Βραβευμένο από το κοινό στα φεστιβάλ του Sundance, της Θεσσαλονίκης, του Rotterdam, και με ένα τσουβάλι βραβεία ακόμη στα χέρια του, το Den Skyldige, και ως επίσημη πρόταση της Δανίας για τα ερχόμενα Όσκαρ, δε θα μπορούσε να λείψει από το κινηματογραφικό καλεντάρι και της Ελλάδας, και ήρθε η ώρα να δούμε αν είναι ακόμη ένα φεστιβαλικό πυροτέχνημα ή κάτι περισσότερο.
Βρισκόμαστε σε ένα τηλεφωνικό κέντρο της άμεσης δράσης.
Ο Asger είναι ένας αστυνομικός, που μετά από ένα άσχημο συμβάν, έχει καθηλωθεί μέχρι να γίνει η δίκη της υπόθεσής του.
Αγχωμένος από αυτό και περιμένοντας πότε θα πάρει το οκ να επιστρέψει στους δρόμους, ο Asger δεν είναι ιδιαίτερα εξυπηρετικούς με αυτούς καλούν στη γραμμή για όποια βοήθεια.
Μέχρι που φτάνει το τηλεφώνημα της Iben, μιας γυναίκας που βρίσκεται εν κινήσει και με μισόλογα προσπαθεί να του δώσει να καταλάβει ότι έχει απαχθεί από τον άνδρα της.
Ο έμπειρος αστυνομικός αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης και προσπαθεί να κάνει ότι καλύτερο μπορεί, όμως οι τέσσερις τοίχοι τον περιορίζουν.
Γρήγορα συνειδητοποιεί ότι δεν είναι παρά ένα γρανάζι σε μια μηχανή που δεν είναι ιδιαίτερα καλολαδωμένη, και παρότι η βάρδια του έχει τελειώσει, ξεπερνάει τα όρια του καθήκοντός του και προσπαθεί να συντονίσει τις έρευνες.
Μια ταινία που επικεντρώνεται σε μια αστυνομική υπόθεση από τη μεριά του τηλεφωνικού κέντρου δεν είναι κάτι πρωτάκουστο.
Όμως αντίθετα με τις άλλες περιπτώσεις όπου οι δημιουργοί έπεφταν στη φάκα και αργά ή γρήγορα έβγαζαν τη κάμερα στους δρόμους για να δώσουν μια πιο κοντινή οπτική, εδώ ο πρωτοεμφανιζόμενος Gustav Möller το έχει πάρει το μάθημά του και όχι απλά δε βλέπουμε ουρανό αλλά η κάμερα είναι κολλημένη επί 90 λεπτά στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή Jakob Cedergren αγνοώντας οτιδήποτε γίνεται ακόμα και στο δίπλα γραφείο.
Αυτό δημιουργεί μια απολαυστική κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που θα μπορούσε να γυρίσει μπούμερανγκ αν η πλοκή δεν ανταπεξέρχονταν στο βάρος της περίστασης, κάτι που ευτυχώς δε συμβαίνει.
Αργά και μεθοδικά, ο Asger κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να εξιχνιάσει ουσιαστικά μια υπόθεση, έστω κι αν βρίσκεται καθηλωμένος στη καρέκλα ενός τηλεφωνικού κέντρου, υπερβαίνοντας αλλά και παραβαίνοντας πολλές φορές το καθήκον του. Μέσω των συγκλονιστικά δραματικών τηλεφωνημάτων με τους εμπλεκόμενους με την υπόθεση, ο θεατής πραγματικά ξεχνάει να αναπνεύσει με την αγωνία και την ένταση να χτυπάει συχνά κόκκινο, έστω κι αν η κάμερα το μόνο που δείχνει είναι το ακουστικό στο αυτί του.
Δεν είναι όμως όλα ρόδινα στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Κατ’ αρχάς τα εν λόγω τηλεφωνήματα ανεβάζουν την ένταση σε τέτοιο δυσθεώρητο βαθμό που τα κενά μεταξύ τους, που δεν είναι ούτε λίγα ούτε μικρά, είναι ουσιαστικά νεκρά και είναι πραγματικά πολύ δύσκολο για έναν θεατή με 100 σφυγμούς και κομμένη την ανάσα να μπορέσει να εκτιμήσει τις αμέσως επόμενες σκηνές που απλά ο ήρωας αναρωτιέται τι πρέπει να κάνει κοιτώντας το ταβάνι ή παίρνει άλλα πιο… διαδικαστικά τηλεφωνήματα.
Όταν πατάς το γκάζι στα 160 και θέλεις να κόψεις, πρέπει να πέφτεις στα 80, όχι στα 30.
Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι κάποια θέματα ρεαλισμού που δε μπορείς να αγνοήσεις.
Παρότι τα plot holes που τέτοιες ταινίες συνήθως έχουν, εδώ έχουν αποφευχθεί, το σενάριο χρησιμοποιεί κάποιους άλλους πλάγιους τρόπους για να προχωρήσει τη πλοκή, τα οποία δεν πείθουν.
Παραμένοντας στο τομέα του ρεαλισμού, μιας και η ιστορία δεν έχει μεγάλη διάρκεια, αυτή ξεχειλώνεται εικονικά και καθόλου πειστικά με εξυπνακίστικα κολπάκια όπως οι επαναλαμβανόμενα καθυστερημένες απαντήσεις στους τηλεφωνικούς διαλόγους.
Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του Ενόχου αποτελεί η ανατροπή στο τρίτο act, που αλλάζει όλα όσα ξέραμε και δείχνει και τη δύναμη του καλοδουλεμένου σεναρίου, δίνοντας υπόσταση σε λεπτομέρειες που μέχρι τότε δεν είχαμε δώσει σημασία.
Σε αυτό το κομμάτι του το φιλμ παίρνει μια άγρια ψυχολογική ομορφιά δείχνοντας πως ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα.
Το Den Skyldige είναι ένα πολύ δυνατό αστυνομικό θρίλερ που πάει το είδος ένα βήμα παραπέρα αλλά και που πάλι καταφέρνει να μπουρδουκλωθεί στα ίδια του τα πόδια, ευτυχώς χωρίς να πέσει.
Μέσα σε 3 λεπτά μπορεί να σας κόψει την ανάσα, να σας κάνει να κλάψετε από την αγωνία και αμέσως μετά να βαρεθείτε, με το τρενάκι του να ήθελε προφανώς καλύτερο ρεγουλάρισμα.
Δεν είναι η ταινία της χρονιάς, αλλά σίγουρα μπορεί να προσφέρει συναρπαστικές στιγμές.
Approved!
Στους κινηματογράφους από 27 Δεκεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
