Ένα πλούσιο δικαστικό δράμα με κοινωνικές προεκτάσεις έρχεται από την Αργεντινή και ο ψυχισμός της «Κατηγορούμενης» του Gonzalo Tobal μπαίνει στο μικροσκόπιο.
Από το έγκλημα στην ετυμηγορία και από το φεστιβάλ της Βενετίας στις κινηματογραφικές αίθουσες.
O Gonzalo Tobal στην δεύτερη του ταινία προσπαθεί σκληρά να διευρύνει το κοινό του μέσα από την έξυπνη, αλλά ανάλατη ιστορία της Dolores.
Επί 2 ώρες περίπου προσπαθεί να βρει το νήμα και να εξηγήσει εκείνο τον περίεργο φόνο που την έβαλε στη μέση της τρικυμίας.
Εστιάζει έντονα στην ζωή των χαρακτήρων του, καθώς τους ετοιμάζει για την μεγάλη δίκη.
Δεν ρωτάει «ποιος το έκανε;», θέλει να μάθει μόνο αν το έκανε η Dolores ή όχι.
Η συγκεκριμένη σκέψη δρα τίμια για να δημιουργήσει ένα ήπιο σασπένς όσο ο περίγυρος της «Κατηγορούμενης» προσπαθεί να φτιάξει το νέο της προφίλ, να την αποκόψει από τα εμμονικά MME και να διατηρήσει ενωμένους τους οικογενειακούς δεσμούς.
Η Dolores (Lali Esposito) λοιπόν, ήταν μια φοιτήτρια σαν όλες τις άλλες.
Μετά από ένα πάρτι η καλύτερη της φίλη δολοφονείται και δύο χρόνια αργότερα η Dolores παραμένει η μόνη ύποπτη για τον φόνο.
Η πολύκροτη υπόθεση θα τραβήξει την προσοχή των media και η νεαρή κοπέλα θα γίνει το κέντρο της προσοχής ολόκληρης της Αργεντινής και έρμαιο στον δημόσιο σχολιασμό.
Το “The Accused” τοποθετείται λίγες μέρες πριν την μεγάλη δίκη και προσπαθεί να αναλύσει τις αποχρώσεις του χαρακτήρα της κοπέλας έτσι ώστε ο θεατής να γίνει ο «άλλος» ένορκος της δίκης.
Καρτερική και ήπια, η σκηνοθεσία του Gonzalo Tobal δημιουργεί αναπόφευκτα μια συμπάθια προς την «κατηγορούμενη» από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Ξέρεις ότι αυτή η χαμηλών τόνων κοπέλα είναι μια βιτρίνα φτιαγμένη από έναν πάτρονα δικηγόρο, αλλά παρόλα αυτά εμπιστεύεσαι την θλίψη της.
Μπορεί να είναι τρανή pop star στη χώρα της, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η Espósito δεν μπορεί να είναι πειστική στον ρόλο που της δόθηκε.
Και μάλιστα έναν ρόλο δύσκολο και έξω από τα «νερά» της.
Τη μια στιγμή εύθραυστη, κλαίει και λυγίζει από την πίεση που δέχεται.
Την άλλη στιγμή βλέπεις κάτι χειριστικό να εμφανίζεται στο γατίσιο βλέμμα της.
Ενδεχομένως δεινή ψεύτρα ή πολύ άτυχη στις συμπτώσεις, η Dolores της Espósito συνδυάζει στο κρυστάλλινο πρόσωπο της την καλύτερη εκδοχή των δύο αυτών «κόσμων».
Η συνέντευξη της στον παρουσιαστή Gael Garcia Bernal (Neruda) απλά επιβεβαιώνει αυτή τη διττή φύση της Dolores και είναι το καλύτερο έχει να σου προσφέρει η «Κατηγορούμενη» ως ταινία.
Παρόλα αυτά το “The Accused” δεν έχει ιδιαίτερη γεύση.
Λήψεις χωρίς προσωπικότητα, απλοϊκή παρουσίαση μιας ιστορίας που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι καθηλωτική ως απλό ψυχογράφημα της ηρωίδας.
Προσπαθεί να μεγαλοπιαστεί με τις τηλεοπτικές καλύψεις και τις σκηνές στο δικαστήριο, αλλά και πάλι το τελικό αποτέλεσμα δεν βγάζει συναίσθημα.
Αυτό που αξίζει πραγματικά στην «Κατηγορούμενη» είναι οι σχέσεις της με τους γύρω της.
Από τα επικριτικά media μέχρι τον πατέρα της.
Όλοι γύρω της προσπαθούν είτε να την χειραγωγήσουν, είτε να την δαιμονοποιήσουν και είναι πραγματικά εύστοχος ο τρόπος με τον οποίο ο Tobal εξαργυρώνει τις αντιδράσεις της πρωταγωνίστριας του.
Στο τέλος θέλει να αφήσει την ετυμηγορία να αιωρείται.
Έχει δείξει τις σημαντικότερες πτυχές της ηρωίδας του, και στο φλεγματικό της πρόσωπο μόνο εικασίες χωράνε.
Δεν είναι το ιδανικό φινάλε, αλλά θέλει να σου δώσει ένα ηθικό δίδαγμα για να σκεφτείς.
Αυτό που κάνει «νιάου» στα κεραμίδια, μπορεί να μην είναι γάτα τελικά! (Αν δεις την ταινία θα καταλάβεις τι εννοώ!)
Στους κινηματογράφους από 1 Νοεμβρίου.
Πέτρος Μάκας.
1.jpg)
