Αφού καταπιάστηκε με την επανεκκίνηση του Roman Porno, ένα φιλμ με θέμα την Yakuza ήταν το αναμενόμενο βήμα για τον Kazuya Shiraishi, η καριέρα του οποίου έχει αρχίσει να παίρνει τα πάνω της τα τελευταία χρόνια, με δουλειές όπως τα «Twisted Justice», «The Devil’s Path», και «Birds Without Names».
Επιπλέον, η προσέγγισή του απέναντι στο συγκεκριμένο είδος, μέσω ενός συνδυασμού της αισθητικής του Kinji Fukasaku από τα Yakuza Papers και του στυλ της «Μέρας Εκπαίδευσης» φαίνεται να είναι ο ιδανικότερος δρόμος για την κατηγορία.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Το σενάριο βασίζεται στο βιβλίο «Korou no Chi» της Yuko Yuzuki και εκτυλίσσεται στην Χιροσίμα του 1988, πριν την εφαρμογή του νόμου ενάντια στο οργανωμένο έγκλημα.
Ο Shuichi Hioka είναι το νέο μέλος του αστυνομικού τμήματος της Ανατολικής Kurehara, και σύντομα γίνεται «παρτενέρ» του ντετέκτιβ Shogo Ogami, ο οποίος είναι γνωστός για τις σχέσεις με την τοπική Yakuza και συγκεκριμένα με το γκρουπ Odani-gumi, ακόμα και ανάμεσα στους συναδέρφους του.
Ο Hioka είναι ένας απόφοιτος πανεπιστημίου (όχι και τόσο συνηθισμένο για τους αστυνομικούς της περιόδου) που βρίσκεται στον δρόμο για την ελίτ της χώρας, ενώ στην πραγματικότητα δουλεύει για το τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων, έχοντας ως αποστολή να παρακολουθεί τον Ogami.
Αρχικά, και στην διάρκεια μιας έρευνας για έναν λογιστή που αγνοείται, ο Hioka νιώθει σοκ και αποτροπιασμό για τον τρόπο που ο Ogami αγνοεί τον νόμο, δρώντας, συχνά, σαν εγκληματίας, και θέλει να τον συλλάβει επί τόπου.
Ο Saga όμως, ο απευθείας ανώτερός του, επιμένει να ανακαλύψει πρώτα ένα ημερολόγιο που βρίσκεται στην κατοχή του Ogami, προτού τον συλλάβει.
Καθώς ξεκινά ένας πόλεμος για την εξουσία στην περιοχή ανάμεσα στους Irako-kai και τους Odani-gumi, οι δύο αστυνομικοί καταλήγουν να είναι άμεσα εμπλεκόμενοι ενώ ο Hioka ανακαλύπτει την αλήθεια πίσω από τις ενέργειές του Ogami, που περιλαμβάνουν και μία «συνοδό» σε ένα από τα τοπικά μπαρ, την Rikako, καθώς βιώνει μία ραγδαία αλλαγή στον ίδιο του τον χαρακτήρα.
Ο Kazuya Shiraishi σκηνοθετεί ένα άκρως ψυχαγωγικό φιλμ, χτίζοντας πάνω στους δύο άξονες που αναφέραμε στον πρόλογο.
Αυτός που σχετίζεται με τα «Yakuza Papers» προκύπτει από περιγραφή γεγονότων που δεν απεικονίζονται στην οθόνη, σαν άρθρα από εφημερίδα, και την απεικόνιση των Yakuza, με την μόνιμη δίψα για βία, τις ακραίες προφορές και τα παιχνίδια εξουσίας ανάμεσα στις διάφορες συμμορίες.
Ο άξονας της «Μέρας Εκπαίδευσης» προκύπτει από την σχέση του βετεράνου Ogami και του «νέου» Hioka, με τον πρώτο συστήνει τον δεύτερο τις πολύπλοκες πολιτικές που σχηματίζουν τους δεσμούς ανάμεσα στο έγκλημα και την τιμωρία, και τις πραγματικές συνθήκες της περιοχής.
Ο Shiraishi, όμως, πηγαίνει την ιδέα ένα βήμα πιο πέρα, παρουσιάζοντας ένα δεύτερο επίπεδο στον χαρακτήρα του βετεράνου αστυνομικού, το οποίο καταλήγει σε μία ανατροπή που φέρνει το σενάριο πάνω κάτω, τόσο όσο αναφορά τον Ogami όσο και την σχέση του με τον «νέο».
Ο καταλύτης αυτής της αλλαγής είναι ο Hioka, με τον Tori Matsuzaka να υποδύεται τόσο τον άπειρο όσο και τον συνειδητοποιημένο αστυνομικό εξαιρετικά, παρά τις μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο προσωπικοτήτων.
Ο Shiraishi κάνει πολύ καλή δουλειά στην παρουσίαση αυτής της αλλαγής μέσω δύο βίαιων σκηνών που περιλαμβάνουν τον Hioka και έναν κακοποιό στην αρχή, και τον ιδιοκτήτη ενός χοιροτροφείου, προς το τέλος.
Ο Koji Yakusho (The Third Murder) είναι εκπληκτικός όπως πάντα ως Ogami, τόσο ως διεφθαρμένος αστυνομικός όσο και ως κάτι εντελώς διαφορετικό, όπως αποκαλύπτεται στο δεύτερο μέρος της ταινίας.
Η Yoko Maki έχει επίσης τον ρόλο του καταλύτη, και στην ανατροπή στην ιστορία και στον πόλεμο των συμμοριών, και αποδίδει πειστικά έναν ρόλο που ξεκινά ως αισθησιακός αλλά καταλήγει ως άκρως δραματικός.
Οι δευτερεύοντες ρόλοι είναι επίσης πειστικοί, με τους Renji Ishibashi και Yosuke Eguchi να υποδύονται τους αρχηγούς των αντίπαλων συμμοριών, τον Pierre Taki τον «πράκτορα» του Ogami και την Junko Abe ένα ακόμα κομμάτι της ανατροπής.
Το τεχνικό κομμάτι της ταινίας βρίσκεται σε εξίσου υψηλό επίπεδο.
Το εξαιρετικό μοντάζ της Hitomi Kato λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο με το στυλ των «Yakuza Papers», ενώνοντας γεγονότα και σκηνές με άκρως ψυχαγωγικό τρόπο και με αρκετά γρήγορο ρυθμό.
Ο Kazuya Shiraishi συμπεριέλαβε μία σειρά από ωμές και βίαιες σκηνές (όχι υπερβολικά πολλές, όμως) και ο Takahiro Haibara έκανε το καλύτερο στην απεικόνιση τόσο αυτών όσο και των υπόλοιπων σκηνών της ταινίας, μέσω ενός συνδυασμού αρτιότητας και ακρίβειας όσο αναφορά την απεικόνιση της εποχής.
Η φωτογραφία του βρίσκει το απόγειό της στις σκηνές που περιλαμβάνουν πληθώρα χαρακτήρων σε νυχτερινά κέντρα, σε αίθουσες υποδοχής, στα γραφεία της Yakuza και στο αστυνομικό τμήμα.
Το «The Blood of the Wolves» είναι μία εξαιρετική ταινία, που σίγουρα συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες της χρονιάς, και καλώς εχόντων των πραγμάτων, ένα θαυμάσιο ξεκίνημα για την «ανάσταση» των ταινιών Yakuza.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
