Μετά από μια ληστεία στην οποία οι επίδοξοι ληστές σκοτώνονται, οι γυναίκες των αντρών της συμμορίας καλούνται να πληρώσουν τα χρέη τους.
Έτσι αποφασίζουν να φέρουν εις πέρας το επόμενο κόλπο που ετοίμαζαν.
Ο Βρετανός σκηνοθέτης Steve McQueen κάνει ένα διαφορετικό heist movie, ακολουθώντας πετυχημένα τις κοινωνικοπολιτικές (αν και άγαρμπες συχνά) φωνές του Hollywood.
Σε πρώτο επίπεδο αυτό που μας δίνει είναι ένα πολύ ευχάριστο κινηματογραφικά θέαμα, το οποίο τοποθετείται σε ένα διεφθαρμένο Σικάγο και περιστρέφεται γύρω από ληστείες και συμμορίες, έχοντας σαν βάση ένα καλογραμμένο σενάριο το οποίο βήμα βήμα χτίζει την ιστορία και τους χαρακτήρες.
Όλα αυτά με εξαιρετική σκηνοθετική ματιά, ρεαλιστική και διεισδυτική, που μας κρατάει σε εγρήγορση.
Σε δεύτερο χρόνο το σενάριο διαθέτει όλα τα πολιτικά στοιχεία που μας έχει ξαναδείξει ο ταλαντούχος σκηνοθέτης.
Με μια γυναικεία συμμορία μιλάει εύστοχα για τις ανισότητες των φύλων με την εκμετάλλευση των γυναικών να τις οδηγεί σε ακραίες λύσεις επιβίωσης, ενώ την ίδια στιγμή βάζει στο προσκήνιο και τις φυλετικές διακρίσεις οι οποίες ξεκινάνε από την καθημερινότητα, για να γιγαντωθούν με την αστυνομική βία ή ακόμα και σε πολιτικό επίπεδο.
Όσον αφορά το τελευταίο χρησιμοποιεί μια προεκλογική διαμάχη, η οποία όμως μοιάζει λίγο πιο αδύναμη από τα υπόλοιπα στοιχεία που προαναφέρθηκαν.
Παράλληλα καταφέρνει να διαχειριστεί πολύ καλά το πολυπληθές και διάσημο καστ, μοιράζοντας επαρκώς το χρόνο στους βασικούς χαρακτήρες.
Πρώτη και καλύτερη η Viola Davis (Fences) η οποία σηκώνει εύκολα το βάρος της πρωταγωνίστριας έχοντας στο πλάι της μια δυνατή γυναικεία συμμαχία που αποτελείται από τις Michelle Rodriguez (The Fate of the Furius), Elizabeth Debicki (Guardians of the Galaxy Vol. 2) και Cynthia Erivo (Bad Times at the El Royale).
Τι είναι αυτό που μας συγκρατεί προς τον ενθουσιασμό;
Οι προσδοκίες για τον Steve McQueen.
Ξεκίνησε με το φεστιβαλικό Hunger, συνέχισε με το σινεφιλικό (και αγαπημένο προσωπικά) Shame, και πλέον περνώντας στην Αμερική μοιάζει να ακολουθεί μια πιο στρωτή και πιο Hollywoodιανή τακτική, κάνοντας το 12 Years a Slave και τώρα το Widows.
Παραμένει από τις ποιοτικότερες φωνές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού χωρίς να χάνει τις κοινωνικοπολιτικές του θέσεις, προσαρμόζοντας όμως όπως φαίνεται τεχνικές και ιδέες σε πιο mainstream μονοπάτια.
Δεν αποτελεί απαραίτητα μειονέκτημα, αλλά με βάση τα πρώτα και καλύτερα βήματά του ίσως περιμέναμε κάτι ακόμα πιο δυνατό, κάτι ακόμα πιο αιχμηρό. Και πάλι όμως το αποτέλεσμα μοιάζει εξαιρετικό.
Στους κινηματογράφους από 22 Νοεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
