Μετά τις ταινίες ‘Dream and Silence’ (2012) και ‘Beautiful Youth’ (2014), η νέα ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη Jaime Rosales είναι επίσης ένα δράμα της οποίας το σενάριο έχει υπογράψει ο ίδιος ο σκηνοθέτης μαζί με την Clara Roquet και τον Michel Gaztambide.
Και είναι εύλογο ερώτημα πως κατόρθωσαν τρεις άνθρωποι να υπογράψουν ένα τόσο κουραστικό και κατατονικό σενάριο που δεν καταφέρνει εξίσου να το υποστηρίξει η σκηνοθεσία του Rosales…
Η Petra αναζητάει όλη της τη ζωή την ταυτότητα του πατέρα της.
Όταν πεθαίνει η μητέρα της, θα ξεκινήσει το ταξίδι της έρευνας της το οποίο θα την οδηγήσει στον Jaume, ένα καταξιωμένο καλλιτέχνη αλλά και ένα δύστροπο άνθρωπο με εξουσία.
Η Petra θα γνωρίσει καλύτερα τον Jaume, τη γυναίκα του και το γιο του και ενώ ψάχνει για την αλήθεια, οι σχέσεις ανάμεσα τους θα ανατραπούν και θα οδηγήσουν σε ψυχρές και βίαιες στιγμές με ανελέητα αποτελέσματα.
Η ταινία χαρακτηρίζεται από ένα αργό ρυθμό σκηνοθεσίας τόσο στις κινήσεις της κάμερας όσο και στην εξέλιξη της πλοκής.
Επακόλουθο αυτής της απόφασης είναι να χάνεται το ενδιαφέρον για τους χαρακτήρες και προπάντων για το ταξίδι ‘αναζήτησης’ της κεντρικής ηρωίδας Petra.
Παρόμοια σκηνοθεσία έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές στο παρελθόν, προφανώς με μεγαλύτερη επιτυχία και σαφώς με αρκετά περισσότερο ενδιαφέρον.
Οι απόψεις διίστανται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Υποστηρικτές του Slow Cinema πιθανόν να εκτιμήσουν πιο πολύ αυτού του είδους τις ταινίες.
Επιπλέον, σε άχρωμους τόνους κινείται η εξέλιξη της ιστορίας που κάθε άλλο παρά ενδιαφέρουσα αποδεικνύεται.
Οι ερμηνείες είναι σε ένα επίπεδο – χωρίς να ξεχωρίζουμε κάτι – όπως και οι χώροι που διαδραματίζονται τα γεγονότα.
Πέραν του πραγματικά κλισέ και άκομψου τίτλου της ταινίας, η ‘Petra’ θα μπορούσε να ήταν αρκετές φορές πιο ενδιαφέρουσα παραγωγή άμα της έδιναν την προσοχή που της αναλογούσε οι δημιουργοί της ταινίας όσο βρίσκονταν ακόμα στα πρώτα στάδια του σεναρίου.
Το αποτέλεσμα κατάντησε αδίκως βαρετό και ουσιαστικά κενό.
Πιθανότερο είναι να θυμάσαι τους αργούς ρυθμούς της ταινίας παρά την ίδια την ταινία.
Και δεν είναι η ουσία αυτή στην τελική.
Στους κινηματογράφους από 8 Νοεμβρίου.
Πάνος Μουζάκης.
1.jpg)
