Η Mary Poppins επιστρέφει μετά από 54 χρόνια και την κλασική ταινία του 1964, όπου πρωταγωνιστούσε η Julia Andrews και ο Dick Van Dyke.
Σε ένα sequel λοιπόν εκείνης της ταινίας, η Mary Poppins προσγειώνεται με την ομπρέλα της ώστε να βοηθήσει ξανά την οικογένεια Banks, συναντώντας, σε ενήλικη ηλικία πλέον, τα νεαρά παιδιά της πρώτης ταινίας.
Το sequel με τη διόλου ευκαταφρόνητη κληρονομιά αναλαμβάνει ο Rob Marshall, ένας σκηνοθέτης ο οποίος έχει ασχοληθεί ξανά με το απαιτητικό είδος των μιούζικαλ και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, παραδίδοντας ταινίες όπως τα Chicago και Nine.
Αυτή τη φορά κάνει ένα οικογενειακό μιούζικαλ στοχευμένο αποκλειστικά στο παιδικό κοινό, φέρνοντας όμως τους μεγαλύτερους συχνά σε αμηχανία.
Μπορεί να πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη παραγωγή με πλούσια σκηνικά και πολύχρωμη φαντασία η οποία αποτυπώνεται με καλοφτιαγμένα εφέ, αλλά η όλη προσέγγιση κουράζει το ενήλικο κοινό, σε συνδυασμό και με την αχρείαστα παρατραβηγμένη διάρκεια.
Παράλληλα όσον αφορά το μουσικό κομμάτι της ταινίας, λίγα είναι τα τραγούδια τα οποία μένουν στη μνήμη, ενώ σεναριακά οι ηθικοί προβληματισμοί περνάνε ανάλαφρα σαν τους ιπτάμενους πρωταγωνιστές.
Οι συντελεστές λοιπόν της ταινίας διαθέτουν αρκετή ζωντάνια και με μεγάλη θεατρικότητα παραδίδουν τους ρόλους, δημιουργώντας έτσι τον πιο (για να μην πούμε μοναδικό) κινηματογραφικό λόγο που αξίζει κάποιος να δει αυτή την ταινία.
Πρώτη και καλύτερη φυσικά η Emily Blunt (A Quiet Place) η οποία παίρνει την ομπρέλα της και με την πιο βρετανική προφορά της δημιουργεί με περίσσιο κέφι τον κεντρικό χαρακτήρα.
Δίπλα της υπάρχει ένα πολύ δυνατό συμπληρωματικό καστ - Ben Whishaw (A Hologram for the King), Emily Mortimer (The Bookshop), Meryl Streep (Mamma Mia! Here We Go Again), Colin Firth (Kursk) αλλά και ο Dick Van Dyke (Night at the Museum: Secret of the Tomb) σε μια guest επανεμφάνιση - το οποίο όμως μένει συχνά στη σκιά της πρωταγωνίστριας και της γενικότερης προσέγγισης που δεν προσφέρει χρόνο για σκιαγράφηση χαρακτήρων.
Έτσι αυτό που έχουμε είναι μια ταινία η οποία θα χαροποιήσει το νεανικό κοινό (με τη μεταγλώττιση να ενισχύει ακόμα περισσότερο αυτό το σκοπό), αφήνοντας όμως με αυτόν τον τρόπο ανικανοποίητους τους ενήλικες που θα συνοδεύουν.
Στους κινηματογράφους από 20 Δεκεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
