Όταν μεγάλωνε η δική μου γενιά, δεν είχε ούτε κινηματογραφικούς υπερ-ήρωες ούτε καμιά δεκαριά ταινίες κινουμένων σχεδίων κάθε σεζόν.
Αντίθετα, για αρκετά χρόνια είχαν γίνει μόδα οι χαρακτηριζόμενες σήμερα ως environmental ταινίες…. ή όπως τις λέγαμε τότε, ταινίες με ζωάκια!
Ο Ασπροδόντης με τον νεαρό Ethan Hawke ήταν από τις αγαπημένες μου, όμως με τα χρόνια ξεχάστηκε.
Όταν έγινε γνωστό λοιπόν, πως ετοιμάζεται η animated εκδοχή του, δεν έβλεπα την ώρα να τη δω.
Ήρθε λοιπόν αυτή η ώρα…
Χωρίς να έχω διαβάσει το ομότιτλο βιβλίο του Jack London δε γνώριζα ότι εκείνη η ταινία της Disney δεν ήταν παρά πολύ χαλαρά βασισμένη σε αυτό, με το νέο φιλμ της γαλλικής Superprod Animation να είναι πολύ πιο πιστό.
Η ιστορία ξεκινάει όταν ακόμα ο White Fang ήταν ένα μικρό λυκοσκυλάκι, που προσπαθούσε να επιβιώσει μέσα στα χιονισμένα δάση μαζί με τη μητέρα του.
Οι δυσκολίες και οι κίνδυνοι πολλοί, με τις περιπέτειές του να τον στέλνουν κοντά στους ανθρώπους αλλάζοντας αρκετά διαφορετικά χέρια, όπως εκείνα του Grey Beaver, αρχηγού μιας φυλής Ινδιάνων, εκείνα του διαβολικού Beauty Smith αλλά και εκείνα του καλού σερίφη Weeden.
Πρέπει να ομολογήσω ότι εξεπλάγην από αυτή τη νέα ιστορία μιας και περίμενα ένα remake της ταινίας που αγάπησα, χωρίς όμως να επιτρέπω σε αυτή την έκπληξη να προκαταβάλει τις εντυπώσεις μου.
Το πρώτο act, με τη ζωή του μικρού Ασπροδόντη στο δάσος είναι μια πολύ ωραία εισαγωγή, που πρώτ’ απ’ όλα επιδεικνύει τον εντυπωσιακό οπτικό τομέα της ταινίας, ο οποίος μπορεί να μη φτάνει τα αντίστοιχα στάνταρντς των κολοσσών, με το animation να είναι κάπως άχαρο, όμως με την ιδιαίτερη τεχνική του στα γραφικά που μοιάζει να συνδυάζει origami με ελαιογραφία, το τελικό αποτέλεσμα, ειδικά όσον αφορά τα τοπία, είναι απλά πανέμορφο.
Όσον αφορά το περιεχόμενο όμως, τα προβλήματα αρχίζουν να είναι εμφανή, με το ποιος και τι είναι ο Ασπροδόντης να μη παρουσιάζεται σωστά, κάτι που έχει επιπτώσεις στη συνέχεια.
Από μια ωραία “ζωική” περιπέτεια, που έχει συνεχώς στο επίκεντρο τον ήρωα του τίτλου, όταν αυτός περνάει στο κόσμο των ανθρώπων, υπάρχει εμφανής αποπροσανατολισμός.
Η ταινία προσπαθεί να διηγηθεί τις περιπέτειές του από χέρι σε χέρι σε χέρι, όμως αντί να αναπτύξει τον τρόπο που η υβριδική του φύση επηρεάζεται ή/και προσαρμόζεται στις καταστάσεις, κάτι που εν τέλει είναι και η καρδιά της ιστορίας, προτιμάει να διηγηθεί στεγνά τα γεγονότα, αφαιρώντας σχεδόν πλήρως τις ευαισθησίες που έκαναν και το βιβλίο αλλά και τη προηγούμενη ταινία, κλασσικά.
Όσο περνάει η ώρα, το θέαμα γίνεται όλο και πιο στεγνό και αδιάφορο, με το θεατή να μη μπορεί να αγαπήσει πραγματικά τον Ασπροδόντη, παρά τα δεινά του.
Οι τελευταίες ελπίδες εναποθέτονται στην τελική του εξημέρωση, η οποία λαμβάνει χώρα πάρα πολύ αργά και μέσα σε μία-δύο παιδικά ανόητες σκηνές που βάζουν και το τελευταίο καρφί.
Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης του Mr Hublot, Alexandre Espigares δυστυχώς απέτυχε να εμφυσήσει ζωή και καρδιά στο White Fang ή Croc-Blanc όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος του.
Οι ευαισθησίες της ιστορίας μοιάζουν να εξαντλούνται με την ενηλικίωση του ομώνυμου ήρωα με τη ταινία να καταλήγει αγγαρεία.
Στους κινηματογράφους από 13 Δεκεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
