Με το “Κορίτσι στον Ιστό της Αράχνης” να είναι ταυτόχρονα reboot και sequel, η ιστορία της αινιγματικής Lisbeth Salander συνεχίζει κινηματογραφικά εφτά χρόνια μετά το “Κορίτσι με το Τατουάζ» με άλλο σκηνοθέτη και άλλη… Lisbeth.
Βέβαια το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με James Bond, παρά με τη συνέχεια του μυθιστορήματος του Stieg Larsson.
Το τέταρτο μέρος της συλλογής του “Millenium”, της σειράς βιβλίων του μακαρίτη Stieg Larsson, έγινε ταινία και όπως το ομότιτλο βιβλίο δεν είναι «καθαρό» παιδί, αλλά περισσότερο ένας «νόθος» συνεχιστής μιας γνήσιας και καλογραμμένης ιστορίας.
Ο David Lagercrantz αντικατέστησε τον Larsson, και ομοίως το κινηματογραφικό “Κορίτσι” βρήκε νέο πατέρα όταν ο David Fincher αποχώρησε και στην καρέκλα του κάθισε ο Fede Alvarez του “Don’t Breath”.
Δεύτερη χολιγουντιανή απόπειρα με πρωταγωνίστρια τη Lisbeth Salander (και πέμπτη μετρώντας τα τρία αξιόλογα Σουηδικά films) και βρισκόμαστε μπροστά σε ένα cyber έγκλημα που απαιτεί τις δεξιότητες της μυστήριας σούπερ hacker.
Αφήνοντας πίσω τις βασιλικές τις ημέρες στο “The Crown”, η Claire Foy κάνει τα μαλλιά της καρφάκια και γίνεται η αυστηρή, ανέκφραστη Lisbeth Salander που κάποτε είχε παίξει φοβερά η Rooney Mara και είχε φτάσει μέχρι τα Όσκαρ.
Εδώ η Lisbeth, φυγάς από την αρρωστημένη της οικογένεια και hacker με βιτζιλάντικα χόμπυ, μπλέκει σε μια νέα «δουλειά» και κλέβει από τον Αμερικάνικο στρατό ένα απόρρητο λογισμικό που ελέγχει τα πυρηνικά όλου του πλανήτη.
Πελάτης της ο δημιουργός του λογισμικού.
Η Lisbeth θα βρεθεί παγιδευμένη σε μια τεράστια συνωμοσία που εμπλέκει μια επικίνδυνη τρομοκρατική οργάνωση, τις «Αράχνες», την Σουηδική μυστική υπηρεσία και ένα πρόσωπο-κλειδί από το παρελθόν της.
Μην γνωρίζοντας πώς να αντιδράσει θα ζητήσει την βοήθεια ενός «φίλου» από τα παλιά… του δημοσιογράφου Mikael Blomkvist (Sverrir Gudnason, Borg McEnroe).
Μετά τον David Fincher ήρθε το χάος για τον νουάρ κόσμο της πάντα παγερής Lisbeth Salander.
Η ταινία του Alvarez, όχι ότι δεν είναι διασκεδαστική, αλλά σίγουρα αποτυγχάνει να αποτυπώσει την αυστηρότητα της πολύ δυνατής πρώτης ταινίας.
Με ένα αρκετά cheesy σενάριο κλασικού action φιλμ, το “Spider’s Web” αλλάζει συνειδητά πορεία και μπλέκει σε ένα μεγαλεπήβολο έγκλημα διεθνούς κλίμακας το οποίο οργανώνει υπερφίαλα και απερίσκεπτα.
Η σπουδαία Claire Foy αναλαμβάνει τα σκήπτρα από την Rooney Mara και κάνει καλή δουλειά, αλλά βασίζεται σε ελαττωματικό υλικό.
Η νέα απόδοση της αινιγματικής γυναίκας με το edgy κούρεμα είναι μια τζειμσμποντική φιγούρα, πανέξυπνη και διαρκώς μια κίνηση μπροστά στην μεγάλη σκακιέρα.
Αυτό που έκανε πάντα το «Κορίτσι» του franchise ιδιαίτερο ήταν η τάση του να δείχνει τον αφοπλιστικό δυναμισμό μιας γυναίκας που επί χρόνια ήταν θύμα βίας, σεξουαλικής και μη.
Από μικρό παιδί μέχρι και την ενηλικίωση, το «κορίτσι» πέρασε πολλά για να δημιουργήσει αυτό το παγωμένο, ανέκφραστο προσωπείο και να αρχίσει να εκδικείται τους βίαιους άντρες που αποκαλούσε «σαδιστικά γουρούνια».
