Οι πολύ καλές κριτικές που κέρδισε στη παγκόσμια πρεμιέρα του στο φεστιβάλ των Καννών, του χάρισαν μια δυνατή φεστιβαλική πορεία και διανομή σε αφύσικα πολλές χώρες του κόσμου, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
Για να δούμε όμως, το A Prayer Before Dawn αξίζει πραγματικά τη προσοχή μας;
Ο Billy Moore είναι ένας νεαρός Βρετανός που ζει στην Ταϊλάνδη και βγάζει τα προς το ζην συμμετέχοντας σε αγώνες μποξ.
Ο Billy δεν είναι και το καλύτερο παιδί, εθισμένος στα ναρκωτικά και με εξάρσεις θυμού, δεν αργεί η ώρα να βρεθεί σε μία από τις διαβόητες φυλακές της χώρας.
Εκεί θα ζήσει τη κόλαση, όμως το μποξ θα είναι εκείνο που θα του ξαναδώσει την ελπίδα.
Παρότι η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία, δεν έχει τη μορφή βιογραφίας, μάλλον το αντίθετο.
Ο Jean-Stéphane Sauvaire επιλέγει να ακολουθήσει έναν άκρως αφαιρετικό δρόμο και να μη μας πει απολύτως τίποτα για τον Bill.
Εκτός από το όνομά του, την εθνικότητά του τη καταλαβαίνουμε μόνο από τη προφορά, ενώ αν δε διαβάσουμε τη σύνοψη, δε ξέρουμε καν σε ποια χώρα βρίσκεται.
Δεν ξέρουμε το παρελθόν του, δε ξέρουμε γιατί άφησε την Αγγλία και ήρθε στην άλλη άκρη του κόσμου.
Βλέπουμε απλά ένα πρεζόνι που παίζει μποξ και δε συγκρατεί τα νεύρα του.
Εσάς αυτός ο άνθρωπος σας ακούγεται ενδιαφέρον κεντρικό πρόσωπο για μια ταινία;
Ούτε μένα!
Το πρώτο μισό του φιλμ παρουσιάζει τη σκληρή ζωή μέσα σε μια τέτοια φυλακή, τις απειλές, τους βιασμούς, τις δολοφονίες, και φυσικά τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, και όλα αυτά για έναν άνθρωπο που δε ξέρει παρά ελάχιστα τη γλώσσα και δεν μπορεί να καταλάβει τι του ζητάνε και τι λένε γύρω του.
Ζώντας μέσα στο φόβο, και με την οργή και τον εθισμό του να τον βάζουν και πάλι σε μπελάδες, το πρώτο μέρος της ταινίας, χωρίς να παρουσιάζει κάτι πρωτότυπο ή τόσο σοκαριστικό για μια ταινία φυλακής, σου κρατάει κάπως το ενδιαφέρον, κυρίως γιατί περιμένεις πότε θα ξαναμπεί το μποξ στη ζωή του.
Ξαφνικά, ακριβώς πάνω στη πρώτη ώρα και ενώ ο Bill βρίσκεται ποιος ξέρει πόσο καιρό φυλακισμένος, ανακαλύπτει ότι στη φυλακή υπάρχει ομάδα μποξ, μουάι τάι όπως γράφει η σύνοψη, κάτι που πάλι το σενάριο δε μπαίνει στο κόπο να αναφέρει.
Παίζουν ξύλο βρε αδερφέ!
Το μόνο που αλλάζει στο δεύτερο μέρος είναι ότι ο Bill βρίσκει μία κατά κάποιο τρόπο οικογένεια, και λόγω του ταλέντου του, έχει μια ευνοϊκή μεταχείριση.
Αυτό θα είχε αξία αν το σενάριο μέχρι αυτού του σημείου μας είχε κάνει να ενδιαφερθούμε για τον Billy κάτι που δεν επετεύχθη ούτε στο ελάχιστο.
Έτσι, με την αίσθηση της μεγάλης απειλής να φθίνει, η ταινία γίνεται ακόμα πιο βαρετή.
Θα μου πεις όμως, ο Bill είναι μποξέρ και το trailer υπόσχεται δυνατούς αγώνες μουάι τάι, αυτοί δεν ανεβάζουν την ένταση;
Εδώ θα απαντήσω με δυο ερωτήσεις;
Αν βλέπατε δυο αγνώστους να χτυπιούνται στο δρόμο, θα σας ενδιέφερε ποιος θα νικήσει;
Και αν το βίντεο του εν λόγω αγώνα το γύριζε το ανιψάκι σας με τη κάμερα στο χέρι, θα σας ενθουσίαζε;
Γιατί αυτό περίπου συμβαίνει στο A Prayer Before Dawn, με τη σκηνοθεσία του Sauvaire ειδικά στις σκηνές μάχης να είναι πραγματικά ερασιτεχνική, να μην υπάρχει ίχνος “χορογραφίας”, τη κάμερα να μοιάζει να προσπαθεί ματαίως να ακολουθήσει τους μαχητέ,ς με το μοντάζ να σώζει απλά τα προσχήματα.
Όπως θα καταλάβατε, δεν είμαι φίλος των αθλημάτων πολεμικών τεχνών, όμως αυτά στη μεγάλη οθόνη είναι ομολογουμένως ιδιαιτέρως εντυπωσιακά, και εδώ ήταν πραγματικό κατόρθωμα που αυτές οι σκηνές είναι οι πιο βαρετές όλης της ταινίας.
Ο συνδυασμός μεγάλης διάρκειας, απόλυτα μινιμαλιστικής αφήγησης και μέτριας προς κακής σκηνοθεσίας μετατρέπει τη θέαση του A Prayer Before Dawn σε μια εξαιρετικά βαρετή εμπειρία.
Μετά τη πρώτη ώρα το μάτι μου βρισκόταν περισσότερη ώρα στο ρολόι παρά στην οθόνη, και το ρημάδι δεν έλεγε να προχωρήσει.
Στους κινηματογράφους από 6 Δεκεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
