Σε σενάριο και παραγωγή του Peter Jackson και της παρέας του, και σε σκηνοθεσία ενός από τους πιο στενούς του συνεργάτες από την εποχή του Braindead, όλοι λίγο-πολύ παρασυρθήκαμε και πιστέψαμε ότι το Mortal Engines θα μπορούσε να είναι ένα έπος σίγουρα όχι με το βάθος και τη πολυπλοκότητα αλλά τουλάχιστον με το μέγεθος της παραγωγής του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.
Πόσο έξω πέσαμε…
Η ιστορία μας συστήνει ένα κόσμο η επιφάνεια του οποίου έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά από έναν πόλεμο πριν εκατοντάδες χρόνια, αναγκάζοντας τους επιζήσαντες να μετατρέψουν τις πόλεις σε κινητά φρούρια.
Η πόλη του Λονδίνου είναι η απόλυτη υπερδύναμη, έχει αποκτήσει τεράστιο μέγεθος και γι’ αυτό έχει αφήσει το νησί της που πια δεν έχει άλλους πόρους, έχει μεταπηδήσει στην Ευρώπη και εκεί “κατασπαράζει” τις μικρότερες πόλεις, ενσωματώνοντας το πληθυσμό στο δικό της, και “ταΐζοντας” τη μηχανή της με τα παλιοσίδερα της παλιάς.
Ο Thaddeus Valentine (Hugo Weaving, Hacksaw Ridge)είναι ένα από τα πιο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της πόλης και ουσιαστικά αυτός που κρατάει τα ηνία της.
Ο Tom (Robert Sheenan, Geostorm) είναι ένας νεαρός εκπαιδευόμενος ιστορικός που εργάζεται στη πόλη του Λονδίνου.
Μια μέρα η ζωή του αλλάζει, όταν μια μασκοφορεμένη νεαρή κοπέλα προσπαθεί να δολοφονήσει τον Thaddeus μπροστά στα μάτια του και εκείνος τον σώζει.
Ενώ την καταδιώκει, εκείνη του αποκαλύπτει την αιτία της πράξης της, με τους δύο να καταλήγουν εκτός πόλης και τώρα έχοντας μονάχα ο ένας τον άλλον, να πρέπει να βρουν τρόπο να σταματήσουν τα σχέδια του Thaddeus.
Ο χαρακτηρισμός young-adult δεν είναι απαραίτητα καταδικαστικός, άλλωστε και τα Harry Potter σε αυτή τη κατηγορία ανήκουν.
Η σειρά βιβλίων του Philip Reeve, στο πρώτο από τα οποία βασίζεται και η ταινία, έμοιαζε να γέρνει προς τη… καλή μεριά του είδους, και όντως η ιστορία τουλάχιστον όπως αυτή διασκευάστηκε, έχει ένα αρκετά ικανοποιητικό βάθος, απουσιάζουν τα σαχλά love-story και με το ευφάνταστο premise τους δίνουν πάτημα για ενδιαφέρουσες περιπέτειες.
Μάλλον όμως, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του κυρίου Christian Rivers θα έπρεπε να γίνει σε κάτι μικρότερης κλίμακας γιατί εδώ, τα προβλήματα απειρίας είναι κάτι παραπάνω από εμφανή.
Επειδή είναι μια ταινία που και μόνο με τη βασική της ιδέα είναι καταδικασμένη να πρέπει να εντυπωσιάσει οπτικά, το Mortal Engines αποτυγχάνει σε αυτό το τομέα, με τα πάρα πολλά εφέ να είναι απλώς ικανοποιητικά, κάτι που μπορούμε να συγχωρήσουμε μιας και είναι μια ταινία των 100 και όχι των 250 εκατομμυρίων, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στη κλίμακα, με αυτές τις τεράστιες κινητές πόλεις να έπρεπε να είναι πραγματικά τέρατα που πλημμυρίζουν την οθόνη και χορταίνουν το μάτι και παρότι μπορεί να έχουν αυτό το μέγεθος, δίνεται η εντύπωση πως αυτό… αυξομειώνεται ανάλογα με την οπτική, κάτι που συμβαίνει με κάθε κατασκευή της ταινίας με συνέπεια ο εντυπωσιασμός να μετατρέπεται σε χλεύη.
Να τα πω ένα χεράκι και για το σενάριο, από το οποίο περιμέναμε πολύ περισσότερα, με τον Peter Jackson και τη κομπανία του να αποτυγχάνει να μας συστήσει τον κόσμο και τις ιδιαιτερότητές του, να αμολάει ονόματα και χαρακτηρισμούς δεξιά κι αριστερά χωρίς να ξέρουμε τι είναι αυτά, να μη καταφέρνει να κάνει ιδιαίτερα συμπαθείς τους πρωταγωνιστές, αλλά ούτε και αντιπαθείς τους villains, να κάνει μεγάλες κοιλιές αφήνοντας ουσιαστικά όλη τη δράση για το φινάλε, και τέλος να μη μπορεί να κρύψει τα πολλά δάνεια, για να μη πω rip-offs, από επιτυχημένες ταινίες όπως το Star Wars και το Terminator μέχρι το Howl's Moving Castle και το Mad Max.
Tο Mortal Engines ήταν μια μεγάλη απογοήτευση που σεναριακά φέρνει περισσότερο σε video-game adaptation, θυμήσου το πρόσφατο Warcraft που απέτυχε να παρουσιάσει το lore και ταυτόχρονα μια ενδιαφέρουσα ιστορία, ενώ σκηνοθετικά απέτυχε και να κρατήσει το ενδιαφέρον υψηλό σε όλη του τη διάρκεια και να εντυπωσιάσει οπτικά.
Αν και τα χαμηλά box office predictions επιβεβαιωθούν, βλέπω τα όνειρα για franchise να παραμένουν όνειρα.
Στους κινηματογράφους από 6 Δεκεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
