Το Mary Shelley είναι μία ταινία που έδειχνε να έχει όλα τα φόντα να εντυπωσιάσει, όμως από τη πρώτη της κιόλας προβολή στο φεστιβάλ του Toronto περίπου δεκατέσσερις μήνες πριν, όλα έδειξαν ότι απέτυχε.
Χάρη στο θέμα και τους συντελεστές της, κατάφερε να κάνει μια υποτυπώδη κινηματογραφική πορεία σε αρκετές χώρες του κόσμου, με πολύ μικρή κριτική και ακόμη μικρότερη εμπορική επιτυχία.
Στην Ελλάδα ούτε που θυμάμαι πόσες φορές άλλαξε η ημερομηνία πρεμιέρας της με τον διανομέα να ψάχνει από την άνοιξη μια τρύπα στο καλεντάρι για τη ξεφορτωθεί.
Και τη βρήκε τώρα…
Λονδίνο, αρχές του 19ου αιώνα.
Η 16χρονη Mary (Elle Fanning, The Beguiled) είναι κόρη της Mary Wollstonecraft και του William Godwin, και οι δύο φιλόσοφοι και συγγραφείς με σημαντικό έργο.
Τη μητέρα της δεν τη γνώρισε ποτέ μιας και εκείνη πέθανε όταν η κοπέλα ήταν ακόμη μωρό λίγων ημερών.
Στο φτωχικό σπίτι του πατέρα της ζει με τη νέα του σύντροφο, την ξινή Jane Clairmont (Joanne Froggatt, Filth) και την κόρη της Claire (Bel Powley, Wildling), με την οποία η Mary έχει μια πολύ καλή σχέση.
Γόνος δύο τόσο μεγάλων ταλέντων στη συγγραφή, η Mary δοκιμάζει να γράφει μικρές ιστορίες χωρίς όμως ποτέ να αφιερώνεται σε αυτές.
Η ζωή της αλλάζει όταν γνωρίζει τον γοητευτικό και επαναστάτη ποιητή Percy Shelley (Douglas Booth, The Limehouse Golem), τον οποίον πολύ γρήγορα, και παρά την αντίθεση του πατέρα της παντρεύεται.
Σύμφωνα με την επίσημη σύνοψη, η σχέση τους είχε ως αποτέλεσμα τη συγγραφή της εμβληματικής γοτθικής νουβέλας Frankenstein.
Αυτό ακριβώς είναι και το selling point μιας βιογραφικής ταινίας μιας συγγραφέως, η προσωπική ζωή της οποίας δεν είναι ευρέως γνωστή.
Δυστυχώς όμως το σενάριο αποτυγχάνει πλήρως να παρουσιάσει τη σύνδεση της ζωής της Shelley με την έμπνευσή της για το έργο.
Αντιθέτως επί δύο ώρες, παρακολουθούμε ένα νεανικό δραματικό love-story στα όρια της σαπουνόπερας, με απιστίες, προδοσίες, θανάτους, χωρισμούς και επανενώσεις, που μπορεί να ενδιαφέρει μονάχα το κοινό του Twilight.
Η ενασχόληση της Mary με τη συγγραφή δεν μένει απλά στο παρασκήνιο, είναι σχεδόν απούσα και ξαφνικά λίγο πριν το τέλος, παίρνει το μολύβι και 30 δευτερόλεπτα αργότερα γράφει το The End της ιστορίας που έμελλε να μείνει κλασσική.
Η σκηνοθέτιδα Haifaa Al-Mansour δυστυχώς είναι ανήμπορη να συμμαζέψει ένα σενάριο γεμάτο ανούσιες πληροφορίες που κάνουν το θεατή να νοιώθει σαν τηλεθεατή κουτσομπολίστικης εκπομπής, ενώ τα διάσπαρτα quotes που ξεπετάγονται λες και μπορούν από μόνα τους να προσδώσουν ειδικό βάρος, μάλλον έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα.
Με την Elle Fanning να δίνει μια απλά αρκετά καλή ερμηνεία, δεν υπάρχει τίποτα άλλο που αξίζει να πεις για το Mary Shelley, εκτός του ότι μοιάζει να είναι μια ταινία χωρίς λόγο ύπαρξης.
Αν καίγεστε να μάθετε τα γκομενικά της Mary, ρίξτε του μια ματιά αλλά αν θέλετε να μάθετε πως αυτό το κορίτσι σε τόσο νεαρή ηλικία εμπνεύστηκε για να γράψει αυτό το αριστούργημα, θα απογοητευτείτε οικτρά.
Στους κινηματογράφους από 15 Νοεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
