Ίσως έχω γεράσει πριν της ώρας μου όμως τα τελευταία χρόνια το χειλάκι μου σκάει πολύ μα πάρα πολύ δύσκολα και παρότι θεωρητικά μου αρέσει το αναρχικό χιούμορ, αυτό είναι που μου δίνει τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις με παραδείγματα όπως το Team America και το Sausage Party να έχουν γραφτεί στη μνήμη μου με ιδιαιτέρως μελανά χρώματα.
Το The Happytime Murders εξ αρχής μου φάνηκε ως κακή ιδέα, μιας και η μίξη μαριονετών και ανθρώπων μπορεί να έδεσε σωστά στο πρόσφατο Muppets, όμως… δεν είναι κάθε μέρα Πασχαλιά.
Οι κριτικές από την άλλη άκρη του Ατλαντικού ήταν αναμενόμενα κακές, ενώ και εμπορικά η ταινία πάτωσε.
Από τον Αύγουστο που έκανε πρεμιέρα, η Odeon ούτε ξέρω πόσες φορές του άλλαξε την ημερομηνία, σε σημείο να θεωρήσω πως μάλλον κάποια στιγμή θα το δούμε απευθείας σε home video, πεποίθηση που έγινε ακόμα δυνατότερη μετά τη “κυκλοφορία” του στο internet.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, το The Happytime Murders όχι μόνο έφτασε τελικά στις αίθουσες αλλά και τη συγκεκριμένη δυνατή, Χριστουγεννιάτικη περίοδο.
Ελπίζω μόνο να μη μπερδευτεί κάνας ανυποψίαστος γονιός και πάει το παιδί του να δούνε τα “κουκλάκια”…
Στο κόσμο της ταινίας, άνθρωποι και μαριονέτες συμβιώνουν στο κόσμο, όχι όμως αρμονικά, με τους δεύτερους να θεωρούνται κατώτερης κατηγορίας όντα και να πέφτουν συνεχώς θύματα των ανθρώπων.
Ο Phil Phillips ήταν ο πρώτος ντετέκτιβ-μαριονέτα όμως μετά από μια κακή στιγμή, τον έδιωξαν από το σώμα και έκλεισαν τη πόρτα οριστικά στο είδος του.
Τώρα εργάζεται ως ιδιωτικός ντετέκτιβ και βρίσκεται μπλεγμένος όταν τα μέλη της κλασσικής τηλεοπτικής σειράς The Happytime Gang βρίσκονται το ένα μετά το άλλο δολοφονημένα, και κατά διαβολική σύμπτωση, εκείνος είναι πάντα παρών.
Με τη βοήθεια της πρώην συναδέλφου του, με την οποία πια μισούνται, θα πρέπει να βρει την άκρη του νήματος, να σταματήσει το δολοφόνο και να σώσει το τομάρι του.
Κατά βάση το The Happytime Murders έχει μια αστυνομική ιστορία, και αυτό φαίνεται πως παρέσυρε το δημιουργό του, που θεώρησε πως θα ήταν έξυπνο να του προσδώσει στοιχεία νουάρ!
Αυτή η ιδέα αποδεικνύεται από τα πρώτα λεπτά καταστροφική, με τη ταινία να βγάζει ένα αφόρητο βαρύ ύφος, το οποίο δεν ταιριάζει καθόλου με το αναρχικό, non-pc χιούμορ, ουσιαστικά ακυρώνοντάς το.
Πρωτεργάτης αυτής της κακής έναρξης είναι ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας του Phil, ένα τελείως αδιάφορο τόσο ως σχεδίαση όσο και σεναριακά puppet, που με τη βαθιά αλλά τελείως άνευρη φωνή του Bill Barretta μοιάζει να καταδικάζει το φιλμ πριν καν αρχίσει.
Για καλή μας τύχη όμως, εκεί γύρω στο 20λεπτο κάνει την εμφάνισή της η Melissa McCarthy (Ghostbusters), που με το πηγαίο ταλέντο της, σε έναν ρόλο μεταξύ Spy και The Heat, καταφέρνει να ταιριάξει αυτό το αταίριαστο δίδυμο και να κάνει το The Happytime Murders να μοιάζει…ζωντανό.
Ταυτόχρονα, το νουάρ ύφος υποχωρεί για χάρη της κωμωδίας, με τη ταινία επιτέλους να αρχίζει να βρίσκει το χαρακτήρα της.
Όσο για το χιούμορ, όπως είπα στην αρχή είμαι ιδιαίτερα μουντρούχος για να γελάσω με ότι μου σερβίρουν, όμως αντίθετα με άλλες ταινίες του είδους, εδώ το σενάριο των Todd Berger (It's a Disaster) και Dee Austin Robertson δείχνει ότι έχει δοντάκια, μικρά μεν, υπαρκτά δε, και πρέπει να ομολογήσω ότι περίπου ένα 30% των αστείων ήταν αρκετά πετυχημένα, κάνοντάς με από εκεί που στην αρχή ένοιωθα το πρόσωπό μου να λιώνει από τη βαρεμάρα, να φτάσω σε μία ιδιαίτερα ευχάριστη διάθεση μέχρι το τέλος του.
Το The Happytime Murders δεν είναι μια ταινία που θα μπει σε κάποια λίστα με τις καλύτερες κωμωδίες, όμως πρέπει να ομολογήσω ότι σε κάποια της σημεία ξεπέρασε τις (χαμηλότατες) προσδοκίες μου, κι αν είχε διαγράψει εξ ολοκλήρου το ελεεινά αταίριαστο νουάρ ύφος της, θα είχαμε μια ταινία που θα την έλεγες καλούτσικη.
Τώρα έχουμε απλά μια χαμένη ευκαιρία.
Στους κινηματογράφους από 27 Δεκεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
