Εν μέσω της προετοιμασίας του τέταρτου και τελευταίου κύκλου του Mr. Robot, ο Sam Esmail βρήκε το χρόνο να ρίξει τα δίχτυα του και σε ένα άλλο project, ένα ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου που βγήκε στον αέρα μέσω του Amazon Prime πριν λίγες εβδομάδες και έπεσε και στα χέρια μου.
Η σειρά είναι βασισμένη σε ένα podcast (κάτι σαν διαδικτυακή ραδιοφωνική σειρά) των Eli Horowitz και Micah Bloomberg, οι οποίοι κράτησαν τα ηνία και στην εν λόγω σειρά.
Η ιστορία περνάει μέσα από τους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες.
Πρώτη είναι η Heidi Bergman, μια ψυχολόγος που πριν τέσσερα χρόνια εργαζόταν στο Homecoming, ένα κυβερνητικό ίδρυμα το οποίο βοηθάει τους στρατιώτες που επιστρέφουν από τα πεδία της μάχης να αντιμετωπίσουν τα ψυχολογικά τους τραύματα και να επανέλθουν ψυχικά υγιείς στη κοινωνία.
Σήμερα όμως, η Heidi είναι μια τελείως διαφορετική γυναίκα, έχει επιστρέψει στο πατρικό της όπου ζει με την ηλικιωμένη μητέρα της, και εργάζεται ως σερβιτόρα!
Ο δεύτερος είναι ο Walter Cruz, ένας νεαρός βετεράνος που βρίσκεται στο Homecoming για να τον βοηθήσουν να διαχειριστεί μια εξαιρετικά τραυματική εμπειρία που έζησε όσο βρισκόταν στη θητεία του, και είναι πραγματικά πεπεισμένος ότι με τη βοήθεια της Heidi μπορεί να τα καταφέρει.
Ο Colin Belfast ήταν ο προϊστάμενος της Heidi, ένας άνδρας απολύτως αφοσιωμένος -εξ’ αποστάσεως- στο πρόγραμμα, υποστηρικτής του δόγματος πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Τέλος, ο Thomas Carrasco είναι ένας χαμηλόβαθμος υπάλληλος του Υπουργείο Αμύνης που έχει αναλάβει να ερευνήσει μια καταγγελία γύρω από το πρόγραμμα, που συμπίπτει με τη περίοδο αποχώρησης της Heidi.
Αν και το Homecoming δεν χαρακτηρίστηκε ως limited σειρά, άρα σχεδιάστηκε έχοντας στο μυαλό ότι υπάρχει η πιθανότητα να συνεχιστεί, είναι απολαυστικά αυτοτελές.
Είναι μια σειρά σφηνάκι, μιας και αντίθετα με τις νόρμες, κάθε ένα από τα 10 του επεισόδια έχει διάρκεια κάτι λιγότερο από 30 λεπτά, με τις 5 περίπου συνολικά ώρες του να διηγούνται όλες τις πτυχές του μυστηρίου με το οποίο καταπιάνεται.
Το μυστήριο, αχ αυτό το μυστήριο.
Κοιτάξτε, σίγουρα δεν έχουμε ένα νέο Lost, δεν έρχονται εξωγήινοι, ούτε είναι αναμεμειγμένος ο Πρόεδρος της Αμερικής.
Έχουμε μια μικρής και ρεαλιστικής υπόστασης υπόθεση με ηθικές και κοινωνικές προεκτάσεις.
Μια ιστορία που το σενάριο των Horowitz και Bloomberg ξεδιπλώνει σχεδόν βασανιστικά αργά, χωρίς όμως ποτέ να πέφτει σε βάλτο.
Σε αυτό βοηθούν οι εξαιρετικά καλογραμμένοι χαρακτήρες, οι καθηλωτικοί διάλογοι στους οποίους δε μπορείς να εντοπίσεις ίχνος φλυαρίας, και τέλος οι εξαιρετικέ ερμηνείες των Julia Roberts (Wonder) και Bobby Cannavale (Ant-Man and the Wasp) αλλά κυρίως των Stephan James (Selma) και Shea Whigham (Bad Times at the El Royale) που κλέβουν τη παράσταση.
Φυσικά όλο αυτό δε θα μπορούσε να υλοποιηθεί με αυτό το τρόπο, χωρίς τη σκηνοθετική ματιά του Sam Esmail, ο οποίος ανέλαβε εξ ολοκλήρου και τα δέκα επεισόδια του Homecoming.
Παρότι κρατάει το ίδιο κλειστοφοβικό στυλ κινηματογράφησης και τους ίδιους υπνωτιστικούς ρυθμούς με το Mr. Robot, επιτυγχάνει το τελικό αποτέλεσμα να μη μοιάζει με επανάληψη, και ταυτόχρονα να είναι το ίδιο απερίγραπτα ελκυστικό.
Όλα καλά μέχρι εδώ, υπάρχει όμως και ένα μεγάλο αλλά.
Η λύση του μυστηρίου έρχεται νωρίς, πολύ νωρίς και συγκεκριμένα στο 7ο επεισόδιο δίνονται ουσιαστικά όλες οι απαντήσεις στα ερωτήματά μας.
Τι γίνεται στα υπόλοιπα τρία;
Απλά παρακολουθούμε την οπτικοποίηση αυτών των απαντήσεων, τις σκηνές που απλά ολοκληρώνουν ένα παζλ το οποίο ξέρουμε ακριβώς τι δείχνει.
Με εξαίρεση κάποιες πολύ λίγες σκηνές που ανοίγουν πόρτα για την -όχι απαραίτητη- συνέχεια της σειράς, δυστυχώς αυτά τα τρία τελευταία επεισόδια μοιάζουν τόσο ανούσια, όσο καλλιτεχνικά άρτια κι αν είναι.
Παρότι αυτά σίγουρα δεν είναι κάτι ασήμαντο, άλλωστε μιλάμε για σχεδόν μιάμιση ώρα υλικού, όσο μια μέση κινηματογραφική ταινία, όμως δεν καταφέρνουν σε καμιά περίπτωση να γκρεμίσουν όλο το οικοδόμημα του Homecoming, μια σειρά που σχεδόν απαιτεί binge-watch γιατί απλά σε βυθίζει τόσο βαθιά μέσα της που είναι αδύνατο να σταματήσεις, κάτι στο οποίο βοηθάει σίγουρα και η μικρή διάρκεια των επεισοδίων, όμως δε μπορώ να αρνηθώ ότι αφήνει μια σημαντική κηλίδα στη τελική εντύπωση.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
