
Ένα Οσκαρ συνολικής καριέρας δεν μοιάζει ταιριαστό, αν και σε 4 χρόνια θα είναι σε ηλικία που θα μπορεί να της δοθεί σύμφωνα με τους όρους του θεσμού.
Τρέφω ακόμα ελπίδες πάντως για την κινηματογραφική προσαρμογή του musical Sunset Boulevart το οποίο είναι αρκετά χρόνια σε εξέλιξη.
Πρόκειται για το ομότιτλο film-noir του 1950 που είχε προταθεί για 11 Οσκαρ με πρωταγωνίστρια την Gloria Swanson.
Η Close είχε πρωταγωνιστήσει στο θεατρικό musical την σεζόν 1993-1994 κερδίζοντας Tony καλύτερης ηθοποιού και αφήνοντας άφωνο το θεατρικό κοινό που είχε την τύχη να την παρακολουθήσει στο Broadway.
Τον ρόλο της Norma Desmond τον επανέλαβε το 2016, σε αναβίωση της θεατρικής παράστασης και ενδεχομένως η 3η φορά που θα υποδυθεί ξανά τον ίδιο ρόλο θα είναι στην κινηματογραφική του εκδοχή εφόσον εν τέλει πραγματοποιηθεί.
Νάσος Κυριακίδης.
1.jpg)
