Σε μία από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες που έχουν βγει ποτέ από την Μαλαισία, το "Dukun" είχε ως αποτέλεσμα ο σκηνοθέτης, Dain Said, να γίνει αποδέκτης έντονων αντιδράσεων, μιας και η ιστορία για μία γυναίκα που δικάστηκε ως μάγισσα για την τελετουργική δολοφονία ενός πολιτικού βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα.
Αποτέλεσμα ήταν η οι Ισλαμικές αρχές της χώρας να απαγορεύσουν την προβολή της ταινίας για πάνω από μία δεκαετία, και μόλις φέτος κατάφερε να βγει στις αίθουσες.
Καθώς περιμένει την εκτέλεσή της, η Diana Dahlan θυμάται τα γεγονότα που οδήγησαν στην σύλληψη της.
Αρκετούς μήνες πριν, ο δικηγόρος Karim Osman «υποχρεώνεται» να αναλάβει την υπόθεσή της, ενώ παράλληλα ο ίδιος ψάχνει για την εξαφανισμένη κόρη του.
Καθώς η δίκη εκτυλίσσεται, περισσότερα στοιχεία έρχονται στο φως ενώ και οι λόγοι για την προσωπική του εμπλοκή γίνονται όλο και πιο ασαφείς.
Ο Said σκηνοθετεί ένα φιλμ που κινείται ανάμεσα στο δικαστικό δράμα και την ταινία τρόμου, με το δεύτερο σκέλος να είναι αυτό που κλέβει τις εντυπώσεις, μέσω μίας σειράς αποτρόπαιων σκηνών και εικόνων, οι οποίες παρουσιάζουν αρκετές ομοιότητες με τις αντίστοιχες ιαπωνικές παραγωγές.
Ξεκινώντας με την ανακάλυψη του ακρωτηριασμένου πτώματος και συνεχίζοντας με τις πραγματικά τρομακτικές σκηνές στην φυλακή, όπου η πρωταγωνίστρια συμπεριφέρεται ως δαιμονισμένη, μιλώντας σε διάφορες γλώσσες, γλείφοντας τους τοίχους και όντας άκρως επιθετική προς τους πάντες, το «Dukun» βάζει τον θεατή στο κλίμα από την αρχή.
Επιπλέον, οι διάφορες ιεροτελεστίες, που περιλαμβάνουν θυσίες ζώων, ακρωτηριασμούς και άλλες αποτρόπαιες εικόνες σε συνδυασμό με τελετουργικούς χορούς δημιουργούν μία πραγματικά σκοτεινή ατμόσφαιρα, η οποία κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος της ιστορίας.
Το σκέλος αυτό ωφελείται τα μέγιστα από την απόδοση της Umie Adie, η οποία δίνει μία από τις κορυφαίες παραστάσεις που έχουμε δει ποτέ σε ταινία τρόμου.
Είτε ως δαιμονισμένη είτε ως femme fatale είτε ως επαρμένη διασημότητα κατά την διάρκεια της δίκης, είναι εξαιρετική, με την ευκολία με την οποία αλλάζει προσωπικότητες να είναι ένα από τα μεγαλύτερα ατού της.
Ο Faizal Hussein ως Karim είναι επίσης αρκετά καλός, τόσο ως απεγνωσμένος πατέρας όσο και ως δικηγόρος γεμάτος αυτοπεποίθηση, με τις ηθοποιίες των δύο να είναι από τα μεγαλύτερα ατού της ταινίας.
Το «Dukun» έχει και κάποια θέματα, με το κομμάτι της δίκης να μην είναι και τόσο ενδιαφέρον, τουλάχιστον σε σύγκριση με το αντίστοιχο του τρόμου ενώ και η περιβάλλουσα ιστορία είναι κάπως υπερβολική, με μία σειρά από επεισόδια που μοιάζουν ασύνδετα και εκτός γενικού κλίματος.
Σε γενικές γραμμές πάντως, η ατμόσφαιρα διατηρείται και τα ελαττώματα της ταινίας δεν αρκούν για να χαλάσουν την αίσθηση που αφήνει σαν σύνολο ενώ οι οπαδοί ταινιών τρόμου είναι σίγουρο ότι θα βρουν πολλά στοιχεία που θα απολαύσουν.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