Πέρα από μια στυλιζαρισμένη πρώτη σκηνή που κάνει νύξη σε αυτό που κάποτε αντιπροσώπευε η Lisbeth, όλο το υπόλοιπο film αγνοεί αυτήν την πλευρά και επικεντρώνεται στην Camilla, την χαμένη αδερφή που γίνεται η άσπονδη εχθρός της πρωταγωνίστριας.
Και κάθε φορά που βλέπεις την κατά τα άλλα πανέμορφη Camilla στην οθόνη, σχεδόν αυθόρμητα θα σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε να είναι μια ακόμα villain από το σύμπαν του 007.
Και η αλήθεια είναι ότι ο Alvarez επικροτεί αυτή την κατάληξη στο στόρι.
Σε αντίθεση με τους «προσγειωμένους» προκατόχους του, o “Ιστός της Αράχνης” αφήνεται σε μια αφύσικη υπερβολή και οι δυο «αντίπαλοι» γίνονται πιόνια μιας κακής υπερηρωικής ταινίας που εστιάζει περισσότερο στις καταχρηστικές, μα χορταστικές σεκάνς δράσης, παρά στο ουσιαστικό ψυχολογικό προφίλ των ηρώων.
Αντ’αυτού επιλέγει να αποτυπώσει την «νταρκίλα» του ψυχισμού της Lisbeth τοποθετώντας την «ρήξη» με την αδερφή της σε ένα άχρωμο και μουντό Σκανδιναβικό τοπίο και συνοδεύοντας κάθε ένταση με το πιο περιττό soundtrack που θα ακούσεις τώρα τελευταία σε ταινία.
Ευτυχώς η Claire Foy υπάρχει για να αναβαθμίσει αυτό που κατέληξε να είναι η Lisbeth.
Από την βασίλισσα Ελισάβετ στο πολυβραβευμένο “The Crown” με ένα σάλτο βρέθηκε στο “First Man” και έπαιξε έναν συγκρατημένο, μα πολύ απαιτητικό ρόλο που ίσως της χαρίσει και άλλες διακρίσεις.
Χαμαιλέοντας τον τελευταίο χρόνο, η Foy μεταμορφώνεται στη δύσκολη Lisbeth και της ξεκλειδώνει πτυχές που οι Mara και Rapace δεν είχαν ανακαλύψει στα προηγούμενα films.
Όσο δεν ρημάζεται από το ανεπαρκές σενάριο, η Foy κοιτάζει την κάμερα με τα καταγάλανα, αμυγδαλωτά της μάτια και αφήνει προς τα έξω μια ανθρώπινη πλευρά του –έως τώρα- ρομποτικού χαρακτήρα της Salander.
Το υπόλοιπο cast περιλαμβάνει πολλούς Σουηδούς (σε μια πιθανή απόπειρα για καλύτερη σύνδεση με την «πατρίδα» των ηρώων).
Στα παπούτσια του Daniel Craig μπαίνει ο Sverrir Gudnason, όμως το σενάριο τον αφήνει πολύ εκτός δράσης και ο ρόλος του είναι πέρα για πέρα υποστηρικτικός.
Όταν είχαμε δει το “Κορίτσι με το Τατουάζ” κάναμε λόγο για ένα θηλυκό αντισυμβατικό, άγριο και εκδικητικό με κάθε άντρα που τολμούσε να κακοποιήσει μια γυναίκα.
Θα περίμενε κανείς ότι στον “Ιστό της Αράχνης” και με μια μετρημένη έπαρση από το παρόν status quo στο Hollywood η συγκεκριμένη ηρωίδα θα απογειωνόταν κάνοντας αυτό που ήταν εξαρχής «προγραμματισμένη» να κάνει.
Δυστυχώς, όμως, η άλλοτε αυτόκλητη τιμωρός των «σαδιστών» αντρών έγινε «σούπερ-ήρωας» που ικανοποιεί τα στερεότυπα και κάπως έτσι γκρέμισε όλη την «κληρονομία» που κουβαλούσε το όνομα της.
Το “Κορίτσι στον Ιστό της Αράχνης” έχασε ολοκληρωτικά την ταυτότητα του και χωρίς καμία ενοχή έγινε ένα ακόμα εύπεπτο σινεμαδάκι για την Πέμπτη το βράδυ μετά την δουλειά και πριν τον ύπνο.
Στους κινηματογράφους από 8 Νοεμβρίου.
Πέτρος Μάκας.
