Ο Aslak είναι ένα μικρό αγόρι που ζει σε κάποια επαρχία της Νορβηγίας.
Τα παιχνίδια στην ύπαιθρο όμως θα τον φέρουν σε μια κατάσταση αναζήτησης όταν χάσει το σκύλο του σε ένα μεγάλο δάσος.
Το Valley of Shadows αποτελεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Νορβηγού σκηνοθέτη Jonas Matzow Gulbrandsen, και αυτό είναι κάτι που μπορούμε να καταλάβουμε σχετικά εύκολα.
Αλλά όχι με την καλή έννοια.
Η ταινία μοιάζει να μην έχει πραγματικό υλικό ακόμα και για διάρκεια μιάμισης ώρας, καθώς διαθέτει λίγες ουσιαστικές και καθοριστικές στιγμές.
Έτσι κερδίζει ο ίδιος χρόνο μέσα από μια πολύ αργή αφήγηση, η οποία όμως χάνει σε μεγάλο βαθμό τους θεατές.
Η οπτική του είναι πολύ βαριά, πετυχαίνοντας να μας μεταφέρει στο μουντό σκηνικό της χώρας του καθώς εκμεταλλεύεται, με σύμμαχο την ψυχρή φωτογραφία, όλα τα κρύα τοπία τα οποία γίνονται ακόμα πιο καταθλιπτικά με τις τοπικές καιρικές συνθήκες.
Βροχή, δυνατοί άνεμοι, ομίχλη, όλα αυτά δημιουργούν μια ψυχρή ατμόσφαιρα η οποία γιγαντώνεται με την υποβλητική σκηνοθεσία και την επιβλητική μουσική επένδυση.
Μπορεί να θυμίσει αισθητικά το εξαιρετικό περσινό Loveless παρουσιάζοντας με ανάλογο τρόπο ένα εξίσου παγωμένο τοπίο όπως αυτό της Ρωσίας, αλλά οι ομοιότητες των δύο ταινιών σταματούν εκεί.
Η μεγαλύτερη ένσταση βρίσκεται στο σεναριακό κομμάτι, όπου η ιστορία του μικρού Aslak μοιάζει ανεκμετάλλευτη και χαμένη όπως και ο νεαρός πρωταγωνιστής.
Εστιάζοντας στον κεντρικό χαρακτήρα μας μεταδίδει την αθωότητά του, την περιέργειά του, τη σύγχυση του για τον κόσμο, ενώ παράλληλα μας δίνει το οικογενειακό του περιβάλλον μέσα από λίγες λακωνικές και έμμεσες πληροφορίες.
Η ίδια η ιστορία όμως πέρα από το gothic σκηνικό και τους ανάλογους συνειρμούς που μπορεί να γίνουν ανάμεσα σε ρεαλισμό και φαντασία, δεν έχει να μας προσφέρει κάτι αξιοπρόσεκτο.
Έτσι μένει περισσότερο στη μνήμη σαν μια συλλογή ωραίων φωτογραφιών και λιγότερο σαν μια ενιαία κινηματογραφική απόδοση, το οποίο όμως είναι και το ζητούμενο.
Στους κινηματογράφους από 8 Νοεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης
1.jpg)
