Ακροβάτης, Τσουτσούνι, Φαραώ και J. J. Abrams.
Τα τρία πρώτα αποτελούν δολώματα που σκοπό έχουν να προσελκύσουν στο αγκίστρι του ψαρά τα αθώα ψαράκια.
Το τέταρτο είναι και πάλι δόλωμα, που χρησιμοποιείται για να προσελκύσει αθώους θεατές στις σκοτεινές αίθουσες, με εξίσου δυσάρεστες συνέπειες!
Το Overlord μας βάζει στη καρδιά του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, μία ημέρα πριν την απόβαση στη Νορμανδία.
Μια ομάδα Αμερικάνων αλεξιπτωτιστών ετοιμάζονται να πέσουν στις γαλλικές ακτές, με αποστολή να καταστρέψουν έναν πύργο ελέγχου που βρίσκεται σε ένα κοντινό χωριό, ώστε να μπορέσουν να περάσουν τα συμμαχικά βομβαρδιστικά.
Το αεροπλάνο τους καταρρίπτεται, με ελάχιστους άνδρες να σώζονται, και έχοντας μονάχα λίγες ώρες στη διάθεσή τους, παίρνουν το δρόμο προς το χωριό.
Εκεί βρίσκουν τη νεαρή Chloe, μια γαλλιδούλα που προσπαθεί να επιβιώσει και να κρατήσει ζωντανούς την άρρωστη θεία και τον μικρό αδερφό της στο κατεχόμενο χωριό.
Έχοντας ως ορμητήριο τη σοφίτα της, οι στρατιώτες καταστρώνουν το σχέδιο εισβολής στο κάστρο όπου βρίσκεται ο πύργος ελέγχου, όμως γρήγορα θα αντιληφθούν ότι στα υπόγειά του, οι Ναζί πραγματοποιούν τρομακτικά πειράματα σε ανθρώπους και δεν πρέπει επ' ουδενί τα τους επιτρέψουν να τα ολοκληρώσουν.
Το Overlord βασίζεται σε μια ιδέα του J.J. Abrams (και κάτι μου λέει ότι η ενασχόλησή του με τη ταινία τέλειωσε εκεί), με τους Billy Ray (Secret in Their Eyes) και Mark L. Smith (The Revenant) να τη μετατρέπουν σε σενάριο.
Είναι προφανές ότι η βασική ιδέα δεν ήταν ούτε τρομερά πρωτότυπη ούτε προσέφερε κάτι ξεχωριστό ως πλοκή, όμως από δυο σεναριογράφους με αξιόλογες περγαμηνές θα περίμενα μια πιο στιβαρή ανάπτυξη και όχι αυτό το… βιντεοπαιχνίδι.
Ειλικρινά, επειδή δεν το είχα ψάξει, μόλις βγήκα από τη προβολή κοίταξα να δω μήπως το Overlord βασίζεται σε κάποιο βιντεοπαιχνίδι γιατί από τη κορυφή μέχρι τα νύχια του, έχει όλα τα -άσχημα- χαρακτηριστικά που έχουν στιγματίσει σχεδόν όλα τα video-game adaptations.
Χάρτινοι αναλώσιμοι χαρακτήρες, πλοκή που απλά μεταφέρει τους ήρωες από το ένα level στο επόμενο, με τους εχθρούς να γίνονται όλο και πιο δύσκολοι και στο τέλος να έρχεται το μεγάλο boss, μυστήριο που και ο πιο ανίδεος έχει λύσει στις πρώτες του σκηνές αλλά παρ' όλ' αυτά αυτό σέρνεται για μισό φιλμ, σκηνές δράσης βγαλμένες από cut-scene με αφόρητα βιντεοκλιπίστικη σκηνοθεσία που δε μπορεί να προφέρει ούτε καν υποτυπώδη άμυαλη διασκέδαση.
Αν υπάρχει κάτι που σώζει τη ταινία του Julius Avery, αυτό είναι οι συμπαθείς ηθοποιοί που παρότι δεν έχουν υλικό για να δουλέψουν, έχουν τη φυσιογνωμία που κάνει το θεατή έστω να τους θυμάται και να τους ξεχωρίζει και να μην είναι απλά, ο μαύρος, ο Ιταλός και ο ξανθός.
Πολύ καλά είναι επίσης και τα gruesome εφέ που προσφέρουν μικρές δόσεις τρόμου.
Αντί να χάσετε το χρόνο σας με το Overlord, παίξτε καλύτερα κάνα Wolfenstein, ξαναδείτε το Dog Soldiers ή το 28 Days Later και σίγουρα θα περάσετε πολύ καλύτερα.
Στους κινηματογράφους από 8 Νοεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
